พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 703

ในตอนที่เธอพึ่งล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วเดินออกมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

วารุณีวางชุดที่กำลังจะเปลี่ยนแล้วเดินไปทางเตียง นั่งลงข้างเตียง เธอหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมา มองดูภาพหน้าจอที่แสดง รีบรับสาย “สวัสดีค่ะนักสืบชอล”

“สวัสดีครับคุณหญิงวารุณี” ฝ่ายตรงข้ามตอบกลับอย่างเคารพ

วารุณีรีบถาม “นักสืบชอลคะ เรื่องเมื่อวานที่ฉันให้คุณสืบ ได้เรื่องหรือยังคะ?”

อีกทางหนึ่งของโทรศัพท์ นักสืบชอลส่ายหัว “ขอโทษด้วยครับคุณหญิงวารุณี ผมได้สืบสถานการณ์ทั้งหมดในช่วงสองสามวันนี้ของคุณปาจรีย์แล้วครับ ปรากฏว่าคุณปาจรีย์ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลยครับ”

“ไม่มีเลย?” วารุณีขมวดคิ้ว

เป็นไปได้ยังไงล่ะ?

สภาพแบบนั้นของปาจรีย์ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและกังวล ชัดเจนเลยว่าต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

นักสืบชอลรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ส่ายหัวแล้วพูดขึ้นอีกว่า “คุณหญิงวารุณีครับ ไม่มีจริงๆ ครับ ช่วงสองสามวันนี้คุณปาจรีย์ไม่ได้ใกล้ชิดกับคนนอกเลยครับ แต่หากจะพูดถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์มากที่สุดของคุณปาจรีย์นั้นก็คือเมื่อสามวันก่อนครับ”

“สามวันก่อน?” วารุณีนั่งลงยังข้างเตียง “สามวันก่อนเกิดอะไรขึ้นบ้างคะ?”

เธอจำได้ สามวันก่อน ปาจรีย์ไปหาพงศกรพอดี เป็นวันที่เธอบอกพงศกรว่าฆาตกรที่แท้จริงคือใคร

“หลักๆ ผมก็ไม่ชัดเจนครับ สามวันก่อน หลังจากที่คุณปาจรีย์ออกมาจากโรงพยาบาลบัวหลวง อารมณ์ก็แย่ลงทันที ผมได้ไปสืบกล้องวงจรของโรงพยาบาลบัวหลวงในตอนนั้น ตอนนั้นคุณปาจรีย์ร้องไห้หนักมาก หลังจากนั้นเธอก็ขอลากลับบ้านพ่อแม่กับคุณ ดังนั้นผมขอเดาว่า เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณปาจรีย์ อาจจะมีความเกี่ยวข้องกับคุณหมอพงศกรในโรงพยาบาลบัวหลวง”

วารุณีพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว รบกวนกวนคุณแล้ว เดี๋ยวฉันโอนเงินที่ยังไม่ได้จ่ายให้คุณนะ”

“โอเคครับ”

การพูดคุยจบลง วารุณีวางโทรศัพท์ ขมวดคิ้วแน่น

ตอนแรกเธอคิดว่า ปาจรีย์เจอปัญหาบางอย่าง ถึงได้เป็นแบบนี้

กลับคิดไม่ถึง ท้ายที่สุดแล้วก็กลับมายังที่เดิม สาเหตุก็ยังเกิดจากตัวพงศกร

ดูเหมือนว่าวันนั้นตอนที่ปาจรีย์ไปหาพงศกร ระหว่างทั้งสองเกิดเรื่องที่เธอไม่รู้ขึ้น ไม่เช่นนั้นปาจรีย์คงไม่เป็นแบบนี้

ขณะที่คิดอยู่ วารุณีหยิบโทรศัพท์ขึ้น โทรหาพงศกร

อย่างไรก็ตามโทรศัพท์ขอพงศกรยังคงแสดงขึ้นว่าปิดเครื่อง ไม่สามารถติดต่อได้

นี่ทำให้วารุณีรู้สึกปวดหัวมากๆ

ถึงแม้ว่าพงศกรจะตามหาฆาตกร ก็ไม่ถึงขั้นต้องปิดเครื่องให้คนอื่นไม่สามารถติดต่อได้หรอกมั้ง

ในขณะที่คิดอยู่ ประตูห้องถูกคนเคาะดัง นอกห้องมีเสียงของป้าส้มดังผ่านมา “คุณหญิง ท่านตื่นหรือยังคะ?”

วารุณีเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตู “ตื่นแล้ว”

“งั้นก็ออกมาทานข้าวเช้าก่อนเถอะค่ะ” ป้าส้มพูดอีก

วารุณีอื้มตอบกลับ “โอเคค่ะ หนูจะรีบลงไปค่ะ”

ได้รับการตอบกลับของเธอ ป้าส้มวางมือลงจากประตู หันหลังแล้วเดินลงบันได

วารุณีก็วางโทรศัพท์ลง เปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ

ช่างเถอะ ในเมื่อติดต่อพงศกรไม่ได้ ก็ลงมือทางปาจรีย์เถอะ

เรียกให้ปาจรีย์กลับมา เปิดใจคุยกับปาจรีย์ดีๆ ไม่แน่อาจจะเข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้นกับปาจรีย์และพงศกรในก่อนหน้านี้ แล้วแก้ปัญหาของปาจรีย์ในตอนนี้

เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย วารุณีแต่งหน้าอ่อนๆ จึงจะเปิดประตูออกไป

ในตอนที่ทานอาหารเช้า เธอก็ส่งข้อความให้ปาจรีย์แล้ว ให้เธอกลับมาทำงานที่จังหวัดจันทร์

ขณะนี้ปาจรีย์กำลังดูหนังกับรพี รพีเป็นคนชวน

ในตอนที่ได้รับข้อความจากวารุณี เธอและรพีพึ่งดูหนังจบและเดินออกมาจากโรงหนังพอดี

“พี่รพี พวกเราไปนั่งตรงนั้นกันค่ะ ฉันขอตอบข้อความสักครู่นะ” ปาจรีย์ชี้ไปทางเก้าอี้แถวข้างหน้า