พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 704

ปาจรีย์ส่ายหัวเบาๆ “ไม่ใช่ ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับวารุณีมาโดยตลอด เป็นเพื่อนสนิทมาหลายปีแล้ว ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยมีความขัดแย้งกันเลย”

“แล้วทำไมล่ะ?”

ปาจรีย์มองลงข้างล่าง “เกิดเรื่องบนตัวฉันขึ้นนิดหน่อย ฉันไม่ค่อยเหมาะจะทำงานแล้ว”

หลังจากพูดจบ เธอลุกขึ้น “เอาเถอะพี่รพี เราไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ไปเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันเลี้ยง”

“ได้สิ งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ” รพีก็ลุกขึ้น

ปาจรีย์หัวเราะ “พี่ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ”

ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันแล้วขึ้นรถ

ณ คฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ เห็นการตอบกลับของปาจรีย์แล้ว วารุณีโมโหมากๆ จนจะหัวเราะแล้ว

อะไรคือไม่อยากกลับมาแล้ว?

เธอจะทำอะไรกันแน่เนี่ย?

วารุณีทั้งโมโหทั้งรน โทรหาปาจรีย์โดยตรงเลย

อย่างไรก็ตามปาจรีย์เหมือนกับพงศกร โทรศัพท์โทรไม่ติดแล้ว

วารุณีโมโหจนเวียนหัว นวดขมับ

ป้าส้มเห็นเธอเป็นแบบนี้ อดถามไม่ไหวว่า “คุณหญิง เป็นอะไรคะ?”

“ก็ปาจรีย์นั่นแหละ บอกว่าไม่อยากกลับมาทำงานแล้ว” วารุณีถอนหายใจแล้วพูด

ป้าส้มเงียบไปสักพัก “ไม่อยากทำงาน? มีแฟนแล้วหรือเปล่าคะ? ฉันได้ยินว่ามีบริษัทมากมายกำหนดว่าห้ามพนักงานมีแฟน กลัวว่าพนักงานจะเสียเวลาทำงานเพราะมีแฟน คุณปาจรีย์จะเป็นแบบนี้หรือเปล่าคะ?”

ฟังประโยคนี้แล้ว วารุณีกะพริบตา “มีแฟน?”

“เป็นเพียงแค่การคาดเดาของฉันค่ะ” ป้าส้มหัวเราะ

วารุณีลูบไปที่คาง สุดท้ายส่ายหัว “น่าจะเป็นไปไม่ได้ ปาจรีย์ชอบพงศกร น่าจะไม่คบกับผู้ชายคนอื่น อีกอย่างถึงแม้ปาจรีย์จะคบกับผู้ชายคนอื่น หัวใจที่เอาการเอางานของเธอ เธอไม่มีทางทิ้งงานเพราะมีแฟน”

“หากเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่ทราบแล้วค่ะ หรือไม่คุณหญิงลองหาเวลาไปเยี่ยมคุณปาจรีย์ ถามด้วยตนเองดูค่ะ” ป้าส้มให้คำแนะนำ

วารุณีพยักหน้า “ก็ดี งั้นวันมะรืนละกัน เป็นวันอาทิตย์พอดี จะได้ไปเยี่ยมพ่อแม่ของปาจรีย์ด้วย โอเคป้าส้ม ฉันทานเรียบร้อยแล้ว ไปบริษัทก่อนนะ”

“ไปเถอะ ระหว่างทางระวังด้วยนะ” ป้าส้มพูดกำชับ

วารุณีพยักหน้า “แน่นอน วางใจเถอะ ฉันไปก่อนนะ”

เธอโบกมือ ออกจากคฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ไป

ในขณะเดียวกัน ณ บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

นัทธีพึ่งประชุมเสร็จ เดินออกมาจากห้องประชุม มารุตก็เดินขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน “ท่านประธาน คุณหมอพิชิตมาแล้วครับ”

นัทธีหยุดเท้าเดินกะทันหัน “พิชิต? เขาถูกขังอยู่ในบ้านไม่ใช่เหรอ? ออกมาได้ยังไง?”

“ผมก็ไม่รู้ครับ น่าจะเพราะคิดได้แล้ว ดังนั้นจึงถูกปล่อยออกมามั้งครับ ตอนแรกผมก็คิดว่าเขาแอบออกมาครับ ดังนั้นจึงติดต่อกับทางดร.ไปครับ ดร.บอกว่า เขาเป็นคนปล่อยออกมาเองครับ” มารุตตอบกลับ

นัทธีพยักหน้า แสดงออกว่ารู้แล้ว “ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

“อยู่ห้องรับแขก รอพบท่านอยู่ครับ”

“อื้ม ไปเถอะ” นัทธีพยักหน้า ตกลงที่จะพบเจอ

ในไม่ช้า เขามาถึงห้องรับแขก มารุตเปิดประตูออก

พิชิตนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือน้ำไว้แก้วหนึ่ง ก้มหน้าอยู่พอดี ราวกับว่ากำลังเหม่อลอย

นัทธีขมวดคิ้ว ยกเท้าเดินเข้าไป

ได้ยินเสียงเท้าเดิน พิชิตรีบดึงสติกลับมา เงยหน้าขึ้นมองนัทธี บนใบหน้าที่หน้าเด็กและน่ารัก บีบรอยยิ้มที่ฝืนออกมา “นัทธี นายมาแล้วเหรอ”

“ไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม น่าเกลียดมาก” นัทธีเดินไปยังโซฟาเดี่ยวตรงหน้าแล้วนั่งลง

มารุตไปชงชาข้างๆ

พิชิตได้ยินคำพูดที่นัทธีมองออกในพริบตา ว่าเขากำลังฝืนยิ้ม สีหน้าแย่ไปสักพัก ก้มหน้าลง “ขอโทษ”

นัทธีพูดถูก เขาไม่อยากยิ้มจริงๆ และยิ้มไม่ออก