พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 71

วารุณีขมวดคิ้ว “ผู้อำนวยการนิรุตติ์ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

นิรุตติ์ก้าวขาออกไปทางเธอ “พาคุณไปซื้อชุดราตรี”

“ชุดราตรี?” วารุณีอึ้งไปก่อนเป็นอันดับแรก และตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เขาพูดน่าจะหมายถึงชุดราตรีที่ใส่ในงานเลี้ยงวันเกิด

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะผู้อำนวยการนิรุตติ์ ฉันสามารถเตรียม......”

“พอแล้ว ไปกันเถอะ!” นิรุตติ์ไม่ให้โอกาสเธอพูดให้จบประโยคเลย มือข้างหนึ่งดึงกระเป๋าของเธอมา มืออีกข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอไว้ แล้วดึงเธอออกจากสำนักงาน

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง มาถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว

นิรุตติ์พาวารุณีที่สีหน้ารู้สึกรำคาญเดินเข้าไปยังร้านชุดราตรีร้านหนึ่ง “เลือกชุดที่เหมาะกับเธอมาชุดหนึ่ง”

พนักงานขายมองสังเกตวารุณี หลังจากที่ภายในตามีความประหลาดใจลอยผ่านไป พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ได้ค่ะ คุณผู้หญิงเชิญมากับดิฉันเลยค่ะ”

วารุณียืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

เธอไม่อยากมาที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถูกนิรุตติ์บังคับให้มา ขณะนี้ในใจกำลังอดกลั้นไว้อยู่ไม่สามารถระบายออกมาได้

เป็นไปได้ยังไงที่จะทำตามดีๆ

นิรุตติ์เองก็ดูออกว่าวารุณีกำลังตั้งใจคัดค้านกับเขาอยู่ ก็ไม่ได้โกรธ ขยับไปยังข้างหูของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า “หากคุณไม่ไป งั้นผมก็จะเลือกมาตัวหนึ่งด้วยตัวเอง แล้วเปลี่ยนให้คุณด้วยตัวเองเลยเป็นไง? ”

“หน้าไม่อาย!” วารุณีเบิกตากว้าง จ้องไปทางเขาด้วยความโมโหหนึ่งที จากนั้นก็ผลักเขาออก เดินไปทางชุดราตรีที่เรียงเป็นแถวๆ ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

พนักงานขายรีบเดินตามไป

ท่ามกลางชุดราตรีมากมาย วารุณีเลือกชุดราตรีเดรสหางปลาสีดำตัวหนึ่ง นำมาทาบไว้บนตัว

พนักงานขายพูดชม “คุณหญิงสายตาเฉียบแหลมมากจริงๆค่ะ ชุดราตรีตัวนี้เป็นผลงานใหม่ของดีไซเนอร์Sphireค่ะ”

“งั้นก็เอาตัวนี้ละกันค่ะ” วารุณีนำชุดราตรีมอบให้เธอ และไม่ได้คิดที่จะลองใส่

ในฐานะที่เป็นดีไซเนอร์เสื้อผ้า เพียงแค่แวบแรกก็สามารถมองออกแล้วว่าพอดีตัวหรือเปล่า

“ได้ค่ะ” พนักงานขายรับชุดราตรีมา กำลังจะนำไปใส่ถุง จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงที่ท่าทางการเดินยกเท้าสูง ลักษณะท่าทางมั่นใจดังผ่านมา “รอก่อน ชุดราตรีบนมือของเธอ ฉันเอาแล้วนะ!”

“หืม?” ท่าทางที่จัดผมของวารุณีได้หยุดไป หันกลับมามองทางที่เสียงดังผ่านมา มองเห็นเมธาวีสวมใส่รองเท้าส้นสูง บิดเอวที่เรียวอม เดินมาด้วยใบหน้าที่มั่นใจและหยิ่งผยอง

ทันใดนั้นวารุณีก็ปวดหัวขึ้นมาทันที

เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะเจอเมธาวีที่นี่ พึ่งมาถึงก็มาแย่งชุดราตรีกับเธอเลย

ดูทรงแล้ว คงจะมาสร้างปัญหาขึ้นให้ตัวเองอีกแล้ว

เมธาวีไม่รู้ว่าในใจของวารุณีกำลังคิดอะไร หยุดลงตรงข้างหน้าของเธอ หลังจากที่พูดกับเธอไปเสียงหนึ่งแล้ว ก็พร่ำบ่นไปทางพนักงานขายว่า “เธอยังยืนอยู่ที่นี่ทำไม ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าฉันเอาแล้วนะ ยังไม่รีบไปใส่ถุงอีก?”

สีหน้าของพนักงานขายเต็มไปด้วยความลำบากใจ “ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะคุณเมธาวี ชุดราตรีชุดนี้คุณผู้หญิงท่านนี้ได้จองแล้วค่ะ”

“เธอน่ะหรอ?” เมธาวีเหลือบไปมองวารุณีด้วยความรังเกียจหนึ่งที

วารุณียิ้มอ่อนแล้วพยักหน้า “ฉันเองค่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”

เมธาวีแกว่งแขนขึ้นมาแล้วยิ้มด้วยความเย็นชา “เธอไม่ได้ข่าวหรอว่านี่คือผลงานของSphire ชุดราตรีของเขา ถูกที่สุดก็ต้องหลายแสนเลยนะ ดีไซเนอร์เล็กๆ อย่างเธอ ซื้อไหวหรอ?”

“ผมสามารถซื้อไหวก็พอแล้ว!” ไม่รอให้วารุณีตอบกลับ เสียงของนิรุตติ์ก็ดังผ่านมาจากข้างหลังของเมธาวี

เมธาวีรีบหันศีรษะกลับไป “นายเป็นใครเนี่ย?”

นิรุตติ์ก็ไม่ได้สนใจเธอ เดินผ่านเธอแล้วตรงไปทางข้างกายของวารุณีเลย “เลือกแล้วตัวนี้เลยใช่ไหม?”

วารุณีอื้มไปเสียงหนึ่ง

“ใส่ถุงเลย!” นิรุตติ์ออกคำสั่งไปทางพนักงานขาย

เมธาวีเห็นว่าทั้งสองละเลยเธอ จะยอมรับได้ไงล่ะ กำหมัดแน่นตะโกนเสียงดังขึ้นว่า “ฉันบอกแล้ว ชุดราตรีตัวนี้ฉันจะเอา ใครก็ห้ามแย่งกับฉัน!”

“แย่งกับคุณ?” นัยน์ตาที่อยู่ข้างหลังแว่นตาของนิรุตติ์ ได้แพร่แววตาที่ดูเยือกเย็นออกมา

เมธาวีเห็นแล้ว ตกใจจนขยับถอยหลังไป

ถึงแม้ว่าวารุณีจะไม่ชอบเธอ แต่ไม่ว่ายังไงแล้วเธอก็เป็นหลานสาวของนายท่านวัชระ เห็นแก่นายท่านวัชระ ก็ไม่สามารถไม่ช่วยได้