พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 714

“เพราะว่าการปรากฏตัวของคุณแปลกประหลาดเกินไป” วารุณีขมวดคิ้วแล้วมองเขา “คุณบอกว่าคุณชอบปาจรีย์ ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่มาหาปาจรีย์ ดันมาตอนที่ผ่านมายี่สิบปีแล้ว เพียงแค่จุดนี้ ก็ทำให้น่าสงสัยแล้ว อีกอย่างพวกคุณห่างกันยี่สิบปีแล้ว คุณชอบปาจรีย์จริงๆ เหรอ??”

ปาจรีย์ลืมรพีคนนี้ไปแล้ว รพีดันยังจำปาจรีย์ได้ น่าแปลกมากจริงๆ

ผ่านมายี่สิบปี น่าจะลืมฝ่ายตรงข้ามกันแล้วจึงจะถูก

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” รพียิ้มอ่อนหยักหน้า “คุณหญิงไชยรัตน์คิดมากเกินไปแล้วครับ ผมชอบปาจรีย์จริงๆ ครับ ผมมาที่นี่ ก็ไม่ได้มีเป้าหมายอื่น มาเพราะปาจรีย์จริงๆ ครับ สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมพึ่งมาหลังจากผ่านไปยี่สิบปีแล้ว นั่นเป็นเพราะปีนี้ผมพึ่งรู้ว่าปาจรีย์อยู่ไหน”

“งั้นเหรอ?” วารุณีหรี่ตาลง ชัดเจนเลยว่าไม่ค่อยเชื่อ

รพีพยักหน้า “แน่นอน ผมรู้ว่าคุณหญิงไชยรัตน์รู้สึกว่าผมมีเป้าหมายอื่นกับปาจรีย์ แต่ว่าคุณหญิงไชยรัตน์วางใจได้เลยครับ ผมไม่มีเป้าหมายใดๆ ถึงแม้ว่าตระกูลคณานิสรณ์จะสู้ตระกูลไชยรัตน์ไม่ได้ แต่ก็ไม่แย่นะครับ ดังนั้นผมไม่ได้รู้สึกว่าบนตัวของปาจรีย์จะมีอะไรให้ผมหลอกใช้ได้ ไม่ใช่เหรอครับ?”

พูดจบ เขาก็ยื่นนามบัตรให้เธอ

วารุณีรับมาด้วยอย่างสงสัย ข้างบนเขียนว่าคณานิสรณ์กรุ๊ป รพี ข้างล่างยังมีเบอร์โทรศัพท์แถวหนึ่ง

“คณานิสรณ์กรุ๊ป?” วารุณีเม้มริมฝีปาก “ฉันไม่เคยได้ยิน”

“เป็นเพียงบริษัทเล็กๆ ที่เพิ่งเปิดตัวครับ และปัจจุบันมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่เมืองอุรไนย เป็นเรื่องปกติที่คุณหญิงไชยรัตน์ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนครับ” รพียิ้มแล้ว แล้วตอบเพิ่มอีกประโยคหนึ่งว่า “หากคุณหญิงไชยรัตน์ไม่วางใจ สามารถโทรไปถามประธานนัทธีดูได้ครับ ประธานนัทธีน่าจะยืนยันได้ว่า ผมได้โกหกหรือเปล่า”

วารุณีได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ลุกขึ้นยืน “ในเมื่อนายพูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็ลองโทรถามดู แน่นอน ฉันหวังว่าฉันทำแบบนี้คุณรพีจะไม่ว่าอะไรนะคะ ไม่ว่ายังไงแล้วเพื่อปาจรีย์ ฉันจำเป็นต้องสืบให้ชัดเจน”

“ไม่ครับ ตามสบายเลยครับ” รพีทำท่าเชิญ

วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมาจริงๆ โทรหาเบอร์ของนัทธี

เวลานี้นัทธีกำลังจัดการเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ได้ยินโทรศัพท์ดังขึ้น วางปากกาลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นวารุณีโทรหา นัยน์ตามีรอยยิ้มที่อ่อนโยนผ่านไป จากนั้นนิ้วชี้ก็เลื่อนไปที่ปุ่มสีเขียวรับสาย รับสายของเธอ “ฮัลโหล”

“ที่รัก ถามอะไรหน่อย” วารุณีเอ่ยปากพูด

นัทธียักคิ้ว “เธอถามเลย”

“นายรู้จักรพีไหม?” วารุณีมองผู้ชายตรงหน้าแล้วถาม

นัทธีได้ยินประโยคนี้แล้ว ขมวดคิ้วขึ้นทันที “รพี?”

“อื้ม” วารุณีพยักหน้า

นัทธีเม้มริมฝีปากที่บาง สีหน้าไม่ค่อยพอใจ น้ำเสียงดูมีความหึงหวง “เธอถามถึงเขาทำไม? เธอไม่รู้จักเขาหรอกมั้ง?”

ถึงแม้จะรู้ว่าวารุณีไม่มีทางมีอะไรกับผู้ชายอื่น

แต่ว่าได้ยินชื่อของผู้ชายจากปากของเธอ ในใจของเขาก็มีความไม่สบายใจเล็กน้อย