พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 720

“คือใคร?” วารุณีถามด้วยเสียงที่เย็นชา

บอดี้การ์ดตอบกลับ “คือจุ๊บแจงครับ”

“จุ๊บแจง?” วารุณีกะพริบตาอย่างตะลึงงัน

บอดี้การ์ดพยักหน้า “คือเธอครับ เธอก็อยู่บนเครื่องบินลำนี้ เมื่อกี้ตอนที่พวกเราเดินผ่านขึ้นประหยัด ถูกเธอมองเห็น ดังนั้นเธอจึงได้ปล่อยข่าวลือนี้ออกมา ไม่ว่ายังไงแล้วเธอก็ชอบประธาน”

พูดถึง ‘ชอบประธาน’ สามคำนี้ บอดี้การ์ดได้หันไปมองวารุณีอย่างระมัดระวังด้วย กลัวว่าวารุณีจะโกรธ

แต่ว่าวารุณีไม่ได้โกรธ รู้สึกแค่น่าตลก

“ฉันคิดว่าใครซะอีก ที่แท้ก็คือเธอ ในเมื่อเธอเป็นคนปล่อยข่าวลือ งั้นฉันไม่ได้รู้สึกตะลึงงันจริงๆ” มุมปากของวารุณีเผยรอยยิ้มที่ดูถูก

บอดี้การ์ดมองเธอ “ตอนนี้เจ้าสี่ยังอยู่ที่ชั้นเฟิร์สคลาสจับตาดูจุ๊บแจงไว้อยู่ครับ คุณหญิง ตัดสินใจจะจัดการเธอยังไงครับ”

“ตอนนี้เครื่องบินบินแล้ว เรื่องราวไม่สามารถจัดการบนเครื่องบินได้ หากผู้หญิงคนนั้นยุ่งวุ่นวายขึ้นมา ถือเป็นเรื่องอันตรายสำหรับเครื่องบินที่บินอยู่ ดังนั้นรอให้เครื่องบินลงจอดแล้วค่อยว่ากัน นายให้เจ้าสี่กลับมาก่อน แต่ว่าก่อนกลับมา บอกกับลูกเรือด้วยว่า ให้ลูกเรือจับตาดูเขาไว้ดีๆ รอให้เครื่องบินลงจอดแล้ว เหลือเธอไว้ อย่าให้เธอหนีไป” วารุณีหรี่ตาแล้วพูด

สำหรับจุ๊บแจงคนที่ชอบปล่อยข่าวลือไปมั่ว เธอไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ แน่นอน

เพราะว่าหากครั้งนี้ปล่อยไป ใครจะรู้ว่าหลังจากนี้ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรอีกหรือเปล่า

“ได้ครับคุณหญิง” บอดี้การ์ดพยักหน้า เดินไปที่ชั้นประหยัดอีกครั้ง

ในไม่ช้า เขาก็พาบอดี้การ์ดอีกคนกลับมาแล้ว

บอดี้การ์ดคนนั้นรายงานกับวารุณี “คุณหญิง ผมได้บอกลูกเรือแล้วครับ ทางนั้นตกลงจะช่วยเราจับตาดูจุ๊บแจงครับ”

“งั้นก็ดี” วารุณีพยักหน้า จากนั้นก็ชี้ไปทางข้างหน้า “นั่งเถอะ บนเครื่องบินห้ามเดินนานเกินไป”

“ครับ” บอดี้การ์ดตอบกลับไป แล้วกลับไปนั่งที่เดิม

วารุณีก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หยิบผ้าปิดตาข้างๆ ขึ้นมาใส่ ปิดตาแล้วเตรียมตัวนอนสักพัก

การนอนครั้งนี้ เป็นเวลาสองชั่วโมงกว่า เครื่องบินจอดลงยังสนามบินของจังหวัดจันทร์อย่างคงที่

วารุณีถูกบอดี้การ์ดปลูกตื่น “คุณหญิง เครื่องบินลงจอดแล้วครับ”

วารุณีดึงผ้าปิดตาลง ลืมตาออก

เพราะว่าดวงตาอยู่แต่ในที่มืดมาโดยตลอด ลืมตาขึ้นกะทันหัน ดวงตาจึงรู้สึกไม่ค่อยสบาย

หลังจากผ่านไปสิบวินาที เธอจึงจะลืมตามองวิวตรงหน้าอย่างชัดเจน เห็นบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง เธอนวดหว่างคิ้วแล้วพูดว่า “ถึงแล้ว?”

“ใช่ครับคุณหญิง” บอดการ์ดพยักหน้า

บอดี้การ์ดพูดขึ้นว่า “คุณหญิง เราลงเครื่องก่อนดีกว่าครับ จุ๊บแจงถูกลูกเรือและพวกเจ้าสี่พาไปที่ห้องพักผ่อนแล้วครับ”

วารุณีบิดขี้เกียจ “โอเค”

พูดจบ เธอเก็บผ้าปิดตาลงในกระเป๋า แล้วลุกขึ้น ลงเครื่องภายใต้การนำพาของบอดี้การ์ดสองคน

ตรงไปทางห้องพักผ่อน วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหานัทธี

นัทธีจัดการเอกสารอยู่ที่ห้องทำงาน ได้ยินโทรศัพท์ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดู ยิ้มแล้ว “ที่รัก”

คำว่าที่รัก ทำเอาเลขาที่นำเอกสารเข้ามารู้สึกสวีทแทนเลย

วารุณีอื้มตอบกลับ ถือว่าตอบรับ “ที่รัก ฉันลงเครื่องแล้วนะ”

“ลงแล้ว?” นัทธีอึ้งไปเลย จากนั้นก็มองดูเวลาตรงมุมล่างขวาของหน้าจอคอม เห็นว่าสี่โมงแล้ว เครื่องบินควรจะถึงแล้ว

“ขอโทษ ฉันยุ่งมาโดยตลอดเลย ไม่ทันได้ดูเวลา ฉันรีบมารับเธอเดี๋ยวนี้เลย” นัทธีพูดจบ ก็ยืนขึ้น

วารุณียิ้ม “หากยุ่งมากจริงๆ ไม่ต้องมาก็ได้ เดี๋ยวฉันกลับไปคนเดียวก็ได้แล้ว ไม่ว่ายังไงแล้วก็มีบอดี้การ์ดปกป้องฉัน นายก็ไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันนะ”

“ฉันรู้แล้ว แต่ว่าฉันจะมารับเธอ ฉันไม่ได้เจอเธอสองวันแล้ว” นัทธีพูด

ภายใต้ความหมายก็คือ ฉันคิดถึงเธอแล้ว

วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นนายก็มาเถอะ ฉันยังต้องจัดการอีกเรื่องหนึ่งพอดี”

“จัดการอีกเรื่องหนึ่ง?” นัทธีขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”