พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 73

“ใช่แล้ว......” สุภัทรยิ้มแล้วน้อมรับ ในขณะเดียวกันก็แอบส่งสายตาไปให้วารุณีหนึ่งที

ประธานเด่นภูมิที่อยู่ข้างหน้านี้มีชื่อเสียงว่ารักลูกรักภรรยามาก ไม่ชอบมื้อที่สามและลูกชู้ที่สุดแล้ว

ดังนั้นเขาห้ามให้ประธานรู้เรื่องการมีชีวิตอยู่ของพิชญาเด็ดขาด

และแล้ววารุณีกลับทำเป็นไม่เข้าใจในการส่งสายของคุณสุภัทร หมุนไวน์แดงที่อยู่ในมือแล้วพูดว่า “คุณพ่อ คุณพ่อแก่จนสับสนไปหมดแล้วค่ะ คือพี่สาวของหนูแท้ๆ ต่างหากที่เป็นว่าที่ภรรยาของประธานนัทธี”

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของสุภัทรก็แข็งทื่อไปเลย

ภายในแววตาของคุณเด่นภูมิมีแสงสว่างรางๆ ประกายผ่านไป ทันใดนั้นก็หายไป “อ่าว? ประธานสุภัทรยังมีลูกสาวคนโตอีกคน? แต่ทำไมผมได้ยินมาว่า ประธานสุภัทรมีลูกสาวแค่คนเดียว ที่คลอดกับภรรยาคนแรก หรือว่า......”

“คุณเด่นภูมิเดาไม่ผิดค่ะ พี่สาวคนนี้ คือคนที่คุณพ่อฉันคลอดที่ข้างนอก เมื่อเจ็ดปีก่อนที่หย่ากับแม่ของฉัน พึ่งพากลับมา” วารุณีพูดพร้อมรอยยิ้มที่เสแสร้ง

สุภัทรมองเธอด้วยความโหด แม้แต่ใจที่อยากจะฆ่าเธอก็มีแล้ว

วารุณีเยาะเย้ยในใจ

เธอไม่เข้าใจมาโดยตลอด เธอกับพิชญาต่างก็เป็นลูกของเขา แต่ว่าทำไมหัวใจของเขาถึงได้ลำเอียงขนาดนี้

เพื่อพิชญา เขาสามารถให้เธอขอโทษพิชญาโดยที่ไม่มีเหตุผลใดๆ ถึงขั้นเมื่อกี้ยังจะใช้เธอมาปกปิดฐานันดรลูกชู้ของพิชญาอีกด้วย เธอไม่ใช่รูปปั้น มีนิสัยอารมณ์เหมือนกัน ทำไมถึงต้องปกป้องความหน้าซื่อใจคดของเขา!

การทะเลาะของสองพ่อลูก ถูกคุณเด่นภูมิมองอยู่ในตา

แววตาของคุณเด่นภูมิเย็นชาลง แม้กระทั่งน้ำเสียงก็จางเบาลงไม่น้อย “ประธานสุภัทร ต้องขออภัยครับ คุณอยากให้ผมลงทุนเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ผมเองคุณก็รู้ ค่อนข้างที่จะดูแลเอาใจใส่ครอบครัว ที่ผ่านมานี้ไม่ค่อยชอบคนที่มีชู้ยู่ข้างนอกไปทั่วอมาโดยตลอด ดังนั้นประธานสุภัทรไปหาคนอื่นเถอะครับ”

หลังจากพูดจบ เขาหันสายตาไปทางวารุณี ความเย็นชาในแววตาจางหายไป กลายเป็นอบอุ่นขึ้นมาใหม่ “วารุณี ฉันยังต้องไปพบเพื่อนอีกสองสามคน ไว้คุยกันนะ”

“ได้ค่ะ” วารุณียิ้มอ่อนแล้วพยักหน้า

คุณเด่นภูมิไปแล้ว วารุณีก็ไม่มีอารมณ์อยู่ที่นี่ต่อ เตรียมตัวกลับไปที่จุดพักผ่อน

สุภัทรดึงเธอไว้ ถามด้วยความกล่าวโทษว่า “ทำไมเมื่อกี้เธอถึงพูดแบบนั้น?”

วารุณีกะพริบตาด้วยความไร้เดียงสา “หนูพูดผิดไปหรอคะ? หนูก็แค่ไม่อยากโกหกคุณเด่นภูมิกับพ่อเท่านั้นเอง พ่อ พ่อคิดว่า จะสามารถโกหกคุณเด่นภูมิไปได้ตลอดเลยหรอ? ถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อจะได้รับการลงทุนของคุณเด่นภูมิแล้ว แต่ขอแค่คุณเด่นภูมิรู้ว่าพ่อโกหกเขา หรือว่าเขาจะไม่ถอนทุนทรัพย์กลับหรอ?”

“นี่......” สุภัทรหมดคำจะพูดแล้ว

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที จู่ๆ เขาก็หรี่ตาขึ้น ใช้แววตาที่แปลกประหลาดมองไปทางวารุณี “จริงด้วย เหมือนฉันยังไม่ได้ทำแกเลยว่า แกกับประธานเด่าภูมิรู้จักกันได้ยังไง”

“นี่เกี่ยวอะไรกับพ่อหรอ?” วารุณีดึงมือกลับมา

ทันใดนั้นสุภัทรก็ยิ้มด้วยความเป็นมิตร “ฉันมองออก ความสัมพันธ์ระหว่างแกกับประธานเด่นภูมิไม่เลว วารุณี หรือว่าแกช่วยฉันไปพูดกับประธานเด่นภูมิหน่อย.......”

“เป็นไปไม่ได้!” ไม่รอให้เขาพูดจบ วารุณีก็ปฏิเสธไปแล้ว

สีหน้าของสุภัทรแย่ลง “วารุณี ฉันคือพ่อของแก แกกล้าไม่ฟังฉัน?”

วารุณียิ้มอ่อนขึ้นมา “เจ็ดปีก่อน วินาทีที่คุณไล่หนูกับแม่แล้วก็ศรัณย์ออกจากบ้าน คุณก็ไม่ใช่พ่อของฉันแล้ว”

ได้ยินคำนี้แล้ว สุภัทรอึ้งไปเลย ภายในใจก็กระวนกระวายไปหนึ่งที ราวกับว่าสูญเสียสิ่งของที่สำคัญบางอย่างไป แต่ยังไม่ทันคิดเยอะคิดมากว่าเป็นของอะไร ก็หายไปมองไม่เห็นแล้ว

“ได้ ในเมื่อแกไม่ยอมรับฉันพ่อคนนี้ ฉันก็ไม่บังคับ แต่ว่าอย่างน้อยฉันก็เลี้ยงแกมาสิบกว่าปี บุญคุณนี้แกต้องทดแทนอยู่สินะ?” สุภัทรพูดด้วยความเศร้า

วารุณีคิดไม่ถึงว่าเขาจะไร้ยางอายขนาดนี้ กลับล้าที่จะใช้บุญคุณมาบังคับเธอ

สูดหายใจลึก ในตอนที่วารุณีกำลังจะเปิดปากพูด ก็มีเสียงที่เย็นชาดังมาจากข้างหลัง “การกระทำของประธานสุภัทร ได้ทำให้ผมได้เปิดประสบการณ์ใหม่ๆ จริงๆ ครับ”

“ประธานนัทธี” ภายในแววตาของวารุณีดีใจมาก รีบหันกลับไป

นัทธีอื้มไปเสียงหนึ่ง แล้วเดิมตรงมาด้วยขาที่ยาว

สุภัทรมีความทำตัวไม่ถูก “นัทธี นายฟังผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ขู่เธอ ฉันก็แค่ปรึกษากับเธอ......”

“พอแล้ว คุณทำหรือไม่ทำ ผมรู้แก่ใจดี ไม่จำเป็นต้องอธิบาย คุณสามารถไปได้แล้ว!” นัทธียกมือไล่คน

สุภัทรไม่กล้าคัดค้านเขา ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นว่าที่ลูกเขยในนามของตัวเอง