พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 732

“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษจริงๆค่ะ......”ปาจรีย์ปิดหน้าไว้ ร้องไห้อย่างหนัก ร้องไห้ไป ก็ขอโทษคุณพ่อประสิทธิ์กับคุณแม่ปารวีไปด้วย

เธอรู้ว่าเรื่องที่ตัวเองทำครั้งนี้ ทำพ่อแม่ตกใจ

และรู้ว่าตัวเองฆ่าตัวตาย ที่รับไม่ได้มากที่สุด ที่ใจสลายที่สุดก็คือพ่อแม่

ดังนั้นตอนนี้ในใจเธอจึงรู้สึกผิดมาก และโทษตัวเองมาก

พ่อแม่ก็อายุมากอยู่แล้ว ร่างกายก็ไม่ดีนัก ถ้าตกใจแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ต่อไปพ่อแม่จะทำอย่างไร？

ตอนนี้ ปาจรีย์ก็เสียใจจริงๆ เสียใจสมมติฐานของตัวเอง เสียใจกับความใจร้อนของตัวเอง

เธอแค่อยากตัดความบาดหมางของตระกูลจิรดำรงค์กับตระกูลอิสริยานนท์ คิดว่าใช้ชีวิตตัวเองมาแทนคำขอโทษพ่อแม่ตัวเองที่มีต่อพ่อแม่ของพงศกรได้ แบบนี้ พงศกรก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในความแค้น ไม่ต้องเกลียดพ่อแม่เธออีก พ่อแม่เธอก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดและโทษตัวเองต่อไป จนหดหู่ไปทั้งวัน

เธอคิดได้ดีมาก และดังนั้น เธอจึงเพิกเฉยว่าเป็นสิ่งที่พ่อแม่ต้องการหรือไม่ เป็นสิ่งที่พ่อแม่รับได้หรือไม่

ถ้าพ่อแม่รับไม่ได้ ถูกโจมตีอย่างหนัก จนเป็นอะไรไป งั้นที่เธอจ่ายไป ไม่ใช่แค่ไร้ความหมาย กลับยังเป็นผู้ร้ายที่ทำร้ายพ่อแม่ตัวเองด้วย

พอคิดว่าถ้าตัวเองตายไปจริงๆ พ่อแม่ของตัวเองก็อาจจะตายตามตัวเองไปด้วย ในใจของปาจรีย์ก็รู้สึกกลัว

คุณพ่อประสิทธิ์กับคุณแม่ปารวีมองลูกสาวร้องไห้จนเป็นแบบนี้ ก็รู้ว่าลูกสาวน่าจะสำนึกผิด รู้ว่าการฆ่าตัวตายของตัวเองนั้นผิดไป จึงยกโทษให้เธอ

ยกโทษไม่ได้ด้วยเหรอไงล่ะ？

การฆ่าตัวตายของลูกสาวเป็นเรื่องบุ่มบ่าม แต่ก็เพื่อเป็นการไถ่โทษให้พวกเขาคนแก่สองคน

อีกอย่าง ตอนนี้ลูกสาวยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ พวกเขาจะโทษลูกสาวได้ไง จะกล้าด่าลูกสาวได้ไงกัน

“ปาจรีย์ ปาจรีย์ของแม่”คุณแม่ปารวีเข้าไป กอดปาจรีย์ไว้ ตบหลังของปาจรีย์ ร้องไห้อย่างหนัก“ลูกนี่มันไม่กตัญญูเลย รู้ไหมว่า เกือบทำแม่ลูกตกใจแทบตาย”

“และยังมีตาแก่อย่างพ่อลูกด้วย เกือบจะตกใจตายเพราะลูกจริงๆนะ”คุณพ่อประสิทธิ์ก็เข้าไป พูดด้วยความโกรธและตำหนิ

ปาจรีย์มองสองสามีภรรยาด้วยตาแดงก่ำ“ขอโทษนะพ่อกับแม่ ขอโทษจริงๆค่ะ”

“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก นี่คือเรื่องของแม่กับพ่อแก ก็ให้แม่กับพ่อแม่จัดการเอง พวกเราหวังว่าแกจะฟังให้ดีๆ ได้ยินไหม？”คุณแม่ปารวีจ้องเธอ

เหมือนว่าหากเธอไม่ตอบ ก็จะไม่จบกับเธอ

ปาจรีย์ตอบอือ“ฉันได้ยินแล้ว”

คนก็แบบนี้แหละ ถ้าคิดจะอยากตาย ก็มีความกล้าที่จะฆ่าตัวตาย

ถ้าตายจริงๆ ก็อาจจะดี

ถ้าไม่ตาย รอดมาได้อยู่ต่อไป หลังจากการพยายามตายเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก หากอยากฆ่าตัวตายอีก ก็ไม่มีความกล้า และยากแล้ว

ตอนนี้เธอ ก็เกือบจะเป็นแบบนี้

“ได้ยินก็ดี ทางที่ดีลูกจำคำนี้ไว้เลยนะ ถ้าลูกทำอะไรมั่วๆอีก อย่าว่าที่พ่อกับแม่แกจะตามไปด้วย ถึงตอนนั้น พ่อกับแม่แก ก็จะถูกลูกไม่กตัญญูแบบแกทำให้เสียใจจนตายได้เช่นกัน”คุณพ่อประสิทธิ์ชี้ไปที่ปาจรีย์ด้วยความโมโห

ปาจรีย์หดคอ“ฉันรู้แล้วพ่อ ฉันไม่ทำแล้ว”

“ไม่ทำแล้วก็ดี”คุณแม่ปารวีตบหลังเธอเบาๆ

ด้านข้าง วารุณีมองปาจรีย์ทิ้งความคิดฆ่าตัวตาย ก็มองสามคนพ่อแม่ลูกกอดกัน ความอบอุ่นอย่างนั้น อดไม่ได้ที่จะทำให้ในใจยิ้มขึ้นมาอย่างอิจฉา

ใช่ อิจฉา

เธออิจฉาปาจรีย์จริงๆที่ยังมีความห่วงใยและความรักจากพ่อแม่

ส่วนเธอ เสียความรักของพ่อไป ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตอนนี้ ก็ยังเสียแม่ไปอีก

บางครั้ง ในใจก็เหนื่อยล้า อยากบอกเล่าให้แม่ฟัง ก็ไม่มีโอกาส

ดังนั้น เธออิจฉาปาจรีย์มากจริงๆ ที่ยังมีแม่อยู่ด้วย

และดังนั้น เธอจึงหวังว่าปาจรีย์จะทิ้งความคิดที่จะทำเรื่องโง่ๆไป และอยู่กับคุณแม่ปารวี อย่าให้คุณแม่ปารวีแก่ไป แล้วยังต้องมาจัดงานศพให้ลูกอีก

“ใช่สิปาจรีย์ ลูกตั้งท้องลูกรู้ไหม？”กำลังคิดอยู่นั้น วารุณีก็ได้ยินจู่ๆคุณแม่ปารวีพูด พูดเรื่องนี้ออกมา