พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 735

“ก็ประมาณนี้แหละ”นัทธีพยักหน้า

วารุณีถอนหายใจ“แบบนี้ก็ดี อย่างน้อยปาจรีย์มีลูก เป็นการพิสูจน์ว่าเธอเคยรักพงศกร และพิสูจน์ว่าความรู้สึกที่เธอทุ่มเทไป ก็มีลูกตอบกลับมา”

“แต่แบบนี้ กลัวว่าทางพงศกรเธอจะอธิบายไม่ถูก”นัทธีมองเธอ

วารุณีเข้าใจความหมายเขา“คุณหมายความว่า พอพงศกรรู้ว่าปาจรีย์ตั้งท้อง กลัวว่าจะให้ปาจรีย์เอาเด็กออก？”

“พงศกรไม่รักปาจรีย์ แล้วจะให้เธอท้องลูกได้ไง ดังนั้นเป็นไปได้สูงที่พงศกรจะทำแบบนี้”นัทธีพยักหน้า

วารุณีกัดริมฝีปาก“ที่จริงแล้วปาจรีย์ก็รู้ส่วนนี้ แต่ฉันว่า ในเมื่อเธอตัดสินใจดีแล้วว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ งั้นเธอจะต้องรู้ว่าจะหลีกเลี่ยงพงศกรอย่างไรไม่ให้รู้ว่าเธอท้อง”

“เหรอ？งั้นก็ไม่ต้องสนแล้ว”นัทธีเอาสายตามองกลับไปที่โทรศัพท์

วารุณีพยักหน้า ไม่มีอะไรจะพูดอีก

ไม่ต้องสนใจจริงๆ เพราะว่าก็ไม่มีทางให้สน

เรื่องนี้ เป็นเรื่องส่วนตัวของปาจรีย์ เธอไปแทรกแซงมากไม่ได้ ทั้งหมดต้องพึ่งปาจรีย์เอง

แน่นอนว่า ตอนที่ปาจรีย์เจอความยากลำบาก เธอช่วยได้เสมอ

แป๊บเดียว ก็ถึงโรงแรม

เนื่องจากบนถนนรถติดอยู่ระยะหนึ่ง ตอนที่กลับมาโรงแรม ก็เที่ยงคืนแล้ว

ตอนอยู่บนรถ เด็กทั้งสองคนหลับไปแล้ว

พอลงจากรถ วารุณีกับนัทธีก็อุ้มลูกคนละคนกลับไปที่ห้องเพรสซิเดนสูท

วันถัดมา วารุณีกับนัทธีก็กลับจังหวัดจันทร์

พวกเขามาที่นี่ ที่จริงก็เพราะว่าปาจรีย์ฆ่าตัวตาย

ตอนนี้เพราะว่าปาจรีย์ตั้งท้อง ก็ไม่ฆ่าตัวตายแล้ว พวกเขาจึงกลับไปอย่างวางใจได้

แต่ก่อนกลับไป วารุณีก็ยังไปบอกลาปาจรีย์ที่โรงพยาบาลด้วย

และปาจรีย์ก็บอกเธอ รอตัวเองออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะกลับไปทำงานต่อที่จังหวัดจันทร์

ทำให้วารุณีรู้สึกยินดีเล็กน้อย

ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา สี่คนพ่อแม่ลูกลงจากรถ เห็นคฤหาสน์ตรงหน้า เด็กทั้งสองคนก็วิ่งไปมาอย่างดีใจ

“ดีจังเลยค่ะพี่ ในที่สุดพวกเราก็กลับมาแล้ว”ไอริณจูงมือของอารัณแล้วพูด

อารัณพยักหน้า“ใช่”

“ไป พี่ พวกเรากลับห้องกัน จิ๊กซอร์เมื่อวันก่อนยังต่อไม่เสร็จเลย”ไอริณพูดไป ก็จูงมือของอารัณวิ่งไปที่คฤหาสน์ด้วย

วารุณีมองเท้าเล็กๆของลูกทั้งสองคนที่วิ่งไปอย่างรวดเร็วอยู่ข้างหลัง จึงรีบตะโกนไปว่า：“วิ่งช้าๆหน่อย เดี๋ยวล้มเอาลูก”

“วางใจเถอะหม่ามี๊ ไม่มีทาง”มีเสียงตอบรับจากอารัณไกลๆ

วารุณีส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด“เด็กคนนี้นี่”

“เอาล่ะ”นัทธีเดินไปข้างๆเธอ หัวเราะเบาๆ“อารัณมีจิตใจเป็นผู้ใหญ่ เขาปกป้องไอริณได้ดี”

“ฉันรู้ ไม่งั้นฉันก็ตามไปแล้ว ให้พวกเขาช้าลงหน่อย”วารุณีหัวเราะ

นัทธีจูงมือของเธอ“ไปเถอะ พวกเราก็กลับไปกัน ป้าส้มทำอาหารกลางวันแล้ว”

“อือ”วารุณีพยักหน้า

สองสามีภรรยาก้าวเท้าเข้าไปที่ประตูคฤหาสน์

และมารุตที่ขับรถพาพวกเขามา ก็ขับรถออกไปด้วยรอยยิ้มขมขื่นคนเดียว

เวลาผ่านไปไวมาก พริบตาเดียว ก็ผ่านไปห้าวันแล้ว

วารุณีกำลังแก้ภาพออกแบบในห้องทำงานที่ดีไซเนอร์ข้างล่างส่งขึ้นมา แล้วทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก มีคนเดินเข้ามา