พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 737

“ไปเถอะ”วารุณีโบกมือ

ปาจรีย์หันกลับออกไป

วารุณีก็กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งวีแชทหานัทธี บอกเขาว่า ปาจรีย์กลับมาแล้ว

นัทธีกำลังตรวจสอบเอกสารในห้องทำงาน เห็นโทรศัพท์ดัง คิ้วจึงขมวดแน่นก่อน จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เห็นเป็นข้อความวารุณีส่งมา เขาที่ขมวดคิ้วแน่นก็คลายออก ท่าทางดูอ่อนโยนขึ้นเยอะ

เขาปลดล็อก ดูเนื้อหาข้อความ เห็นเป็นวารุณีบอกว่าปาจรีย์กลับมาแล้ว ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรมาก เพราะว่าเขารู้อยู่แล้ว

เขารู้ว่าวารุณีแคร์คนตระกูลจิรดำรงค์มาก ดังนั้นจึงเป็นห่วงว่านิรุตติ์จะใช้คนตระกูลจิรดำรงค์เพื่อบรรลุเป้าหมายที่จะจัดการพวกเขาหรือไม่ ดังนั้นวันนั้นที่กลับจังหวัดจันทร์ มารุตจัดบอดี้การ์ดไปอยู่รอบๆคนตระกูลจิรดำรงค์ ปกป้องคนในตระกูลจิรดำรงค์

ดังนั้นทุกการกระทำของคนตระกูลจิรดำรงค์ในสองวันนี้ เขารู้หมด รวมทั้งโทรศัพท์ระหว่างปาจรีย์กับรพี และเนื้อหาที่คุย เขารู้หมด

แน่นอนว่า รู้เป็นเรื่องหนึ่ง แสร้งทำเป็นไม่รู้ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ตอนนี้นัทธีแสร้งทำเป็นว่าตัวเองไม่รู้ที่ปาจรีย์กลับมาแล้ว พิมพ์ตอบกลับไปว่า：เหรอ？งั้นก็ดี

วารุณีมองข้อความของชายหนุ่ม มุมปากก็ยิ้มขึ้นมา จากนั้นส่งเสียงไปให้“ใช่ ปาจรีย์กลับมาแล้ว ตอนนี้ฉันวางใจมากแล้ว อย่างน้อยภายใต้สายตาฉัน เธอก็จะไม่ทำเรื่องโง่ๆ”

“อือ”นัทธีตอบกลับ

จากนั้น วารุณีก็พูดถึงเรื่องระหว่างปาจรีย์กับรพีกับเขาอีก

นัทธีฟังอย่างเงียบๆ การแสดงออกทั้งหมดไม่เปลี่ยนไปสักนิด

เพราะว่าเขารู้ทุกอย่าง

วารุณีพูดจบ ก็นั่งตัวตรงแล้วถามทันที：“สามี คุณว่า ปาจรีย์จะตกลงไหม？”

นัทธีหมุนปากกาในมือ“เธออยากตกลงก็คงตกลงเอง”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธออยากตกลงก็คงตกลงเอง ที่ฉันถามก็คือ เธอทำแบบนี้หรือไม่”วารุณีกลอกตา

นัทธีคิดไตร่ตรองเล็กน้อย แล้วจึงขยับริมฝีปากตอบไปว่า“นี่เป็นสิ่งที่รพีเสนอออกมาเอง ผมไม่เชื่อว่ารพีจะไม่เคยคิดว่าปาจรีย์จะไม่รักเขาไปตลอด จะเกิดผลอย่างไร”

ถ้าปาจรีย์คบกับรพีจริงๆ ความรู้สึกที่รพีทุ่มเทไป เวลาที่ทุ่มเทไป ความรักของพ่อที่มีต่อเด็กคนนั้นที่เขาทุ่มเทไป แบบนั้นถ้าปาจรีย์ยังไม่รักรพี

ผลลัพธ์สุดท้ายของรพี ก็จะไม่ได้อะไรเลย ปาจรีย์ก็จะแยกกับเขา ยังไงคบกับคนที่ไม่รักตัวเอง ก็เป็นการทรมานอย่างหนึ่ง และก็เป็นเรื่องที่เจ็บปวดอย่างหนึ่ง

และตอนนั้น ความรู้สึกที่รพีทุ่มเทไปไม่ได้คืนกลับมา เวลาที่ทุ่มเทไปเอากลับมาไม่ได้ แน่นอนว่า ความรักของพ่อที่ทุ่มเทไปก็เป็นไปได้ที่จะไม่สูญหายไปหมด แต่หลังจากปาจรีย์แยกกับเขาแล้ว ไม่มีทางเอาลูกให้รพีแน่ ยังไงลูกก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของรพีอยู่แล้ว

ปาจรีย์ก็จะพาลูกจากไปด้วยกัน พอเวลาผ่านไปนาน ความรู้สึกระหว่างเด็กกับรพี ก็จะค่อยๆจืดจางลง ทำให้สุดท้ายแล้วไม่เหลือเลย ดังนั้นถึงได้บอกว่าถ้าปาจรีย์ไม่รักรพี รพีก็จะไม่ได้อะไรเลย

และพวกนี้ รพีต้องคิดได้อยู่แล้ว

แต่รพีคิดได้ เขาก็ยังเสนอกับปาจรีย์เช่นนี้ จะเห็นว่า รพีก็เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งแล้ว

นัทธีคิดได้แบบนี้ วารุณีจะคิดไม่ได้ได้อย่างไรกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งรพีที่ถูกพวกเขาพูดถึงนั้นจะคิดไม่ออกได้อย่างไร เขาคิดเรื่องพวกนี้ไว้อยู่แล้ว

พอรู้ว่ารพีเตรียมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับผลลัพธ์เช่นนั้น วารุณีถอนหายใจ：“รพีเป็นคนดี ฉันยังหวังจริงๆว่าปาจรีย์จะรักเขา แบบนี้ บางทีอนาคตปาจรีย์อาจมีความสุขจริงๆ”

“นี่เป็นเรื่องของพวกเขา อย่าสนนักเลย”นัทธีพูดเตือน：“และพวกเขาทั้งสองต่างก็ยินยอม และก็เป็นการตัดสินใจของพวกเขาเอง ไม่ว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาจะไปถึงไหน พวกเขาต่างเผชิญหน้าอย่างสงบ”

“ฉันรู้”วารุณีพยักหน้า“ดังนั้นฉันก็ไม่คิดจะยุ่ง”

รพีรู้ว่าอนาคตตัวเองเป็นไปได้ที่จะตกไปอยู่ก้าวนั้น และก็ทำใจเตรียมพร้อมแล้ว งั้นเขายังต้องสนอะไรอีก

อีกอย่าง ระหว่างปาจรีย์กับรพี ยังต้องปรับเข้าหากันอีก

ไม่แน่ว่าสุดท้ายแล้วทั้งสองอาจจะคบกันจริงๆ

และถึงแม้ไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ นั่นก็เป็นผลลัพธ์ที่พวกเขาคิดไว้นานแล้ว

จากนั้นวารุณีก็พูดกับนัทธีอีกหน่อย แล้วจึงจบการสนทนา