พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 783

ทิ้งหนึ่งอย่าง......

ปาจรีย์กำโทรศัพท์แน่น

ความจริงแล้วมันชัดเจนในใจมาก ว่าควรจะเลือกแบบไหน เลือกพงศกร หรือลูกและพ่อแม่

เพียงแต่ในใจกลับถือว่าทั้งสองฝั่งมีความสำคัญเท่ากัน เธอจึงไม่สามารถตัดสินใจได้

แน่นอน ว่าแบบนี้มันไม่ได้ แล้วก็ไม่ถูกด้วยเช่นกัน

ดังนั้น เธอจึงต้องเลือกหนึ่งอย่าง

เพียงตัวเลือกนี้เมื่อมันอยู่ที่ปาก แต่กลับพูดมันไม่ออก

ปาจรีย์ก้มหน้า สูดหายใจลึก “วารุณี ให้ฉันคิดให้ดีก่อนได้ไหม？ให้ฉันคิด”

“มีอะไรให้คิดดีๆเหรอ？” วารุณเหนื่อยใจเล็กน้อย “คำตอบมันก็อยู่ที่ใจเธอไม่ใช่เหรอ？”

“ฉันรู้ ฉันแค่......”

“ปาจรีย์ ไม่มีแต่แล้ว” วารุณีถูขยับ “เรื่องนี้เรื่องด่วนมาก ต้องรีบตัดสินใจออกมา ฉันกับนัทธีถึงจะสามารถรีบจัดการให้เธอกับคุณลุงคุณป้าออกมาได้ ถ้ายืดออกไปอีก ยืดออกไปนาน พงศกรจับเธอผ่าตัดขึ้นมาจะทำยังไง？ถึงตอนนั้นใครจะไปช่วยเธอทัน？”

เมื่อได้ยินที่วารุณีพูด ปาจรีย์ก็หน้าสีเปลี่ยน

ใช่สินะ ถ้ายืดออกไปนาน พงศกรก็จะจัดการผ่าตัดเธอ พ่อกับแม่เธอก็ไม่ได้อยู่ด้วย พี่รพีก็อยู่โรงพยาบาล พวกวารุณีก็ไม่อยู่

ถึงตอนนั้น เธอก็จะไม่มีใครมาช่วยเธอจริงๆ แล้วเธอก็ไม่สามารถสู้กับพงศกรได้！

แต่สองวันนี้ พงศกรส่งคนมาล้างสมองเธอตลอด ให้เธอยอมทำแท้ง

เพราะเธออยู่ที่โรงพยาบาล พงศกรเลยใช้นโยบายนุ่มนวลนี้ แต่ถ้าเธอต้องการออกจากโรงพยาบาล พงศกรต้องบังคับพร้อมกับลากเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดแน่ๆ

ต่อให้เธออ้างจะไม่ออกจากโรงพยาบาล อยู่ในโรงพยาบาลต่อ ใช้โรงพยาบาลเป็นสถานที่พักพิงก็ไม่โอเคแน่ๆ

โรงพยาบาลสามารถเป็นที่พักพิงให้เธอได้ชั่วคราว แต่ไม่สามารถเป็นที่พักพิงให้เธอได้ไปตลอดชีวิต

ถ้าหากว่าพงศกรหมดความอดทน ไม่สนใจอะไรแล้ว ต่อให้เธออยู่ในโรงพยาบาล พงศกรก็สามารถที่จะบังคับลากเธอเข้าห้องผ่าตัดได้เหมือนกัน

ถึงแม้พงศกรจะทำแบบนี้ ทำให้คนประนาฌ แต่เขายังมีทักษะทางการแพทย์ห้อยคออยู่ โรงพยาบาลเองก็จะช่วยพงศกร ไม่ช่วยเธอ

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ร่างกายของปาจรีย์ก็สั่นสะท้าน ในใจมีแต่ความกลัว

ดังนั้น เธอไม่มีเวลาคิดทบทวนแล้วจริงๆ ต้องเลือกแล้วจริงเหรอ？

ขณะที่กำลังคิดอยู่ ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเคาะ ด้านนอกมีเสียงพยาบาลดังขึ้น “คุณปาจรีย์ ตื่นหรือยังคะ？”

สีหน้าปาจรีย์เปลี่ยนไปอย่างมาก นัยน์ตาหดลงเล็กน้อย ร่างกายสั่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เสียงที่กำลังสั่น “ฉัน......ฉันตื่นแล้วค่ะ......”

เธออยากจะบอกว่าตัวเองยังไม่ตื่น แต่ประตูคนไข้มีกระจกติดอยู่พยาบาลที่ยืนอยู่ด้านนอก สามารถเห็นได้ว่าเธอตื่นหรือยังไอย่างชัดเจน

เธอจึงอยากแกล้งหลับ แต่ว่าทำไม่ได้

“งั้นฉันเข้าไปแล้วนะคะ” พยาบาลพูดจบ ไม่รอบให้ปาจรีย์ตอบรับ ก็เปิดประตูเข้ามาทันที

“คุณปาจรีย์ ได้เวลาตรวจร่างกายแล้วค่ะ ขออนุญาตถามวันนี้ไม่สบายยตรงไหนหรือเปล่าคะ？” พยาบาลหยุดรถเข็น หยิบอุปกรณ์ตรวจและยาขึ้นมาจากรถเข็น ยิ้มแล้วถาม

พยาบาลยิ้มอย่างอ่อนโยนเป็นอย่างมาก ทำให้คนที่มองรู้สึกสบายใจ

แต่รอยยิ้มนี้ เมื่อตกอยู่ในสายตาของปาจรีย์ กลับราวกับว่าเป็นปีศาจ ทำให้ในใจเธอรู้สึกขวัญอ่อน

เพราะพยาบาลคนนี้ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นคนที่พงศกรจัดการมา ส่งมาล้างสมองเธอทุกวัน ให้เธอเอาเด็กออก

เพราะฉะนั้น เธอจะไม่กลัวได้ยังไง