พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 81

ปาจรีย์ดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง “ยังจะมีอะไรอีกละ ก็ปฏิเสธเรื่องที่กดขี่สตูดิโอและคัดลอกแบบของเราไปใช้ไง”

ได้ยินแบบนี้ วารุณีก็หัวเราะ “หล่อนยังคงเถียงเก่งเหมือนเดิมเลยนะ!”

“ก็ใช่น่ะสิ” ปาจรีย์พยักหน้าเห็นด้วย “ไม่เคยเห็นใครที่หน้าด้านแบบนี้มาก่อนเลย”

วารุณีที่คุยไปดื่มน้ำไป “ให้ทางศาลส่งหมายเรียกไปให้หล่อนอีกครั้ง”

“ยังจะส่งอีกเหรอ?” ปาจรีย์อึ้งไปครู่หนึ่ง “ถ้าหากหล่อนส่งกลับคืนมาอีกจะทำยังไง?”

“เธอโง่ป่ะ” วารุณีจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ “ส่งกลับมาก็ส่งกลับไปใหม่ ขอเพียงทางพิชญาปฏิเสธหมายเรียกถึงสามครั้ง ทางศาลก็จะบังคับพิจารณาคดี หากหล่อนไม่ไป ทางศาลก็จะตัดสินให้ทางเราเป็นฝ่ายชนะคดี”

“มีแบบนี้ด้วยเหรอ?” ปาจรีย์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่ไม่นาน เธอก็ถูมือด้วยความตื่นเต้น “งั้นฉันจะติดต่อศาลเดี๋ยวนี้เลย”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นเดินไปหลังโต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะขึ้นมาโทร

หลังจากที่โทรเสร็จแล้ว ปาจรีย์ก็ได้มาทำท่าโอเคให้วารุณี

วารุณียิ้มๆ มองโทรศัพท์มือถือไปแวบหนึ่ง “เวลาไม่เช้าแล้ว เราไปทานข้าวกันก่อนเถอะ”

“ได้สิ กินสุกี้นะ ไม่ได้กินมานานแล้ว” ปาจรีย์พลางสนทนา พลางหยิบกระเป๋าที่แขวนอยู่บนราวแขวน

วารุณีไม่มีความเห็น

ทั้งสองจึงได้พาลูกสองคนพลางเดินพูดคุยหัวเราะไปยังร้านสุกี้ที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้

สองวันต่อมา ก็เป็นอย่างที่วารุณีพูดไว้ไม่มีผิด พิชญาปฏิเสธหมายเรียกของศาลถึงสามครั้ง เป็นการท้าทายต่ออำนาจของศาล ศาลจึงได้บังคับการพิจารณาคดี

แม้ว่าพิชญาจะยอมออกหน้าแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังคงแพ้คดี

เพราะว่าปาจรีย์ได้เอาหลักฐานที่หล่อนคัดลอกเลียนแบบออกมา และหลักฐานที่กดขี่สตูดิโอ

สุดท้ายทางพิชญาก็ถูกทางศาลตัดสิน ให้ถอดถอนเสื้อผ้าที่เพิ่งจะวางจำหน่ายเมื่อไม่นานนี้ออกจากห้างทั้งหมด เงินกำไรที่ได้จากการขาย ให้ส่งมอบให้กับทางปาจรีย์ อีกทั้งยังให้หล่อนชดเชยค่าลิขสิทธิ์บางส่วนด้วย

สรุปแล้ว ครั้งนี้พิชญาต้องนำทรัพย์สินที่มีเกือบทั้งหมดของหล่อนมาชดใช้แล้ว

ปาจรีย์ก็โทรหาวารุณีอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของพิชญา “วารุณี เธอน่ะไม่เห็น ตอนที่ผู้พิพากษาตัดสินคดีนั้น สีหน้าของพิชญาเขียวปี๋เลย ฮ่าๆมันตลกมากเลย”

วารุณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วส่ายหัว “พอแล้ว พอแล้ว พิชญาจะโอนค่าชดเชยมาเมื่อไหร่?”

“ทางศาลกำหนดให้โอนภายในสามวัน หากหล่อนไม่โอนมาภายในสามวัน ต้องชดเชยเพิ่มร้อยละสิบเปอร์เซ็นต์” ปาจรีย์เก็บอาการตื่นเต้นดีใจแล้วกล่าว

วารุณีตอบอืมไปหนึ่งที “พอดีเลย มีเงินก้อนนี้ พวกเราก็เกือบจะสามารถสร้างโรงงานผลิตเสื้อของตัวเองได้แล้ว เรื่องเลือกตำแหน่งที่ตั้งก็รบกวนเธอแล้วนะ”

“วางใจเถอะ” ปาจรีย์ตบที่หน้าอกเบาๆ แสดงให้เห็นว่าไม่มีปัญหา

“คุณวารุณี” ขณะนี้ จู่ๆประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะดังขึ้น

วารุณีเงยหน้ามองออกไป เป็นผู้ช่วยของมารุต “มีเรื่องอะไร?”

“ท่านประธานให้คุณไปหา” ผู้ช่วยยิ้มตอบ

วารุณีกะพริบตา “ประธานนัทธี?”

“ใช่ครับ”

“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ขอบใจนะ”

ผู้ช่วยโบกมือ เพื่อแสดงว่าไม่ต้องขอบคุณ แล้วหันหลังเดินจากไป

วารุณีได้หยิบโทรศัพท์มาแนบที่หูอีกครั้ง “ปาจรีย์ ฉันมีธุระไม่คุยกับเธอแล้วนะ ตำแหน่งที่ตั้งเลือกเสร็จแล้วบอกฉันด้วย ฉันก็จะไปดูด้วย”

“ต้องบอกอยู่แล้ว” ปาจรีย์ตอบกลับ

หลังจากจบการสนทนา วารุณีลุกขึ้นจัดระเบียบเสื้อผ้าไปครู่หนึ่ง แล้วไปชั้นที่ผู้บริหารระดับสูง

มาถึงหน้าประตูห้องท่านประธาน วารุณียกมือขึ้น กำลังจะเคาะประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงส่งผ่านมาจากประตูที่แง้มอยู่ “นัทธี คุณช่วยฉันด้วย ตอนนี้ฉันขาดแคลนเงินจริงๆ”

เป็นพิชญา!

วารุณีวางมือลง กำลังลังเลว่าจะหลบไปก่อนมั้ย เสียงของนัทธีก็ดังขึ้นมา “ต้องการเท่าไหร่?”

“ยี่สิบล้าน!” พิชญารีบพูดตัวเลขออกมา

วารุณีเลิกคิ้ว