พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 824

ปาจรีย์สั่นศีรษะ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ยังเลยจ้ะ”

“ยังหรือ?” วารุณีขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น รถมีปัญหาหรือ?”

“เปล่าจ้ะ” ปาจรีย์ขบริมฝีปากล่างและอธิบาย “ปัญหาคือพวกเราเองจ้ะ วารุณี ฉันปรึกษากับคุณแม่แล้วว่าพวกเราจะไม่ไปไหน”

“ทำไมล่ะ?” วารุณีเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ

ปาจรีย์ก้มหน้าลง “พวกเราอยากอยู่ที่นี่ ย้ายบ้านตลอดมันเหนื่อยน่ะ แล้วก็ยุ่งยากมากด้วย”

“แต่ว่าพงศกรติดต่อกับพวกเธอแล้วนี่ บางทีอาจจะไปหาเธอในไม่ช้า เธอ......”

“เขามาหาแล้วจ้ะ” ปาจรีย์กล่าว

ใบหน้าวารุณีเต็มไปด้วยความแปลกใจ “อะไรนะ? ไปหาแล้วหรือ?”

“จ้ะ”

“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” วารุณีลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน พลางถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

ไม่นึกเลยว่าพงศกรจะเจอปาจรีย์แล้วจริง ๆ

เธอรู้ว่าพงศกรจะเจอปาจรีย์ไม่ช้าก็เร็ว อย่างไรก็ตาม เขามีช่องทางการติดต่อของปาจรีย์แล้ว เขาคงรู้ที่อยู่ปัจจุบันของปาจรีย์แล้วแน่ ๆ

คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว

ตอนนี้พงศกรคิดร้ายต่อปาจรีย์ โดยเฉพาะสำหรับเด็กที่อยู่ในท้อง นั่นยิ่งทำให้ทนไม่ได้ เธอกลัวว่าตอนนี้พงศกรจะให้ปาจรีย์เอาเด็กออกอีก

อย่างไรพงศกรก็เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ถ้าปาจรีย์จะต่อต้านเขาด้วยกำลัง มันเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ

ปาจรีย์รู้ว่าวารุณีเป็นห่วงตนเอง เธอรู้สึกอบอุ่นในใจ จึงตอบอย่างยิ้ม ๆ “ฉันไม่เป็นไร เธอวางใจเถอะวารุณี”

“ไม่เป็นไรจริงหรือ?” วารุณีขมวดคิ้ว และยังคงไม่วางใจ

ปาจรีย์พยักหน้าอย่างจริงจัง “ไม่เป็นไรจริง ๆ จ้ะ ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ พงศกรเขามาที่นี่แล้วจริง ๆ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย เขาถูกคุณพ่อทุบตีจนต้องเข้าโรงพยาบาลไปแล้วละจ้ะ”

“พรืด!” วารุณีสำลักน้ำลายของตัวเอง ไม่นานก็ตอบกลับ “เดี๋ยวนะ ถูกตีจนเข้าโรงพยาบาล? ฝีมือคุณลุงหรือ?”

เธอจะแปลกใจก็ไม่แปลก ก็เรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

ความหวาดกลัวของตระกูลจิรดำรงค์ที่มีต่อพงศกร เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ

เธอจึงไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าคุณพ่อประสิทธิ์จะสามารถทำร้ายพงศกรถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลได้

ปาจรีย์รู้ว่าวารุณีตกใจอะไร พูดตามตรง ตัวเธอเองยังแปลกใจตอนที่เห็นคุณพ่อลงมือกับพงศกร

แม้ว่าเธอจะลืมความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับพงศกรแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมครอบครัวเธอถึงยังกลัวพงศกรขนาดนี้

แต่จากการสั่นของร่างกายเธอเมื่อเธอได้ยินชื่อของพงศกร และท่าทางของคุณพ่อคุณแม่ที่ดูเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม เธอก็รู้ทันที ว่าพวกเขากลัวพงศกรเป็นอย่างมาก

ดังนั้น เธอทั้งตกใจและชื่นชมที่คุณพ่อสามารถต้านทานความกลัวและลงมือกับพงศกรได้

“ใช่จ้ะ ฝีมือคุณพ่อ ฉันสงสัยว่าถ้าไม่ใช่เพราะกลัวตาย คุณพ่ออาจจะฆ่าเขาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยซ้ำ” ปาจรีย์ขมวดคิ้วพลางถอนหายใจ

วารุณีเม้มปาก “อย่าคิดแบบนั้นเชียว ถ้าพงศกรตาย คุณลุงก็จบเห่น่ะสิ”