พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 838

เมื่อมองดูที่ท่าทางแบบนี้ของเธอ พงศกรไม่ได้มีความสุขแต่อย่างใด รู้สึกแค่โกรธเท่านั้น

ถ้าเป็นเขาในเมื่อก่อน การที่เธอยอมใช้เงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน แน่นอนว่าเขาจะต้องมีความสุขมาก

แต่ตอนนี้ เขากลับไม่รู้สึกถึงความสุขใดๆ

เพราะความไม่เชื่อใจของเธอ

เธอเชื่อมั่น ว่าเขาจะฟ้องพ่อเธออย่างแน่วแน่ขนาดนั้นเลยเหรอ？

“เหรอ” พงศกรกัดฟันกราม น้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าโกรธหรือมีความสุข “ถ้าฉันเอ่ยปาก ว่าให้เธอเอาเด็กออก เธอก็ยอมอย่างงั้นเหรอ？”

เมื่อได้ยินข้อเสนอที่เขาพูดออกมา หัวใจของปาจรีย์จมลง แต่ใบหน้า กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมากนัก

พงศกรที่มองหน้าเธออยู่ตลอด ไม่เห็นอาการตกใจบนใบหน้า หรือมองเห็นความไม่ยินยอม กลับกันเห็นเพียงแค่ความสงบเท่านั้น ความรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีในใจอย่างอธิบายไม่ได้

นี่เธอ หมายความว่ายังไง？

ทำไมเมื่อได้ยินที่เขาพูดข้อเสนอนี้ขึ้นมา ถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยล่ะ？

สิ่งที่พงศกรไม่รู้คือ ปาจรีย์ไม่ได้ไม่มีการตอบสนอง แต่การตอบสนองของเธอเมื่อสองวันก่อนนั้น ได้ผ่านมาแล้ว

ตั้งแต่ตอนที่ที่นึกได้ว่าเขาจะไม่ปล่อยพ่อของเธอไป เธอก็คิดว่า เขาคงจะเสนอให้เธอเอาเด็กออก เพื่อมาแลกกับพ่อตัวเอง

ดังนั้นตอนนี้เมื่อเธอได้ยินข้อเสนอนี้ของเขา เธอจึงไม่ได้ตอบสนองกลับอะไรมาก กลับกันในที่สุดเดจาวูก็มาถึง

เพราะว่า เธอได้เตรียมใจกับทุกอย่างไว้หมดแล้ว

หัวเราะอย่างขมขื่น เมื่อปาจรีย์กำลังที่จะเอ่ยปากตอบ ทันใดนั้นคุณพ่อประสิทธิ์ก็กำกำปั้นแน่น แล้วทุบลงที่ราวจับบนเตียงของพงศกร

เสียงดังสนั่น ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ตกใจ

ปาจรีย์มองราวจับที่สั่นอย่างแรง แล้วมองไปที่หยดเลือดบนมือของคุณพ่อประสิทธิ์ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “พ่อคะ เลือดออก！”

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เพราะคำพูดของพงศกรจะทำให้พ่อ โกรธจัดแบบนี้ โกรธจนทุบตีของแข็ง ทุบจนทำให้ผิวหนังแตกออก

สักพัก ปาจรีย์ก็ร้อนใจอย่างมาก น้ำตาไหลอยู่ในเบ้าตาของเธอไม่หยุด

เธอรับดึงกระดาษทิชชูออกมาจากหัวเตียงของพงศกรหลายแผ่น แล้วดึงมือของพ่อมา ใช้กระดาษกดทับตรงรอยแตก

แต่ทว่ากลับช่วยอะไรไม่ได้มาก มือของคุณพ่อประสิทธิ์แตกรุนแรงเกินไป ไม่ว่าปาจรีย์จะกดยังไง อยากจะห้ามเลือดให้หยุดไหลยังไง แต่กระดาษทิชชูจำนวนมากนั้นก็หยุดไม่อยู่ มันกลายเป็นสีแดงในไม่ช้า

ปาจรีย์กังวลจนร้องไห้ออกมา “พ่อคะ ฉันจะเรียกหมอมาทายาให้พ่อนะคะ พ่อรอก่อนนะ”

เธอทิ้งก้อนกระดาษในมือ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไปตามหมอ

เนื่องจากรีบเกินไป เธอจึงลืม ว่ามีปุ่มฉุกเฉินอยู่ในห้องผู้ป่วย เพียงแค่กด ก็จะมีหมอเข้ามา

แต่คุณพ่อประสิทธิ์คิดว่า มือตัวเอง แตกเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรเลย เมื่ออ้าปาก กำลังจะพูด เรียกให้ปาจรีย์กลับมา พงศกรที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย อยู่ๆ ก็เอ่ยปากขึ้น “ปกติแล้วห้องผู้ป่วย จะมีกล่องพยาบาลอยู่ แผลเล็กแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเรียกหมอ จัดการทายาเองก็พอ”

เมื่อได้ยินคำว่ากล่องพยาบาลสามคำนี้ ปาจรีย์ที่รีบออกจากประตูก็หยุดฝีเท้าทันที แล้วหันกลับมา มองเขาด้วยสายตากระตือรือร้น “มีกล่องพยาบาลจริงเหรอ？”

“ปกติก็จะอยู่บนชั้นหัวเตียง หาเองแล้วกัน” พงศกรเปิดริมฝีปากบาง แล้วพูดเบาๆ

คุณพ่อประสิทธิ์มองเขาด้วยสายเกลียดอย่างดุเดือด “ไอ้หนุ่ม หลอกลูกฉันให้มันน้อยลงหน่อย นายคิดว่าเราจะเชื่อนายเหรอ？เมื่อกี้นี้ถ้าฉันนึกไม่ทันว่านายเป็นคนเจ็บอยู่ สิ่งที่นายเสนอกับปาจรีย์ ข้อเสนอที่ให้เธอเอาเด็กคนนี้ออก ฉันจะเล่นให้นายตายคามือเลย พงศกร นายยังเป็นคนอยู่ไหม？”

ดวงตาสองข้างของคุณพ่อประสิทธิ์แดงก่ำ “ฉันรู้ว่านายไม่ได้รักปาจรีย์ ไม่ชอบปาจรีย์ ฉันก็ไม่เคยเรียกร้องให้นายรับรักปาจรีย์ แล้วยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่เคยเรียกร้องให้นายรับเด็กในท้องคนนี้ด้วย พวกเราเคยบอกไว้แล้ว เธอสามารถคิดว่าเด็กในท้องคนนี้ไม่ใช่ของนายก็ได้ เราไม่ต้องการมาจ่ายค่าเลี้ยงดูอะไรเลย นายคิดว่าเด็กในท้องปาจรีย์ไม่มีตัวตนอยู่ก็ได้ เด็กในท้องของปาจรีย์ จะไม่สร้างผลกระทบอะไรกับนาย แล้วทำไมจุดๆนี้ นายถึงรับไม่ได้？จิตใจของนายมันโหดร้ายแบบนี้จริงๆ เหรอ？”

พงศกรหลับตาลง ไม่พูดอะไร