พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 849

ดังนั้นจึงไม่มอง และไม่มองเด็ดขาด ไม่งั้นยิ่งดูยิ่งอิจฉา

ทุกคนต่างก็หลบหลีก ให้วารุณีค่อยๆรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลของบรรยากาศเอง

เธอเอนศีรษะไปด้านหลังเล็กน้อย จากนั้นก็หันหน้าไปมองคนรอบข้าง

เมื่อเห็นคนรอบข้าง ต่างก็หันหลังให้กับสถานการณ์ของพวกเขา ใบหน้าแดงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ เพราะเธอเดาได้แล้วว่าที่พวกเขาเป็นเช่นนี้เป็นเพราะอะไร ใบหน้าเผยความอายออกมาเล็กน้อย

แน่นอนว่านัทธีก็รู้เช่นกันว่าพวกเขาคิดอะไร แต่ไม่ได้อายอะไรเหมือนกับวารุณีเช่นนั้น

เขากับภรรยาตัวเองจะกอดๆจูบๆกัน มันเป็นเรื่องที่แสนธรรมดาอยู่แล้ว

คนพวกนี้ทนดูไม่ได้ ใครให้พวกเขาไม่มีภรรยา หรือภรรยาไม่อยู่ข้างกายเองล่ะ

“พอได้แล้วค่ะสามี คุณปล่อยฉันก่อนนะคะ” วารุณีผลักไหล่ชายหนุ่มเบาๆ พูดเตือนชายหนุ่ม

ชายหนุ่มลูบเอวอันอ่อนนุ่มของเธอ “คุณเป็นคนกอดผมก่อนนะ”

วารุณีมองตาขวางใส่เขา “จะพูดพวกนี้ทำไม รีบปล่อยฉันนะคะ ได้ยินไหมคะ”

นัทธีไม่ได้พูดมากอะไรอีก แล้วปล่อยมือจากเอวเธออย่างเชื่อฟัง

เมื่อวารุณีได้รับอิสระ ก็ไอเบาๆ จากนั้นก็ก้มหน้าไปมองลูกทั้งสองคน

อารัณหลับตา พร้อมกับเอามือไปปิดตาไอริณไว้

สถานการณ์เช่นนี้ ทำให้วารุณเห็นแล้วอดขำไม่ได้

“อารัณ ไอริณ” เธอย่อตัวลง แล้วลูบศีรษะลูกทั้งสองอย่างเบาๆ

หลังจากที่เด็กทั้งรับรู้ถึงสัมผัส อารัณก็ลืมตา และเอามือออกจากตาของไอริณ

เด็กทั้งสองประสานกันกับวารุณี ดวงตาทั้งสองก็เปล่งประกายพร้อมกัน “หม่ามี๊”

“ค่ะลูก” วารุณียิ้มพลางตอบ

เด็กทั้งสองรีบเข้ามาไปในอ้อมกอดเธอทันที

วารุณีกอดพวกเขาไว้แน่น มือทั้งสองข้างจับหลังศีรษะลูกทั้งสองคนไว้ และลูบเบาๆ “ลูกรักทั้งสอง หม่ามี้คิดถึงพวกลูกแทบบ้าแล้ว”

“หม่ามี๊ พวกหนูก็คิดถึงหม่ามี๊” เด็กทั้งสองซบอกเธอพลางพูดอย่างประสานเสียงออกมา

วารุณีจุมพิตหน้าผากลูกทั้งคน จากนั้นก็ปล่อยลูกทั้งสอง “มาค่ะ มาให้หม่ามี๊ดูหน่อย ดูสิว่าลูกๆผอมลงรึเปล่า”

“ไม่ครับ” อารัณส่ายหัว “มีคุณพ่อกับคุณยายส้มดูแลครับ ผมกับไอริณอยู่ดีกินดี ไม่ผอมเลยครับ”

“ใช่ค่ะๆ” ไอริณพยักหน้า

วารุณียิ้มเบาๆ “งั้นก็ดี ลูกๆขอบคุณที่คุณยายส้มดูแลหรือยังเอ่ย”

“ทำแล้วค่ะ” ไอริณรีบตอบทันที “เมื่อไม่กี่วันก่อน คุณยายส้มจัดวันเกิด หนูกันพี่ยังตั้งใจเตรียมของขวัญให้คุณยายส้มโดยเฉพาะเลยค่ะ”

“จริงเหรอคะ งั้นก็เยี่ยมมากเลยค่ะ” วารุณียิ้มพลางพูด

ในเวลานี้เอง นัทธีก็ย่อตัวลง แล้วกอดสามแม่ลูกไว้ “โอเค หยุดเบียดกันอยู่ตรงหน้าประตู พวกเราเข้าข้างในกันก่อนนะ มีอะไร เข้าไปข้างหน้าค่อยพูด”

“โอเคค่ะ เข้าข้างในกันก่อนก็ได้” วารุณีอือตอบกลับอย่างเห็นด้วย หลังจากเขาปล่อยเธอ ก็ลุกขึ้น แล้วจูงมือเด็กทั้งสองคนไว้คนละข้างเดินเข้าไปข้างใน

นัทธีเดินตามอยู่ข้างหลังเธอ

ลีน่าไม่ได้เดินเข้าไป แต่อยู่นอกห้องพัก พูดคุยกับมารุต คิดว่าอีกสักพักถึงจะเข้าไป

เธอรู้ดี ว่าเพื่อนรักกับสามีและลูกเพิ่งจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในเมื่อกี้ คงต้องเรื่องให้พูดคุยมากมายกันแน่

ดังนั้นเธอจึงยังไม่เข้าไปรบกวนพวกเขาดีกว่า รอให้พวกเขาทั้งครอบครัวรำลึกความหลังกันเสร็จเธอค่อยเข้าไปก็ยังไม่สาย

วารุณีเข้าใจการกระทำของลีน่าดี ดังนั้นเมื่อเห็นว่าลีน่าไม่ได้ตามตัวเองเข้ามา จึงไม่ได้พูดอะไร

ไม่นาน ก็เข้ามาในห้องพัก

หลังจากเข้ามา วารุณีก็รู้สึกถึงความผิดปกติ

เธอหยุดกะทันหัน หรี่ตาสวยกวาดมองซ้ายขวาอย่างประเมิน พยายามดูว่าภายในห้องพัก มีอะไรที่ผิดปกติไป

อารัณกะพริบตาแล้วถาม “หม่ามี๊ มีอะไรเหรอครับ”

วารุณีพยายามสูดดมกลิ่นจากอากาศ “หม่ามี๊เหมือนได้กลิ่นอะไรแปลกๆ”

“กลิ่นอะไรคะ” ไอริณเอียงศีรษะ พร้อมถามด้วยสีหน้าสงสัย “ไอริณไม่ได้กลิ่นแปลกๆอะไรเลยนะคะ”