พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 85

“ประธานนัทธี.........” วารุณีอ้าปาก เหมือนอยากจะพูดอะไร

นัทธีขัดจังหวะของเธอ มองไปทางเธอ “คุณยังมีธุระอะไรอีกมั้ย? หากไม่มี คุณไปได้แล้ว!”

เขาไล่แขกด้วยสายตาที่เย็นชาและไม่แยแส

วารุณีที่ใช้นิ้วม้วนผมอยู่ “ก็ได้ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ประธานนัทธี”

เธอไม่มีธุระอย่างอื่นแล้วจริงๆ ก็แค่อยากจะพูดเรื่องพงศกรกับเขา แค่เมื่อคิดๆแล้วก็ช่างมันเถอะ

เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องน้ำเขาก็โกรธไปแล้ว หากตอนนี้พูดอีก เขาต้องยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

วารุณีจับลูกบิดประตูเปิดประตูออก เพิ่งจะก้าวเดินไปก้าวเดียว ด้านหลังก็ดังขึ้นด้วยเสียงของนัทธีอีกครั้ง “เดี๋ยวก่อน”

วารุณีหันหน้าไปมอง

นัทธีวางแท็บแล็ตลง ลุกขึ้นเดินมาทางเธอ เอากุญแจยื่นให้เธอ

“นี่มัน.........” วารุณีรับกุญแจมา มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง

นัทธีขยับริมฝีปากบาง อธิบายอย่างเย็นชา “คุณอ้วกบนรถผม พรุ่งนี้ช่วยผมไปล้างให้สะอาดแล้วค่อยคืนผม”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินกลับไปยังที่นั่งเมื่อกี้ ทิ้งให้วารุณียืนกระอักกระอ่วนอยู่ตรงที่เดิม

เธอรู้ว่าตัวเองอ้วก เมื่อกี้ตอนที่อาบน้ำ เห็นคราบสกปรกบนเสื้อก็สามารถดูออก

แต่เธอกลับไม่รู้ว่าเธอนั้นอ้วกบนรถของเขา

“ฉันทราบแล้วค่ะ ฉันจะล้างให้มันสะอาดใหม่เอี่ยมเลย” วารุณีกำกุญแจรถแน่น ด้วยใบหน้าแดง กล่าวเสียงเบา

นัทธีตอบรับไปหนึ่งคำ ก็ไม่ได้พูดอีกเลย

กลับมาถึงคอนโด

วารุณีก็ได้วางกระเป๋าและถุงสองใบที่อยู่ในมือลง เดินเข้าไปห้องลูกด้วยฝีเท้าที่เบา

มองลูกสองคนกอดกันนอนหลับอย่างสนิท วารุณียิ้มเล็กน้อย โน้มตัวไปหอมแก้มของลูกทั้งสองคน จากนั้นก็ช่วยเด็กๆห่มผ้า แล้วก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ

ในห้องรับแขก วารุณีหาวไปหนึ่งที ก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า เห็นเบอร์ของพงศกรโทรเข้ามาหลายสายและส่งข้อความมาหลายข้อความ เธออุทานเบาๆ แล้วก็โทรกลับไปหาเขา

ไม่นานนักเขาก็รับสาย น้ำเสียงที่ร้อนใจของพงศกรก็ถูกส่งมา “คุณวารุณี ตอนนี้คุณไหน?”

“ฉันอยู่บ้านจ้า” วารุณีรินน้ำให้กับตัวเองพร้อมกับตอบ

พงศกรดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยโล่งอก “งั้นก็ดี ตอนที่คุณถูกประธานนัทธีพาตัวไป ผมนึกว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีกับคุณเสียอีก”

วารุณีดื่มน้ำไปอึกหนึ่งแล้วหัวเราะ “จะเป็นไปได้ยังไง ประธานนัทธีไม่ใช่คนแบบนั้น”

“คุณเชื่อเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?” พงศกรที่ไม่ได้สวมแว่นหรี่ตาลง

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันก็เชื่อคุณด้วย” วารุณีนั่งลง

พงศกรเหมือนจะฟังอะไรออก กลอกตาเล็กน้อย ถามอย่างลองเชิญ “วารุณี ประธานนัทธีพูดอะไรกับคุณเหรอ?”

“ก็ไม่อะไรหรอก เขาน่าจะเห็นเราดื่มเหล้าด้วยกัน เข้าใจผิดว่าคุณจะทำอะไรฉัน” วารุณียิ้มกล่าว

พงศกรที่ถือโทรศัพท์เอาไว้ค่อยๆกำมันแน่น “แล้วคุณคิดว่าเขาพูดจริงมั้ย?”

“เมื่อกี้ฉันพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเชื่อคุณไง” วารุณีนอนลงไปที่โซฟา บิดขี้เกียจอย่างสบายตัว

พงศกรก็ได้คลายแรงของมือลง ยิ้มอย่างลึกๆ

“ใช่แล้วคุณพงศกร ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมประธานนัทธีถึงได้พาตัวฉันไปล่ะ?” วารุณีมองเพดานห้องแล้วถาม

พงศกรถอนหายใจแล้วยิ้มอย่างเจื่อนๆ “ตอนนั้นคุณเมาแล้ว ผมเช็กบิลแล้วกำลังจะส่งคุณกลับ สุดท้ายประธานนัทธีปรากฏตัว พูดว่าผมคิดไม่ดีกับคุณ ก็ได้แย่งตัวคุณไปจากผม”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง” วารุณีพยักหน้า เข้าใจแล้ว

พงศกรแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้ “ผมก็ไม่รู้ว่าประธานนัทธทำไมถึงเข้าใจผิดแบบนั้น พวกเรารู้จักกันมาหลายปี ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง เขาพาคุณไป ผมยังเป็นห่วงว่าเขาจะทำอะไรคุณเสียอีก ดังนั้นจึงได้โทรหาและส่งข้อความหาคุณอย่างต่อเนื่อง รู้ว่าคุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ วารุณีรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจ

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด มันก็ทำให้คนรู้สึกทั้งโกรธทั้งตลก

อย่างไรก็ตามสาเหตุล้วนมาจากทั้งพงศกรและนัทธีต่างกลัวว่าเธอจะเกิดเรื่อง