พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 851

พอได้ยินเสียงฝีเท้า วารุณีก็รู้ว่าเป็นเสียงของนัทธี เธอที่กำลังอุ้มสุขใจอยู่จึงหันกลับมาทันที และพูดกับนัทธีด้วยความตื่นเต้น

นัทธีเดินเข้ามาและหยุดยืนที่เธอ มองลงมายังสุขใจในอ้อมแขนของเธอ พลางกล่าวเบาๆ "ผมเห็นแล้ว สุขใจหัวเราะจริง ๆ ด้วย"

“หม่ามี๊หม่ามี๊” ไอริณกระโดดดึ๋งๆ ไปที่ข้างเท้าของนัทธี จากนั้นยกมือเล็กๆ ขึ้นพลางกล่าวว่า “หม่ามี๊ ผมรู้ว่าน้องชายหัวเราะได้ เมื่อกี้ตอนที่เรามาที่นี่ น้องก็หัวเราะตอนอยู่ในรถ”

“จริงๆ นะหม่ามี๊ ผมเป็นพยานได้” ไอริณพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงเห็นด้วย

นัทธียื่นนิ้วชี้ออกไปแตะใบหน้าน้อยๆ ของสุขใจ “สิ่งที่เด็กสองคนพูดนั้นเป็นความจริง ตอนเราเพิ่งมาถึงที่นี่ สุขใจก็ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนผม แถมยังหัวเราะอีก ผมคิดว่าเขาอาจจะรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่จึงตื่นขึ้นมา คงอยากเห็นคุณ และอยากยิ้มให้คุณโดยเฉพาะน่ะ”

“จริงหรือ สุขใจใจดีจังเลย หม่ามี๊รักลูกนะ” หลังจากฟังคำพูดของสามีและลูกๆ ทั้งสอง แววตาวารุณีที่มองสุขใจจึงยิ่งประหลาดใจปนดีใจ จากนั้นก้มลงจูบสุขใจ

สุขใจหัวเราะคิกคักขึ้นอีกครั้ง

เสียงหัวเราะที่อ่อนโยนของเด็กทารกดังก้องอยู่ในห้อง ทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่นเป็นพิเศษ

นัทธีจิ้มใบหน้าน้อยๆ ของสุขใจ

ผิวของเด็กน้อยอ่อนโยน ใบหน้าเนียนนุ่ม พอได้ใช้มือจิ้มก็รู้สึกดีสุดๆ

ดังนั้นในสองวันมานี้ นัทธีจึงจิ้มอยู่เล่นอยู่บ่อยๆ

สุขใจดูเหมือนจะหงุดหงิดที่ถูกเขาจิ้ม มือเล็กๆ จึงชูขึ้นมาจับนิ้วชี้ของนัทธี

มือเล็ก ๆ ที่นุ่มนิ่มและอบอุ่นของเด็กทารกจับนิ้วชี้ของนัทธี ใบหน้าของเขาจึงปรากฏถึงความแปลกประหลาด ในขณะเดียวกันก็ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบยาบขึ้นไปอีก

“สุขใจจับมือฉันละ” นัทธีมองไปยังวารุณีพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

วารุณีพยักหน้า “ใช่ค่ะ สุขใจคงคิดถึงปะป๊า ถึงจับมือปะป๊าไว้ใช่ไหมจ๊ะ?”

สุขใจไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังกล่าวอะไร จึงพ่นน้ำลายราวกับกำลังตอบกลับ

เมื่อเห็นเช่นนี้ วารุณีกับนัทธีก็มองหน้ากันและยิ้ม

ในเวลานี้ เด็กสองคนที่อยู่ข้างเปลดึงเสื้อวารุณี "หม่ามี๊หม่ามี๊ รีบพาน้องชายลงมาหน่อย พวกเราก็อยากเห็นน้องเหมือนกัน หม่ามี๊อุ้มสูงไป หนูดูไม่ได้"

“จริงด้วยหม่ามี๊” อารัณเห็นด้วย

วารุณีหัวเราะเบาๆ “จ้ะจ้ะ หม่ามี๊อุ้มน้องลงมาหน่อยก็ได้แล้ว”

เด็กทั้งสองชอบน้องชายคนนี้มาก และเธอก็มีความสุขที่ได้เห็นพวกเขาเป็นแบบนี้

ตราบใดที่เด็กทั้งสองชอบน้องชาย เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าทั้งสามคนจะทะเลาะกัน

หากพูดอย่างเห็นแก่ตัวละก็ สุขใจไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแรง และในอนาคต ค่าใช้จ่ายของสุขใจคงสูงกว่าลูกอีกสองคนอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าเธอจะชี้แจงประเด็นนี้ให้เด็กสองคนเข้าใจอย่างชัดเจน

ขอเพียงเด็กทั้งสองคนเข้าใจ เธอก็จะได้ไม่ต้องกังวล เด็กทั้งสองคนอาจจะไม่พอใจที่ตัวเธอใช้เวลากับสุขใจมากไป จึงอาจไม่ชอบสุขใจ

วารุณีอุ้มสุขใจลงเพื่อให้เด็กทั้งสองได้เห็น

ทั้งสองก้มศีรษะลง มองดูทารกในผ้าอ้อมและหัวเราะอย่างมีความสุข

“หม่ามี๊ น้องกำลังพ่นน้ำลายละ น่ารักจังเลย” ไอริณกล่าวพลางลูบใบหน้าน้อยๆ ของสุขใจ

อารัณพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ใช่ แถมน้องก็ไม่ร้องไห้ไม่โหวกเหวก ดีจริงๆ โอตินที่อยู่บ้านลุงเรวัตก็อายุได้สองขวบแล้ว ยังร้องไห้อ๋าๆ ทั้งวันอยู่เลย ไม่น่ารักเลยสักนิด ผมไม่ชอบเด็กขี้แย แต่ผมชอบน้องชายของผมนะ”

ขณะที่พูด เขาก็คว้ามือน้อยๆ ของสุขใจและจับไว้