พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 853

“จริงหรือ?” ลีน่าดึงมือเธอด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง “วารุณี ช่วยบอกวิธีอุ้มลูกให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันไม่เคยอุ้มเด็กเล็กมาก่อน ฉันเลยอยากรู้จริงๆ นะเธอบอกฉันทีสิ ไม่แน่ว่าต่อไปฉันจะได้ใช้กับสุขใจได้ยังไงละ”

“ได้สิจ๊ะ” วารุณีพยักหน้าและไม่ได้อุบไว้ แล้วจึงเล่าเรื่องที่สุขใจเล่นในห้องรับรองเมื่อครู่นี้

เมื่อได้ยินวารุณีบรรยายเกี่ยวกับสุขใจ ลีน่าก็เอามือกุมหัวใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา “ไม่ได้การแล้ว ฟังเธอพูดแบบนี้แล้ว สุขใจน่ารักมากเลย ไม่ร้องไห้ไม่โหวกเหวกแถมยังชอบหัวเราะ นี่มันลูกในอุดมคติของฉันไม่ใช่หรือไง ฉันไม่อยากแข่งแล้ว ฉันอยากเจอสุขใจเดี๋ยวนี้เลย”

วารุณีเห็นเธอตื่นเต้นขนาดนี้จึงสั่นศีรษะและเผลอหัวเราะออกมา “ถ้าไม่ใช่เพราะเอาโทรศัพท์มือถือเข้ามาไม่ได้ ฉันก็จะให้เธอดูรูปปัจจุบันของสุขใจนะเนี่ย ฉันถ่ายไว้เยอะเลย”

“ไม่ต้องพูดแล้ว” ลีน่าใช้มือคว้าเสื้อตรงอก ส่วนมืออีกข้างก็ขวางตรงหน้าวารุณีไว้ด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันกลัวว่าถ้าเธอพูดต่อไป ฉันจะทนไม่ไหวจนต้องวิ่งไปหาประธานนัทธี เพื่อที่จะได้เจอสุขใจ”

วารุณีอดหัวเราะไม่ได้ “เธอเว่อร์หรือเปล่าเนี่ย?”

“เธอไม่เข้าใจ” ลีน่าถอนหายใจ “ฉันชอบเด็กแบบนี้นี่นา ถึงจะไม่เคยเห็นมาก่อนก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันมีโอกาสได้เห็นแล้ว แถมยังเป็นลูกบุญธรรมของฉันอีก ฉันจะทนได้อย่างไรเล่า”

วารุณีจนปัญญา “ก็ได้จ้ะ ฉันไม่พูดแล้ว”

“ใช่ ไม่ต้องพูดแล้ว” ลีน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจัดการกับความตื่นเต้น “ฉันกลัวว่าถ้าเธอพูดต่อไป ฉันคงจะวาดภาพสุขใจที่น่ารักไว้ในหัว แล้วก็จะไม่จดจ่อกับการแข่งแล้วน่ะสิ"

ได้ยินดังนั้น วารุณีจึงรีบเลิกพูดถึงสุขใจทันที เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อเธอเข้าจริงๆ เดี๋ยวจะเกิดข้อผิดพลาดในการแข่งขัน และหากไม่มีกำลังใจก็จะยุ่งเอา

อย่างไรก็ตาม วารุณีก็ยังคงมีความสุขมาก ถึงอย่างไรก็มีคนชอบลูกของเธอมากขนาดนี้ เธอในฐานะแม่ก็ต้องภูมิใจและมีความสุขเป็นธรรมดา

ในไม่ช้าการแข่งขันก็เริ่มขึ้น

อาจเป็นไปได้ว่า ลีน่าอยากรีบกลับไปหาสุขใจ ดังนั้นในช่วงบ่าย ลีน่าจึงตั้งใจราวกับลิงโลด

ตั้งใจถึงขนาดวารุณีรู้สึกราวกับว่าเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ทว่าเมื่อเห็นเธอตั้งใจมาก วารุณีก็มีชีวิตชีวาขึ้นอย่างมากเช่นกัน และเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา ไม่เช่นนั้นก็จะไม่สามารถตามเธอได้ทัน และจะกลายเป็นภาระ

การแข่งขันรอบนี้ไม่ได้ตัดสินสามอันดับแรกในวันเดียว

เป็นไปไม่ได้ที่ดีไซเนอร์จะวาดฉบับร่างสุดท้ายที่น่าพอใจไร้ที่ติได้ในหนึ่งวัน

ดังนั้น โดยทั่วไป วาดออกมาพอประมาณในวันเดียว หรือเมื่อวาดต่อไม่ได้เพราะไม่มีแรงบันดาลใจในวันนั้น ก็สามารถส่งต้นฉบับและรอจนถึงพรุ่งนี้ แล้วจึงค่อยรับมาพูดคุยกันอีกที

การแข่งขันรอบแรกกินเวลาสามวัน หลังจากผ่านไปสามวัน ฉบับสมบูรณ์ถึงจะเสร็จ และตัดสินสามอันดับแรก

ดังนั้นวันนี้ พอดีไซเนอร์ทุกคนวาดต้นฉบับได้พอประมาณแล้ว พวกเขาสามารถส่งและออกไปได้

แน่นอนว่าหากมีดีไซเนอร์ที่คิดว่าแบบที่ตนเองวาดในวันนี้ถือเป็นฉบับร่างสุดท้ายแล้ว ในตอนที่ส่งต้นฉบับก็สามารถบอกผู้จัดงานได้ หลังจากนั้นสามวันค่อยกลับมารอผลการแข่งขัน

และในขณะนี้วารุณีก็ได้วาดต้นฉบับเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอมองงานออกแบบที่สวยงามในมือ งานออกแบบสวยงามตระการตาที่ทำให้ผู้คนหยุดหายใจ พลางมองไปยังด้านข้าง ลีน่าเองก็ออกแบบเครื่องประดับที่สวยสดงดงามเช่นเดียวกัน จึงถามด้วยรอยยิ้ม “เป็นอย่างไรบ้าง?”

ลีน่าไม่ได้ตอบกลับ แต่เหลือบมองงานออกแบบในมือของเธอ พอได้เห็นเสื้อผ้าที่เธอออกแบบจึงส่งเสียงผิวปาก "วารุณี พวกเราช่างสมควรที่จะเป็นคู่หูที่สุดยอดที่สุดจริง ๆ เลย เราไม่ได้ปรึกษากันเลยแท้ๆ ว่าจะออกแบบอย่างไร ยิ่งกว่านั้น ยังรู้ใจกันอีกว่าให้วาดตามความคิดของตัวเองก่อน พอวาดเสร็จแล้ว ก็ค่อยมาดูว่าเสื้อผ้าและเครื่องประดับเข้ากันหรือไม่ หากไม่เข้ากัน ก็ปรับเปลี่ยนแก้ไขจนมันเข้ากัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ต้องแก้ไขอะไรมากแล้ว การออกแบบของพวกเราเข้ากันได้ดีสุดๆ"