พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 854

ลีน่าเองก็มองออกว่าสถานการณ์ของคายาโกะ ยามาโมโตะในตอนนี้วิกฤตแค่ไหน แต่เธอกลับยิ้มอย่างไม่กังวลแม้แต่น้อย “ไม่เป็นไรน่า แม้ว่าตอนนี้สไตล์ที่เธอกับเพื่อนร่วมทีมออกแบบจะต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่ฉันเชื่อว่าเธอและเพื่อนร่วมทีมจะสามารถลุกขึ้นสู้ได้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้น คายาโกะ ยามาโมโตะก็คงหาเพื่อนร่วมทีมที่จะมาเป็นคู่หูไม่ได้หรอก ฉันไม่เชื่อหรอกนะ ก่อนที่คายาโกะ ยามาโมโตะจะหาเพื่อนร่วมทีม จะไม่รู้สไตล์ของเพื่อนร่วมทีมตัวเองเชียวหรือ?”

วารุณีพยักหน้า “ที่เธอพูดก็ถูก”

“เพราะงั้นน่ะ คายาโกะ ยามาโมโตะต้องรู้แน่ว่าเสื้อผ้าที่เพื่อนร่วมทีมออกแบบมันไม่เข้ากับเครื่องประดับของเธอ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่เห็นท่าทีที่ประหลาดใจบนใบหน้าของเธอหรอก คงจะเห็นแต่ท่าทีที่จริงจังเท่านั้น ดังนั้นสถานการณ์แบบนี้ คายาโกะ ยามาโมโตะจึงรู้อยู่แก่ใจละ ฉันเชื่อว่าในสองวันนี้ เธอและเพื่อนร่วมทีมจะสามารถเปลี่ยนร้ายกลายเป็นดีได้แน่”

“เธอดูมั่นใจในตัวคายาโกะ ยามาโมโตะจังนะ” วารุณีถามด้วยรอยยิ้ม

ลีน่าเสยผมของเธอและตอบอย่างองอาจ “แน่นอนสิ อย่างไรก็ตามเธอก็เป็นคู่ต่อสู้ของลีน่าคนนี้ ฉันยังมีความมั่นใจนี้อยู่นะ”

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าต่อไปเธอกับคายาโกะ ยามาโมโตะจะเข้ากันไม่ได้"

“ถูกต้อง” ลีน่าตอบ

วารุณีลุกขึ้นยืน “เอาละจ้ะ เราไปส่งต้นฉบับกันก่อนเถอะ เธอยังรอกอดสุขใจอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

เมื่อได้ยินคำว่าสุขใจ ลีน่าก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที จึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะ รออะไรอยู่ รีบเอาต้นฉบับไปส่ง เร็วเข้าสิวารุณี”

เมื่อเห็นวารุณียังคงนั่งไม่ยอมลุก ลีน่าก็รีบคว้าข้อมือเธอและดึงเธอขึ้นจากเก้าอี้เพื่อไปส่งต้นฉบับ

วารุณีสั่นศีรษะอย่างหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ลุกขึ้นตามเธอไปยังที่นั่งของกรรมการ

เมื่อเดินผ่านข้างคายาโกะ ยามาโมโตะลีน่าก็หยุดครู่หนึ่ง “ยามาโมโตะต้นฉบับของฉันเสร็จแล้วนะ แล้วเธอล่ะ?”

“ฉันก็เหมือนกัน” คายาโกะ ยามาโมโตะเงยหน้าตอบพลางหยิบเอาสิ่งของมาปิดงานออกแบบของตัวเองไว้

สายตาลีน่าเป็นประกายแวววับ และจงใจหันไปมองอย่างไม่เชื่อ “ไม่มั้ง เธอก็วาดเสร็จแล้วเหมือนกันหรือ? แต่ดูท่าทางเธอหน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นทีจะไม่ใช่แบบนั้นละมัง”

คายาโกะ ยามาโมโตะก้มหน้าลง “เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเอาหลักฐานให้เธอดู”

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ยังไม่ถึงวันที่จะประกาศต้นฉบับ เธอจึงแสดงงานออกแบบของเธอให้ลีน่าดูไม่ได้

ลีน่าส่งเสียงจุ๊ๆ “อย่ากระโตกกระตากสิ ฉันไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อนี่นา ก็แค่เห็นเธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เลยมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงน่ะ แต่ว่านะยามาโมโตะหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ เธอมั่นใจในตัวเองเสมอไม่ใช่หรือ ทำท่าทางแบบนี้คงไม่ใช่เพราะว่าไม่พอใจกับงานออกแบบหรอกนะ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริง งั้นเธอต้องระวังตัวแล้วละ ฉันน่ะพอใจกับงานออกแบบของตัวเองมาก ไม่แน่ว่าท้ายที่สุดแล้วเธออาจจะแพ้ฉันก็ได้นะ พอถึงเวลานั้น เธอก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ปรับกับฉันแล้ว”

คายาโกะ ยามาโมโตะได้ยินคำพูดของเธอคราวนี้ ใบหน้าของเธอจึงแดงก่ำด้วยความโกรธ “ฮึ วางใจเถอะ เธอจะไม่สมดั่งใจปรารถนาแน่นอน ฉันจะไม่มีวันแพ้เธอ ฉันว่านะ สุดท้ายแล้วคนที่ต้องแพ้ก็คือเธอนั่นแหละ"

“แหม อวดดีอะไรขนาดนี้หนอ ได้ งั้นฉันจะคอยดู” ลีน่ายักไหล่ และยกเท้าเดินต่อไปข้างหน้าอย่างคัดค้าน ราวกับไม่ได้สนใจคำพูดของคายาโกะ ยามาโมโตะ

คายาโกะ ยามาโมโตะเห็นเช่นนั้น เธอจึงโกรธจัด

สีหน้าของดีไซเนอร์ที่อยู่ข้างๆ เธอก็ดูไม่ดีเช่นเดียวกัน "ยามาโมโตะดูเหมือนเธอจะไม่คิดว่าเราจะเอาชนะเธอได้เลย"

“แน่นอนว่าเธอไม่คิด เธอเห็นแล้วว่าฉันหน้านิ่วคิ้วขมวด เธอไม่ใช่คนโง่ ทำไมเธอถึงจะดูไม่ออกว่างานออกแบบของเรามีปัญหา เธอจึงตั้งใจเข้ามาโจมตีฉันอย่างไรเล่า” คายาโกะ ยามาโมโตะนวดขมับพลางกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

ดีไซเนอร์ที่อยู่ข้างกายเธอได้ยินดังนั้น เธอรู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายผิดจึงก้มศีรษะลง "ฉันขอโทษนะยามาโมโตะเป็นความผิดของฉันเอง เธอร่างงานออกแบบของเธอเสร็จแล้ว แถมยังสมบูรณ์แบบมาก ฉันตามไม่ทันเอง ถึงทำให้เธอ... "

“ไม่ใช่เธอตามไม่ทัน แต่งานออกแบบของเธอมันล้ำสมัยมาก เพียงแค่ไม่ใช่สไตล์เดียวกับงานออกแบบของฉันเท่านั้นเอง” คายาโกะ ยามาโมโตะโบกมือ “เอาละ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว มาพูดเรื่องระหว่างเรากับวิธีแก้ปัญหาเกี่ยวกับสไตล์ของพวกเรากันต่อเถอะ ในการส่งต้นฉบับ เราแพ้พวกเขาไปแล้ว แต่ในการแข่งขัน เราต้องไม่แพ้"

เธอรับรู้ได้ว่าคนอื่นๆ ยืนอยู่ในระดับเดียวกับเธอ แต่เธอจะต้องไม่ให้คนอื่นแซงหน้าเธอ เหยียบย่ำเธอ

ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะแพ้ลีน่าไม่ได้