พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 866

ได้ยินคุณพ่อประสิทธิ์พูดเช่นนี้แล้ว คุณแม่ปารวีก็โมโหมาก “ทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้!”

สองสามีภรรยาโมโหไม่ไหว หายใจอย่างรุนแรง

และปาจรีย์ที่อยู่ข้างๆ ก็ยังคงก้มหน้าอยู่ มองสีหน้าอารมณ์ไม่ออก

เธอรู้ว่าคำพูดของพงศกรในเมื่อกี้ ทำให้พ่อแม่โมโหมาก

ความจริงแล้ว ในตอนที่เธอได้ยิน การตอบสนองแรกของเธอก็คือความโกรธและตกใจ

สิ่งที่ตกใจคือ เขากลับอยากให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำ สิ่งที่โกรธคือ เธอรู้สึกว่าเขาให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำ คงจะเป็นเหมือนการคาดเดาของคุณพ่อ อยากจะให้เธอนึกถึงเรื่องพวกนั้นในอดีต แล้วจมปลักอยู่ในความเจ็บปวดของความรู้สึกที่มีต่อเขา

และแล้วหลังจากที่เธอเงียบสงบลงแล้ว ก็นึกถึงนัยน์ตาและสีหน้าของเขาที่ถามเธอในตอนนั้น ราวกับว่าไม่ได้เหมือนกับที่ตัวเองและคุณพ่อพูด

ในตอนที่เขาถามเธอ สีหน้าสงบ นัยน์ตาก็สงบ ไม่ได้มีความวุ่นวายและความหวังร้ายใดๆ แฝงอยู่ข้างใน

ดังนั้น เขาอยากจะให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำ ไม่ใช่เพราะอยากจะให้เธอนึกถึงความเจ็บปวดพวกนั้นในอดีต เหมือนว่าจะมีเป้าหมายอื่น

ขณะที่คิดอยู่ ปาจรีย์ก็รู้สึกว่าไหล่ของตนเองถูกคนข้างๆ ผลักไปที

เธอเก็บความคิดแล้วเงยหน้าขึ้น มองไปทางคนที่ผลักตนเอง คือคุณแม่ปารวี

นัยน์ตาของคุณแม่ปารวีนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ปาจรีย์ เป็นอะไรเหรอ? กำลังคิดอะไรอยู่?”

ปาจรีย์อ้าปาก กำลังคิดอยากจะตอบ ขณะนี้คุณพ่อประสิทธิ์ก็เอ่ยปากตอบก่อนแล้ว “ยังจะเป็นอะไรได้อีก เรื่องที่ไอ่หนุ่มนั้นพูดกับปาจรีย์เมื่อกี้ไงล่ะ”

พูดถึงตรงนี้ คุณพ่อประสิทธิ์มองปาจรีย์ สีหน้าจริงจังเป็นพิเศษ “ปาจรีย์ หนูฟังนะ หนูห้ามมีความคิดที่จะรื้อฟื้นความทรงจำเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะพูดโน้มน้าวหนูยังไง หลอกลวงหนูยังไง หนูก็ห้ามตอบตกลงรู้ไหม? ขอแค่หนูรื้อฟื้นความทรงจำ หนูก็จะกลายเป็นเหมือนอดีต พวกเราที่เป็นพ่อแม่เห็นแล้วก็เจ็บปวดหัวใจเช่นกัน”

ปาจรีย์มองดูท่าทางของพ่อแม่ที่ตกใจ ก็ฝืนยิ้มออก “หนูรู้ค่ะ วางใจเถอะค่ะคุณพ่อคุณแม่ หนูไม่ได้มีความหมายที่จะไปรื้อฟื้นความทรงจำ หนูในอดีต หนูไม่รู้แล้วว่าเป็นแบบไหน ดังนั้นหากหนูรื้อฟื้นความทรงจำ หนูถึงขั้นอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร หนูในตอนนี้ ดีมากๆ ค่ะ”

ได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ คุณพ่อประสิทธิ์และคุณแม่ปารวีจึงจะวางใจอย่างโล่งอกไปที

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” สองสามีภรรยาพูด

ปาจรีย์จูงมือของพวกเขา ใช้การกระทำของตนเองมายืนยันว่า คำพูดที่ตนเองพูดเมื่อกี้เป็นความจริง

เหมือนกับที่คิดไว้เลย หลังจากที่สองสามีภรรยารับรู้ถึงการกระทำของเธอแล้ว อารมณ์ก็ดูผ่อนคลายลงยิ่งขึ้น

ในไม่ช้า ลิฟต์ก็ถึงแล้ว

ครอบครัวทั้งสามคนเดินออกไป ขึ้นรถแล้วจากไป

บนระเบียงดาดฟ้าชั้นหนึ่งของอาคารผู้ป่วยในที่อยู่ด้านข้าง พงศกรสวมชุดผู้ป่วยยืนอยู่ข้างหลังรั้วระเบียง มือข้างหนึ่งวางอยู่บนรั้วระเบียง มืออีกข้างหนึ่งวางอยู่ในกระเป๋า มองดูรถคันนั้นไกลออกไป

หลังจากที่มองไม่เห็นรถแล้ว จึงจะหันหลังเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วย เดินไปด้วย พลางหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกไปด้วย

โทรศัพท์นั้นโทรหาวารุณี

ทางวารุณีในตอนนี้คือกลางคืน สองสามคนกำลังนั่งล้อมโต๊ะอาหารทานอาหารกันอยู่

จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น วารุณียื่นมือไปเอา แต่โทรศัพท์กลับถูกมือที่เรียวยาวและกว้างใหญ่ข้างหนึ่งหยิบไปก่อน

คือนัทธี

โทรศัพท์ของวารุณีวางอยู่ข้างๆ นัทธีจากที่ไม่ไกล ดังนั้นนัทธีเห็นการแจ้งเตือนก่อนเธออีก

หลังจากที่เห็นหน้าจอขึ้นว่าพงศกร เขาหรี่ตาลง หยิบโทรศัพท์ของวารุณีไปก่อนเธอขั้นหนึ่ง

วารุณีเห็นเขาหยิบโทรศัพท์ของตนเองไป ก็ไม่ได้ไปแย่ง ปล่อยเขาไป

อย่างไรก็ตามก็ไม่ได้ทำเรื่องผิด ไม่กลัวว่าผีจะมาเคาะประตู

ในมือถือของเธอสะอาดบริสุทธิ์ ไม่กลัวว่าเขารับสายและจะเกิดปัญหาอะไร

“พอแล้ว ไม่ต้องเล่นแล้ว รีบทานข้าวนะ” พอคิดเช่นนี้แล้ว วารุณรีบมองไปทางเด็กทั้งสอที่ไม่ทานอาหารดีๆ แล้วงอแงวุ่นวายขึ้นมา จากนั้นก็พูดบ่น