พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 871

พงศกรไม่อยากได้ยินก็คงยาก

เขาขมวดคิ้ว วางโทรศัพท์ออกห่างเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองที่ประตูด้วยสีหน้าขรึม

“ใครอยู่ข้างนอก”

ประตูห้องผู้ป่วยนั้นปิดอยู่ เขาจึงมองไม่เห็นว่าคนที่อยู่ด้านนอกเป็นใคร ทำได้เพียงตะโกนถามผ่านบานประตู

แต่ในใจเขา ก็สามารถเดาได้เล็กน้อย แววตาจึงเปลี่ยนเป็นความซับซ้อนเล็กน้อย

แน่นอนว่าปาจรีย์ที่อยู่ด้านนอกนั้นได้ยินคำถามของพงศกร จึงกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ทีแรกก็อยากตอบ แต่พอคำพูดมาถึงที่ปาก กลับพูดอะไรไม่ออก

เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบยังไง

เพราะสิ่งที่เธอได้ยินในเมื่อกี้ ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก ในใจว้าวุ่นไปหมด ในสมองก็มักมีคำพูดของเขาลอยเข้ามาบ่อยๆจนไม่นิ่งไม่ได้

เขาบอกว่า เขารักเธอเข้าแล้วเหรอ

หึ จะเป็นไปได้ยังไง

นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ปาจรีย์กัดริมฝีปาก พลางก้มหน้า แล้วหันหลังเดินไปทางลิฟต์ โดยไม่สนใจแก้วที่เธอทำแตกกระจายอยู่บนพื้น

ตอนนี้สมองของเธอยังคงสับสนวุ่นวาย ต้องหาที่สงบจิตใจ ไม่งั้น เธอคิดว่าตัวเองอาจต้องเป็นบ้าได้แน่นอน

ผ่านไปสักพักแล้วพงศกรก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากด้านนอก จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงผ้าห่มออก แล้วพยายามลงจากเตียงโดยกลั้นความเจ็บไว้ เดินโซเซไปทางประตู

คนที่อยู่ในสาย อย่างนิรุตติ์ก็ได้ยินเสียงนั้น

เขาเป็นคนฉลาด เสียงแก้วแตกกระจายนั้น มันเกิดขึ้นตอนที่พงศกรพูดออกมาว่าเขารักปาจรีย์ แน่นอน คนที่ได้ยินคำพูดนี้ ไม่ใช่ปาจรีย์ ก็คือคนในครอบครัวของปาจรีย์

เพราะมีเพียงพวกเขาที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ถึงจะตกใจมากเช่นนี้ได้ มากจนทำแก้วตกแตกกระจายแบบนี้

หากเป็นคนอื่น คงไม่เป็นเช่นนี้แน่นอน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นิรุตติ์ก็พูดเยาะเย้ยออกไปทันที “พงศกร ดูเหมือนทางนายจะงานเข้าแล้วล่ะ”

พงศกรเข้าใจความหมายของนิรุตติ์เป็นอย่างดี หรี่ตาอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องให้นายเตือน”

“ฉันไม่ได้เตือนนาย ฉันแค่พูดไปงั้นแหละ โอเค ฉันไม่รบกวนพวกนายแล้ว วางก่อน จะติดต่อนายอีกทีก่อนที่ฉันจะเปิดศึกชี้ชะตากับนัทธีแล้วกัน”

เมื่อพูดจบ นิรุตติ์ก็ตัดสายไปทันที

พงศกรมองโทรศัพท์อย่างยิ้มเยาะ “บอกฉันตรงๆ ว่าจะทำร้ายวารุณีแบบนี้ ไม่กลัวฉันจะไปบอกนัทธี แล้วให้นัทธีเก็บซ่อนวารุณีหรือไง”

หลังจากพูดจบ พงศกรก็เก็บโทรศัพท์ เปิดประตูห้องผู้ป่วยออก

ทีแรกคิดว่าเป็นเพราะคำพูดของเขาจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นตะลึง ยืนอยู่ด้านนอกไม่ไปไหน

แต่คิดไม่ถึง ว่าหลังจากเปิดประตู ข้างนอกประตูกลับไม่มีใครเลยสักคน มีเพียงแก้วที่แตกกระจาย อยู่บนพื้นประตู

ไปแล้วเหรอ

พงศกรหรี่ตาลง

เขาประเมินเธอต่ำไป ที่สามารถดึงสติกลับมาแล้วเดินออกไปจากที่นี่ไวขนาดนี้ได้

เขาคิดว่า เธอต้องยังคงตะลึง จนไม่ไปไหน

ดูเหมือน เขาจะไม่สามารถใช้ความเข้าใจเธอในเมื่อก่อน มาคาดเดาเธอในตอนนี้ได้อีกต่อไปแล้ว

เธอในตอนนี้ เป็นคนที่เขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยสักนิด

แน่นอน หากเป็นเธอในเมื่อก่อน เมื่อได้ยินเขายอมรับในความรู้สึก ต้องไม่ไปอย่างแน่นอน ไม่แน่อาจร้องไห้แล้วกุมหน้าไว้ด้วยความดีใจ ตรงหน้าประตูก็เป็นไปได้

พงศกรนวดนวดขมับเบาๆ จู่ๆแววตาแน่วแน่ก็ปรากฏขึ้นมา

ไม่เป็นไร อีกไม่นาน เขาก็จะเปลี่ยนเธอให้กลับไปเป็นคนเดิม

เพราะยังไงเขาก็รู้แล้ว ว่าใครเป็นคนที่สะกดจิตให้เธอ

แน่นอน เรื่องนี้ยังไม่รีบ อย่างน้อย ต้องรอให้เขาเคลียร์เรื่องบางอย่างให้เรียบร้อยก่อนค่อยจัดการก็ยังไม่สาย

“คุณพงศกร ” ในเวลานี้ พยาบาลท่านหนึ่งเดินมาพร้อมกับรถเข็นทำแผล ทำความทักทายอย่างสุภาพกับพงศกรที่ยืนคิดอะไรไม่รู้อยู่หน้าประตู