พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 873

พงศกรรีบขจัดความประหลาดใจในดวงตา มองไปที่ประตูห้องผู้ป่วย ดวงตากลายเป็นมีความหมายลึกซึ้ง

ตามเหตุผลแล้ว ถึงแม้ว่าความทรงจำของเธอจะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่นิสัยก็ยังไม่เปลี่ยน

ดังนั้น เขาไม่สามารถคาดเดาได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าขั้นต่อไปเธอจะทำอะไร แต่อย่างน้อยก็มีโอกาสเดาถูกสูงมาก

เขาคิดว่า คำพูดพวกนั้นที่เธอแอบฟังนั้น จะมีผลต่อจิตใจของเธอเป็นเวลานาน อย่างน้อยหากไม่ใช่หลายชั่วโมง คงไม่กลับมา

แต่ไม่คิดเลย ว่านี่เป็นเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงสั้นๆ หรืออาจยังไม่ถึง เธอก็กลับมาแล้ว แถมน้ำเสียงฟังไม่ออกถึงความหวั่นไหวเลยสักนิด ดังนั้นมันจะไม่ให้เขาไม่ประหลาดใจได้ยังไง

“เข้ามาสิ”ไม่ได้คิดอะไรมาก พงศกรก็ตะโกนบอก ผู้หญิงที่อยู่นอกประตู

ปาจรีย์ที่อยู่นอกประตูเมื่อได้ยินการตอบกลับของเขา ก็ปล่อยมือจากประตู หายใจเข้าลึกๆ แล้วจับที่มือจับประตู เปิดประตูเข้าไป “คุณพงศกร”

พงศกรอือตอบ“กลับมาแล้วเหรอ”

ปาจรีย์พยักหน้า ก้มหน้าก้มตาไม่มองเขา และเดินไปที่โต๊ะ “กระติกเก็บความร้อนไว้ที่บ้านแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นฉันจึงรีบกลับมาค่ะ น้ำอุ่นไม่มีแล้ว ฉันไปต้มหน่อยนะคะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็หยิบกาต้มน้ำแล้วไปที่ห้องครัวทันที

พงศกรจ้องมองแผ่นหลังของเธอ “หยุดก่อน”

ปาจรีย์หยุดก้าวเดิน “คุณพงศกรจะสั่งอะไรคะ”

“หันหน้ามาสิ”พงศกรจ้องมองเธอที่ตอบด้วยการไม่หันหน้ามา ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

ปาจรีย์ยกเปลือกตาขึ้น กัดริมฝีปากเบาๆ ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ยังคงตอบด้วยการก้มหน้าเช่นเดิม “คุณพงศกรมีเรื่องอะไร ก็สั่งมาได้เลยค่ะ”

เมื่อเห็นเธอไม่ยอมหันหน้ากลับมา พงศกรก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก และน้ำเสียงก็ทุ้มต่ำมากกว่าเดิม “ปาจรีย์ ผมบอกว่า หันหน้ามา”

เขาพูดซ้ำอีกรอบ “อย่าทำผมโมโห รู้ไหม”

เขาพูดเรื่องโมโหออกมาขู่ ปาจรีย์จึงไม่กล้าแข็งข้อกับเขาอีก หลังจากทำหน้ามุ่ย หันกลับมาอย่างไม่เต็มใจ

แต่พงศกรยังไม่พอใจ จึงมองเธอแล้วพูด “เงยหน้าขึ้น แล้วมองผม”

ปาจรีย์กัดริมฝีปาก ในใจร้อนรุ่มเป็นอย่างมาก

เธอไม่เข้าใจ พูดก็พูดสิ จะสั่งก็สั่งเลย ทำไมต้องให้เธอหันกลับมาด้วย

หันกลับมายังไม่พอ ยังจะให้เงยหน้ามองเขาอีก

นี่มันจงใจแกล้งกันชัดๆ

ในใจปาจรีย์โมโหเป็นอย่างมาก แต่ไม่กล้าแสดงออกมา หลังจากถอนหายใจ ก็ค่อยๆเงยหน้า มองพงศกร

แน่นอน บอกว่ามอง แต่เปลือกตากลับมองต่ำ

พงศกรเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็ทั้งโกรธทั้งขำ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้เถอะ

เขารู้ ว่าให้เธอหันมา แล้วเงยหน้านั้นก็ถือว่าเธอยอมให้มากแล้ว หากให้เธอยอมให้ทุกครั้ง เธอก็คงจะรับไม่ได้

หากร้องไห้ขึ้นมา......

นัตน์ตาพงศกรหมองเศร้า ไม่อยากคิดต่อ ก็เปิดปากพูด “เธอไม่ได้เพิ่งกลับมาจากที่ตระกูลจิรดำรงค์ในตอนนี้มั้ง ก่อนหน้านี้เป็นเธอที่อยู่นอกประตูใช่ไหม”

สายตาปาจรีย์ประกายแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร

ที่แท้ เขาก็ได้ยินเสียงที่เธอทำแก้วแตกในตอนนั้น และยังเดาได้ว่าเป็นเธอ

เมื่อเห็นปาจรีย์ไม่พูดอะไร พงศกรก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ที่ฉันโทรศัพท์กับคนอื่นในห้อง เธอได้ยินไปเยอะใช่ไหม”

ปาจรีย์ยกเปลือกตาขึ้น มองไปที่เขา จึงประสานตากับดวงตาลึกซึ้งของเขาพอดี

วินาทีนั้น ปาจรีย์รู้สึกเพียงหัวใจของตัวเองสั่น และว้าวุ่นอย่างแปลกประหลาด จากนั้นก็รีบก้มหน้าลง

พงศกรเห็นท่าทีที่ขี้ขลาดแบบนี้ของเธอ ในใจก็ทั้งโกรธและทำอะไรไม่ได้ เม้มปากแล้วพูด “ทำไมไม่ตอบ”

ปาจรีย์ก้มหน้าต่ำลงไปอีก ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิวราวกับพวกยุงพวกแมลงวัน “ไม่มีอะไรน่าตอบค่ะ เรื่องพูดเล่นเท่านั้น จะให้มันเป็นเรื่องจริงได้ยังไงคะ”

“พูดเล่นเหรอ”พงศกรขมวดคิ้วอย่างหนัก

เขารู้ ว่าเธอไม่เชื่อคำพูดเขา แต่ไม่คิดว่า ในสายตาเธอ กลับคิดว่าเป็นการพูดล้อเล่น

“หรือว่าไม่ใช่เหรอคะ”ปาจรีย์มุมปากยิ้มเยาะ