พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 874

เมื่อผ่านไปสักพัก ปาจรีย์ก็ไม่เห็นว่าพงศกรจะเรียกชื่อเธออีก เธอกัดริมฝีปากล่าง และในที่สุดก็รวบรวมความกล้าของตัวเองโดยการยืนตัวตรง “คุณพงศกรคะ”

ดวงตาพงศกรกะพริบเล็กน้อย “ช่างถือ เมื่อคุณไม่อยากฟัง ผมก็จะไม่พูด”

การที่จะพูดเรื่องพวกนี้ในตอนนี้ มันคงจะเร็วเกินไปจริงๆ

ทีแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะบอกเรื่องพวกนี้กับเธอตอนนี้ เพียงแต่เธอบังเอิญผ่านมาได้ยินพอดี

ทำตามแผนเดิมดีกว่า รอหลังจากที่เขาทำเรื่องจะอยากทำให้เสร็จเรียบร้อยก่อน จากนั้นก็ค่อยทำให้เธอรู้ใหม่ก็ยังไม่สาย

เมื่อได้ยินพงศกรไม่พูดแล้ว ปาจรีย์ก็แอบถอนหายใจเบาๆ

พูดตามจริงนะ เธอกลัวเขาจะพูดอะไร ที่เกี่ยวกับความรู้สึกที่เขามีต่อเธอจริงๆ

เธอในตอนนี้ สำหรับเรื่องความรักนั้นก็เปรียบเสมือนกระดาษเปล่า ที่ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง และไม่รู้ว่าจะยอมรับยังไงดี

ดังนั้น เธอจึงกลัวว่าเขาจะพูดมากไป มันจะส่งผลต่อหัวใจของเธออีกได้

เพราะเธอรู้ดี ว่าเมื่อก่อนตัวเองนั้นรักเขามากมายขนาดไหน หากปล่อยให้มีอิทธิพลมากเกินไป ก็อาจรักเขาอีกครั้งได้

มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้สูงมาก

ดังนั้น เธอจึงไม่อยากจะฟังคำพูดพวกนั้นของเขา ไม่ว่าจะจริง หรือโกหก ก็ไม่อยากฟัง ฟังมากไป ได้รับผลกระทบง่ายๆไม่ว่า มันยังง่ายต่อการตกหลุมพรางอีก

ไม่ว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับคนที่คุยโทรศัพท์ด้วยทำไม เพียงแค่เขาไม่คิดทำร้ายกับพ่อแม่เธอก็พอ

เรื่องอื่น......ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

เธอในตอนนี้ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“คิดอะไรอยู่ ”เมื่อเห็นปาจรีย์เหม่อลอย พงศกรก็หรี่ตา ถามออกไป

ปาจรีย์ส่ายหัว “เปล่าค่ะ ฉันไม่คิดอะไรเลยค่ะ ฉันจะไปต้มน้ำแล้วนะคะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็หยิบกาต้มน้ำ แล้วก็หมุนตัวเดินไปที่ห้องครัวใหม่อีกครั้ง

พงศกรมองแผ่นหลังเธอ โดยไม่เรียกเธอไว้อีก

ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที ปาจรีย์ก็ถือกาต้มน้ำออกมาจากห้องครัว รินน้ำให้เขา แล้วเดินมาที่ข้างเตียงผู้ป่วยของเขา “คุณพงศกร ดื่มน้ำหน่อยนะคะ”

พงศกรอือตอบ แล้วรับแก้วน้ำไป

หลังจากที่ปาจรีย์ปล่อยแก้วน้ำ จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมา จึงถาม“ใช่แล้วค่ะคุณพงศกร เศษแก้วที่หน้าประตู ใครเป็นคนเก็บกวาดคะ”

“คุณพยาบาล” พงศกรดื่มน้ำ แล้วตอบด้วยเสียงเบา

ปาจรีย์พยักหน้าอย่างเข้าใจ “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”

ก็ใช่ นอกจากพยาบาทที่โรงพยาบาล ยังจะมีใครจะเก็บกวาดอีกล่ะ

เพื่อให้เธอดูแลเขา เขาไม่ได้จ้างพยาบาลประจำตัวมาดูแล ดังนั้นจึงมีแค่คุณพยาบาลเท่านั้นแหละ

เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ปาจรีย์ก็เตรียมตัวจะเดิน ไปจัดยาให้เขา เพื่อให้อีกสักพักเขาจะได้ทานยาได้อย่างสะดวก

เมื่อตอนที่เธอกำลังหมุนตัวนั้น กระเพาะเธอก็เริ่มปั่นป่วน ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ตีขึ้นมา

สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที รีบปิดปากทันทีที่รู้สึกพะอืดพะอม

พงศกรเห็นเช่นนี้ ก็รีบวางแก้วลงแล้วมองเธอ “คุณเป็นอะไร”

สีหน้าของเธอซีดมาก ดวงตาเธอเปียกด้วยน้ำตาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอทรมานเป็นอย่างมาก

ปาจรีย์ส่ายหัวให้เขา ไม่ได้ตอบเขา พุ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันที

ไม่นาน พงศกรก็ได้ยินเสียงอาเจียนออกมาจากห้องน้ำเป็นพักๆ

เสียงนั้น ราวกับกำลังจะอาเจียนอวัยวะภายในออกมา

ทีแรกพงศกรก็ยังไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอถึงอาเจียน

ในเมื่อเธอก็ไม่ได้เป็นหวัด หรือว่าป่วย

แต่ไม่นาน เขาก็นึกขึ้นได้ ว่าที่เธอเป็นแบบนี้ เป็นเพราะว่าเธอกำลังตั้งท้อง ในท้องของเธอ ยังมีลูกของเขาอยู่ในนั้น

และตอนนี้เด็กยังอายุยังไม่ถึงสามเดือน ดังนั้นอาการแพ้ท้องก็ยังไม่หมดไป

แต่หลายวันนี้ เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นเช่นนี้ต่อหน้าเขาเลยสักครั้ง ดังนั้นเขาจึงค่อยๆลืมเรื่องนี้ไป