พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 877

ปาจรีย์ลืมตา ในปากอมบ๊วยเค็มไว้ จากนั้นก็ก้มมองจานบ๊วยเค็มในมือ ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ ว่าบ๊วยเค็มจานนี้ พงศกรเอามาจากไหนกันแน่

มีคนส่งมาให้ หรือเขาไปซื้อเอง

หากเขาไปซื้อเอง ทำไมเขาต้องซื้อบ๊วยเค็ม

หรือเป็นเพราะว่า เขาชอบกินบ๊วยเค็มมากจนซื้อมาเหรอ

แต่ไม่ใช่สิ สองสามวันที่พักในโรงพยาบาล เธอไม่เคยเห็นเขากินบ๊วยเค็มมาก่อน อย่าว่าแต่บ๊วยเค็มเลย แม้แต่ผลไม้กับขนมก็ไม่เคยกินมาก่อน

ถ้าไม่ใช่เพราะยังทานข้าว เธอคงคิดว่าเขาเป็นเทพอิ่มทิพย์ไม่กินก็อยู่ได้

ดังนั้นที่มาของบ๊วยเค็มนี้ ทำให้เธอค่อนข้างสงสัยเป็นอย่างมาก

หากพูดว่ามีคนส่งมา ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

ในนี้ไม่มีคนที่เขารู้จัก ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนส่งของมาให้เขา ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการให้บ๊วยเค็มอีก

ยังไงซะ เธอโตมาขนาดนี้ และเธอไม่เคยเห็นมาก่อน ที่คนมาเยี่ยมเอาบ๊วยเค็มให้ผู้ป่วย

คายเม็ดบ๊วยเค็มในปากออก ปาจรีย์วางจานบ๊วยเค็มในมือลง แล้วลุกขึ้นไปห้องน้ำ เตรียมแปรงฟัน

บ๊วยเค็มนี้ อร่อยก็อร่อยอยู่ แต่กินเพียงสองสามเม็ดก็พอแล้ว กินทีเดียวมากเกินไป ฟันจะรับไม่ได้ได้

ดังนั้น เธอเตรียมเก็บบ๊วยเค็มไว้ ค่อยๆกินในวันข้างหน้า

เพราะยังไงซะของพวกนี้ระยะเวลาอันสั้น ก็ไม่เสียอยู่แล้ว

อีกฝั่ง ในห้องผู้ป่วยที่อยู่ข้างๆ

หลังจากที่ปาจรีย์ออกไปแล้ว พงศกรยกมือนวดหว่างคิ้ว จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกไป

คนที่โทรหาคือนัทธี ดังนั้นตอนที่นัทธีรับสาย ก็รู้สักประหลาดใจเล็กน้อย

“นายมีเรื่องอะไรอีก”ในขณะนี้ทางฝั่งนัทธีคือตอนกลางคืน

เขาเพิ่งเล่านิทานให้เด็กสองคน แล้วกล่อมเด็กสองคนหลับเสร็จ เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องเด็กสองคน โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

เมื่อหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นพงศกรที่โทรมา ก็ทำให้ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

แน่นอน เขาไม่คิดว่าเวลานี้พงศกรจะโทรมา เป็นเพราะอยากรู้ว่าคุณหมอที่สะกดจิตปาจรีย์เป็นใคร เพราะพงศกรรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีวันบอก ดังนั้นจึงไม่ถามอีกแน่

ถ้าอย่างนั้น ที่โทรมาในเวลานี้ ต้องถามเขาเรื่องอื่นอย่างแน่นอน

และแล้ว ที่ปลายสาย พงศกรก็ได้ยินเสียงนัทธี ฮึตอบสั้นๆ “ก่อนหน้านี้ฉันได้ติดต่อนิรุตติ์ไปครั้งหนึ่ง”

“นิรุตติ์เหรอ” เมื่อนัทธีได้ยินชื่อนี้ ก็หรี่ตาลงทันที “พวกนายยังมีวิธีการติดต่อกันจริงๆด้วย”

พงศกรไม่แปลกใจที่พงศกรสามารถคาดเดาถึงเรื่องนี้ได้

นัทธีรู้อยู่แล้วว่าเขารู้ที่อยู่ของตระกูลจิรดำรงค์มาจากนิรุตติ์ ดังนั้น เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่สงสัยว่าเขายังสามารถติดต่อกับนิรุตติ์ได้อีก

เพียงแต่สิ่งที่เกินความคาดเดาของเขา คือนัทธีรู้ว่าเขาสามารถติดต่อกับนิรุตติ์ ได้ แต่กลับไม่เคยถามหาที่อยู่หรือวิธีการติดต่อนิรุตติ์เลย

ไม่รู้เป็นเพราะนัทธีเชื่อมั่นว่าสามารถหานิรุตติ์ ได้ด้วยตัวเองได้ หรือเป็นเพราะสิ่งอื่นกันแน่

“ฉันถามนิรุตติ์ ว่าคุณหมอที่สะกดจิตปาจรีย์นั้นคือใคร เขาบอกแล้ว” พงศกรดันแว่นทีหนึ่ง แล้วพูด

เพราะนิรุตติ์รู้เรื่องการสะกดจิตของปาจรีย์แล้ว ถ้าหากจะรู้เรื่องคุณหมอที่สะกดจิตนั้น ก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ฉันไม่ต้องการให้คุณหมอนั้นมาคลายการสะกดจิตของปาจรีย์ ฉันสามารถทำเองได้ เพียงแค่ฉันรู้ว่าคุณหมอสะกดจิตนั้นเป็นใครก็พอ ดังนั้นการที่นายจะพาคนหนีไปแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ” พงศกรกระตุกมุมปาก