พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 876

“อือ” ปาจรีย์พยักหน้า “ไม่ได้ทำอะไรแล้วจะได้รับสิ่งของตอบแทนได้ยังไงคะ เพราะฉะนั้นฉันไม่รับค่ะ”

แน่นอน นี่เป็นเพียงเหตุผลหนึ่งเท่านั้น ส่วนอีกเหตุผลหนึ่ง เป็นเพราะเธอไม่กล้ารับไว้

เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องให้บ๊วยเค็มจานนี้ให้กับเธอ และไม่รู้ด้วยว่าที่เขาทำแบบนี้เป็นเพราะเป็นห่วงเธอ หรือว่ามีจุดประสงค์อื่น

ดังนั้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้ชัดเจน เธอไม่รับมันจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หากสุดท้ายกินเข้าไปแล้ว มีผลอะไรเกิดขึ้น ก็แย่สิ

เมื่อเห็นปาจรีย์กัดริมฝีปากตัวเอง พงศกรจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังคิดอะไร

ก็แค่รู้สึกว่า เขาจะทำร้ายเธอ หรือทำเรื่องพวกกลั่นแกล้งเธอ

จึงแสยะยิ้มอย่างเยาะเย้ย พงศกรเลิกมอง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อคุณไม่เอา งั้นก็โยนมันทิ้งไปเถอะ”

“โยนทิ้งเหรอคะ” ปาจรีย์ตะลึงงัน

พงศกรอือตอบ “ของที่ไม่มีประโยชน์ ไม่โยนทิ้งจะเก็บมันไว้ทำไม พอเถอะ คุณเอามันออกไปทิ้งเถอะ ผใจะพักผ่อนแล้ว”

เมื่อพูดจบ เขาก็นั่งพิงหัวเตียง หลับตาลง

ปาจรีย์มองเขา แล้วมองบ๊วยเค็มบนโต๊ะ จนอดบีบฝีมือไม่ได้

โยนทิ้งเหรอ

บ๊วยเค็มดูดีขนาดนี้ ต้องอร่อยมากแน่ โยนทิ้งไปก็เสียดายสิ

แววตาปาจรีย์ประกายเล็กน้อยเวลานึกคิด ถ้างั้นตัวเธอเองเก็บไว้เองดีกว่า

เขาคงไม่ได้ใส่ยาอะไรลงไปเหรอ จากความสามารถของเขา หากอยากจะทำร้ายเธอจริงๆ น่าจะไม่ใช่วิธีแบบนี้ มันดูต่ำเกินไปหน่อย

เขาสามารถทำมันแบบตรงไปตรงมา ในการจัดการเธอ ไม่จำเป็นต้องอ้อมไปอ้อมมา

เพราะฉะนั้นบ๊วยเค็มจานนี้ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร น่าจะเป็นเพราะความหวังดีของเขา อยากให้เธอได้กิน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ปาจรีย์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถือบ๊วยเค็มขึ้นมา “คุณพงศกรค่ะ ฉันไม่โยนทิ้งแล้วนะคะ ฉันจะเก็บบ๊วยเค็มไว้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

พงศกรลืมตา ดวงตาที่เย็นชาจางลงเล็กน้อย “แล้วแต่คุณเถอะ”

เธอนี่มันดื้อรั้นจริงๆ หากไม่โหด หรือขู่เธอหน่อย เธอจะไม่ยอมรับมันเด็ดขาด

แน่นอน เมื่อกี้เขาแกล้งทำสีหน้าเย็นชา การให้เธอโยนทิ้ง เธอก็จะเก็บไว้เอง

เขาเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอจะต้องเสียดาย จนสุดท้ายต้องรับปากเก็บไว้

นี่ก็สำเร็จแล้วไม่ใช่เหรอ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ สายตาพงศกรก็มีแสงแวววาวประกายออกมา มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ซ่อนมันไว้ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

“ขอบคุณบ๊วยเค็มของคุณพงศกรนะคะ” ปาจรีย์ถือจานไว้ในอ้อมอก

กลิ่นหอมของบ๊วยเค็มได้ลอยออกมา กระทบจมูกเธอ ยิ่งทำให้เธออยากกินจนน้ำลายไหลไปอีก อดไม่ได้ที่อยากหยิบสักลูกใส่เข้าไปในปากเพื่อลิ้มรสสักหน่อย

แต่เธออายที่จะชิมมันต่อหน้าผู้ชาย ดังนั้นจึงทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงพยายามอดทนมันไว้

“งั้นคุณพงศกร คุณพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ฉันไม่กวนแล้วค่ะ ฉันกลับห้องพักญาติผู้ป่วยที่อยู่ข้างๆก่อนนะคะ มีเรื่องอะไร คุณโทรเรียกฉันได้นะคะ ฉันจะรีบมาทันทีค่ะ” ปาจรีย์นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขาบอกว่าอยากพัก ก็รีบกล่าวขอลาทันที

พงศกรรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยจริงๆ จึงพยักหน้าเบาๆ “ คุณไปเถอะ”

“ลาก่อนนะคะคุณพงศกร” ปาจรีย์โค้งคำนับให้เขาเล็กน้อย แล้วถือบ๊วยเค็มหมุนตัวเดินไปทางประตู

พอเดินได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆพงศกรก็เหมือนนึกอะไรออก จึงตะโกนเรียกเธอไว้ “รอก่อน”

“คุณพงศกรมีอะไรมอบหมายอีกคะ” ปาจรีย์หยุดก้าวเดินด้วยความสงสัย หันหน้ากลับมาแล้วถาม

พงศกรจ้องเธอ “ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป คุณไม่ต้องมาดูแลผมแล้ว”

“อะไรนะคะ” ปาจรีย์เบิกตากว้าง มีความกระวนกระวายเล็กน้อย “ไม่ต้องดูแลคุณ แล้วคุณพ่อฉัน......”

“จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดกับคุณพ่อคุณ” พงศกรรู้ว่าเธอจะพูดอะไร จึงขมวดคิ้ว แล้วพูดตัดบทเธอ

ช่างเหลือเกินจริงๆ ในสายตาเธอมีเพียงพ่อแม่ของเธอ เธอไม่คิดถึงตัวเองสักหน่อยเลยรึไง

“จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณพ่อจริงๆใช่ไหมคะ” ปาจรีย์กำมือไว้แน่น “คุณพงศกร คุณไม่ได้เป็นเพราะไม่ต้องการให้ฉันดูแลต่อแล้ว จึงเปลี่ยนความคิด จะให้คุณพ่อฉันติดคุกใช่ไหมคะ”