พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 886

ส่งผลต่อการแข่งขันของเธอแค่ส่วนหนึ่ง สิ่งที่เขากังวลจริงๆ คือ หลังจากที่เธอรู้ เพื่อที่จะให้แผนการของนิรุตติ์ล้มเหลว มีความเป็นไปได้สูงมากว่าเธอจะทำอะไรบางอย่างกับตัวเอง

นี่คือสาเหตุที่แท้จริงที่เขาไม่บอกเธอ

เขารู้จักเธอดี ถ้าหากว่าเธอรู้เข้าว่านิรุตติ์จะใช้เธอเป็นเครื่องมือ มาควบคุมเขา ถึงขั้นต้องการชีวิตเขา มีความเป็นไปได้สูงมากเพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตต่อ เธอจะฆ่าตัวตาย！

นี่คือสิ่งที่เขาจะเห็นไม่ได้

ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดหลายรอบ เขายังคงตัดสินใจที่จะไม่บอก บอกแค่เรื่องหนังสือท้าดวลก็พอแล้ว

แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เรื่องหนังสือท้าดวล ก็ทำให้เธอตกใจเหมือนกัน

คิดอยู่ นัทธีก็รู้สึกเสียใจที่บอกเรื่องหนังสือท้าดวลไปอย่างกะทันหัน

ถ้ารู้เร็วกว่านี้ ก็จะรีบเก็บเรื่องนี้ไว้จากเธอ

แต่เขารู้ดี ว่าปิดบังยังไงก็ปิดไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วเธอก็รู้อยู่ดี ถึงตอนนั้นกลัวว่าจะโทษเขาที่ไม่บอกเธออีก

“ลูก......” วารุณีไม่รู้ว่านัทธีกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อได้ยินว่านิรุตติ์นั้นเพื่อต้องการจะจัดการเขา ก็อาจจะใช้เด็กมาจัดการเรื่องนี้ สีเลือดบนใบหน้าของเธอหายไปทันที กลายเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

เพราะมันเป็นอย่างที่นัทธีพูดจริงๆ นิรุตติ์อาจจะทำแบบนี้ก็ได้

ยังไงนิรุตติ์นั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้

“ที่รัก......”

หลังจากที่มองออกว่าในใจวารุณีกำลังวิตกกังวลอะไรอยู่ แล้วก็รู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร นัทธีกอดเธอ ตบเข้าที่หลังของเธอเบาๆ “วางใจเถอะนะ ผมจะปกป้องลูกๆ จะไม่ยอมปล่อยให้นิรุตติ์มาทำร้ายลูกๆ ได้”

เขามองที่ความว่างเปล่า พูดด้วยสายตาที่เย็นชาและแข็งทื่อ

วารุณีเอนพิงอยู่ในอ้อมกอดเขา พยักหน้าอย่างแรง “ฉันเชื่อคุณค่ะ แต่ฉันก็ได้รู้แล้วว่าทำไมคุณถึงต้องส่งลูกกลับไป เพราะเรื่องนี้จะได้หมดสิ้นไปสินะ หมดสิ้นที่นิรุตติ์อาจจะลักพาตัวเด็กๆไป หลังจากนั้นก็จะใช้เด็กเป็นเครื่องมือ”

“ใช่” นัทธีพยักหน้า “ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณก่อน แต่ผมเองก็ตัดสินใจกะทันหัน”

วารุณส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ เพราะคุณต้องการลูกปลอดภัย เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเข้าใจคุณค่ะ ต่อให้คุณบอกเรื่องนี้กับฉันตั้งแต่แรก ฉันก็เห็นด้วยที่ส่งลูกออกไป แค่ลูกๆ ปลอดภัยไร้อันตรายก็พอแล้ว แต่คุณส่งลูกไปที่ไหนเหรอคะ？ปลอภัยหรือเปล่า？”

เธอมองที่เขา ถามอย่างด่วน

นัทธีลูบหัวเธอ “ปลอดภัยแน่นอน ผมใช้บัญชีอื่นซื้อภูเขาหนึ่งลูก ลูกๆ ถูกผมสั่งให้คนส่งพวกเขาไปที่นั่น สบายใจเถอะ ในเขามีคฤหาสน์สไตล์โบราณอยู่ ลูกๆ ไม่มีทางโดนปฏิบัติด้วยไม่ดี แล้วผมก็ให้คนเอาป้าส้มไปด้วย ให้ป้าส้มรับผิดชอบดูแลเด็กทั้งสองคน”

เมื่อได้ยินว่าป้าส้มไปด้วยแล้ว หินลูกใหญ่ในใจวารุณี ในที่สุดก็หลุดออกไป “งั้นก็ดี งั้นก็ดีค่ะ”

มีป้าส้มอยู่ข้างกายเด็กๆ เธอก็สบายใจแล้ว

“แล้วสุขใจล่ะคะ？” วารุณีมองชายหนุ่มแล้วถามอีกครั้ง “ส่งสุขใจไปด้วยไหม？”

“สุขใจตอนนี้ยังก่อน” นัทธีส่ายหน้า “คุณได้อยู่กับสุขใจได้ไม่นาน ให้คุณอยู่กับสุขใจอีกสักสองวัน เวลาเดียวกันถ้าย้ายไปด้วยกันทีเดียว คนจะเยอะเกินไป ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแถวนี้มีสายสอดแนมของนิรุตติ์หรือเปล่า เพราะงั้นผมทำได้แค่แบ่งเด็กย้ายไป”

“แบบนี้นี่เอง” วารุณีบีบมุมปาก หมายความว่าเข้าใจแล้ว “ฉันเชื่อการจัดการของคุณค่ะ”

“รอหลังจากคุณแข่งเสร็จ ผมก็จะให้คนส่งคุณไปด้วยเหมือนกัน ไปอยู่ข้างๆ ลูก” นัทธีจูบหน้าผากวารุณี แล้วพูดอีกครั้ง

วารุณีชะงัก มองขาอย่างไม่น่าเชื่อ “หมายความว่ายังไง？คุณต้องการเหลือตัวเองไว้จัดการนิรุตติ์อยู่คนเดียว？”