พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 887

“ไม่ได้!” แม้ว่าอารมณ์ของวารุณีจะฮึกเหิมมาก น้ำเสียงมีความอ้อนวอนอยู่ในนั้น แต่นัทธีก็ยังคงไม่ยอมให้เธออยู่ ต้องแยกกับเธอ

ฟันของวารุณีกัดลงไปที่ริมฝีปากอย่างแน่น ไม่ช้าริมฝีปากก็ถูกเธอกัดจนแตก

นัทธีเห็นท่าทีนั้น หัวใจก็ถูกบีบตัวขึ้นทันที ใช้หัวแม่มือไปลูบที่มุมปากของเธอ “อย่ากัด”

“คุณมายุ่งทำไม” วารุณีปัดมือเขาออกด้วยอารมณ์โกรธ ไม่ต้องการให้เขามาแตะตัวเอง

เขาที่เพิ่งจะปฏิเสธเธอไป ปฏิเสธอย่างเย็นชา ตอนนี้จะมาห่วงเธอ ทำไมต้องมาห่วง?

นัทธีรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวโกรธ เม้มปากแน่น ในใจก็ไม่รู้รสชาติ โทษตัวเอง ปวดใจ แล้วก็ละอายใจมาก

แต่เขาไม่มีทางเลือก เพื่อความปลอดภัยของเธอ เขาทำได้แค่ต้องโหดเหี้ยมแบบนี้

“สรุปต่อไปคุณตั้งใจแข่ง แข่งเสร็จแล้ว คุณไปอยู่รวมกับลูก อยู่เป็นเพื่อนลูก อย่าทำให้ผมเป็นห่วง ที่ผมสัญญากับคุณไว้ ว่าจะมีชีวิตกลับมา กลับอยู่ข้างคุณและลูก ผมไม่คืนคำ เพราะฉะนั้นคุณต้องเชื่อฟัง ตกลงมั้ย?” นัทธีมองเธอด้วยนัยต์ที่มืดดำ

วารุณีไม่รู้ที่ไหนกันว่าเขาแน่วแน่ที่จะให้เธอจากไป เพราะว่าเป็นห่วงเธอ ห่วงใยเธอ กลัวว่าถึงตอนนั้นเธอจะถูกนิรุตติ์จับไป

แต่ว่า ต้องจากไปจริงๆ การที่ให้เขาเผชิญหน้ากับนิรุตติ์คนเดียว โดยที่เธอไม่รับรู้ข่าวสารอะไรจากเขาเลย ไม่รู้ว่าเขาได้รับอันตรายหรือเปล่า หัวใจของเธอดวงนี้ จะนิ่งสงบลงได้ยังไง เธอจะอยู่กับลูกๆได้อย่างสบายใจได้ยังไง

“นัทธี คุณตัดสินใจแล้วจริงๆ ไม่คิดจะเปลี่ยนใจเหรอ?” วารุณีกำกำปั้นแน่น มองชายหนุ่มด้วยสายตาซับซ้อน

ลูกกระเดือกของชายหนุ่มสั่นไหว จากนั้นก็พึมพำเสียงต่ำในท้ายที่สุด

วารุณีสูดหายใจเข้าลึก หลับตา “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นคุณตอนนี้ ต่อไป คุณก็อยากเข้ามาอยู่ในห้องกับฉันอีก คุณไปอยู่ห้องตัวเองคนเดียวเถอะ”

นัทธีตาเบิกกว้าง “หมายความว่ายังไง คุณไล่ผมเหรอ?”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ เขาถูกภรรยาตัวเองไล่ออกจากห้อง ไปนอนที่ห้องอื่น

เมื่อก่อนเขาเคยได้ยินมารุตเล่าว่าหลังจากที่เชอรีนโกรธ ก็จะถูกเชอรีนไล่ออกจากห้อง

ตอนที่เขาได้ฟัง ถึงแม้ว่าไม่ได้พูด แต่ในใจกลับหัวเราะเยาะมารุตว่าไม่มีระดับ ถึงยังถูกไล่ออกจากห้อง

คิดไม่ถึงว่าจะผลัดเวร ชายที่ถูกไล่ออกจากห้อง จะถึงทีเขาเหมือนกัน

นัดที่เม้ม ริมฝีปากบางแน่น “วารุณี คุณ.…..”

“ออกไป!” วารุณีไม่ฟังที่เขาพูด คว้าหมอนขึ้นมา แล้วโยนใส่ตัวชายหนุ่ม

ชายหนุ่มรับหมอนอย่างไว ไม่โดนหมอนที่โยนใส่ แต่คิ้ว กลับคิ้วขมวดกันแน่น

แต่เขาไม่ได้โกรธเพราะการกระทำของหญิงสาว เพราะเขาก็เข้าใจดี ว่าวิธีของตัวเอง ทำให้หญิงสาวโกรธจนเป็นแบบนี้ ดังนั้นเขาเองจึงไม่มีสีหน้าโกรธ

นัทธีมองที่ใบหน้าเล็กสีแดงของวารุณี แล้วมองไปที่หมอนในมืออีกครั้ง

ท้ายที่สุด เขาก็เอาหมอนกลับไปวางไว้ที่เตียง กระแอมเบาๆ แล้วพูด “ผมรู้ว่าคุณโกรธเพราะการตัดสินใจของผม แต่เพราะผมเลือกให้คุณปลอดภัย”

“ฉันรู้ว่าคุณเลือกความปลอดภัยให้ฉัน แต่สิ่งที่คุณเลือกให้ฉัน ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ สิ่งที่ฉันต้องการมันง่ายมาก คือการเดินไปพร้อมกับคุณ สู้รบไปกับคุณ ฉันรู้ว่าเมื่อถึงตอนนั้นคุณกลัวว่านิรุตติ์จะทำร้ายฉัน หรือใช้ฉันมาควบคุมคุณ ทำให้คุณไม่มีโอกาสที่จะมาปกป้องฉันหรือว่าช่วยฉัน แต่ว่านี่มันคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันไม่มีทางให้คุณไปเผชิญหน้าคนเดียว การให้คุณไปเผชิญหน้าคนเดียว คุณกับฉันไม่สามารถติดต่อกันได้บ่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าคุณตกอยู่ในสถานการณ์ไหน ใจของฉันไม่มีทางสงบได้ นัทธี นี่คุณเข้าใจหรือเปล่า?”

เธอรูปไปที่หัวใจของตัวเอง

ทันใดนั้นนัทธีก็คงตัวลงมา โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด วางคางไว้บนไหล่ของเธอ เสียงทุ้มต่ำพูด “ผมรู้ ผมต้องรู้อยู่แล้ว แต่เมื่อเทียบกับความปลอดภัยของคุณ ผมยอมให้คุณกังวลเป็นห่วงผม อย่างน้อยก็ปลอดภัยไม่เป็นอะไร”

“คุณ…..” วารุณีโกรธสุดขีด

เธอพูดยืนกรานขนาดนี้แล้ว ว่าอยากอยู่กับเขา แต่เขายังไม่ยอม

ดูแล้ว พวกเขาคุยกันต่อไปไม่ได้จริงๆ