พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 889

“ไม่ไหวละ ฮ่าๆๆ นี่ตลกเกินไปละ ประธานนัทธีคะ คุณก็มีวันที่ถูกไล่ออกจากห้องเหมือนกันนี่คะ ฮ่าๆๆๆ ” ลีน่าชี้และหัวเราะนัทธีอย่างสุดขีด，หัวเราะจนน้ำตาไหล

“ประธานนัทธี，ฉันก็เข้าใจมาตลอด ว่าผู้ชายเพอร์เฟ็คอย่างคุณ จะไม่มีทางประสบพบเจอเรื่องที่ผู้ชายทั่วไปเจอกันแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ต่อให้สถานะคุณสูงกว่านี้ คุณก็ยังเป็นคนกลัวเมียฮ่าๆๆ ，นี่ถ้าเรื่องกระจายออกไป ต้องเสิร์ชกันระเบิดแน่ ”

เมื่อมองลีน่าที่กำลังหัวเราะตัวเองอย่างเมามัน ใบหน้าของนัทธีก็มืดลง สาดลมปราณอันน่ากลัวออกมาทั่วร่างกาย “หัวเราะพอหรือยัง？”

เมื่อลีน่ารู้ว่าเขาโกรธ ก็รีบเอามืออุดปาก พยักหน้า “พอแล้วค่ะๆ ，ฉันหัวเราะพอแล้ว！”

แต่เธอที่พูดแบบนี้ รอยยิ้มในสายตา กลับไม่หายไป

นัทธีเห็นท่า ริมฝีปากบางก็เม้มสนิท “ถ้าเธอยังหัวเราะไม่พอ ฉัน……”

“พอแล้วค่ะๆ ฉันพอแล้วจริงๆ จริงๆ ค่ะประธานนัทธี” กลัวว่านัทธีจะให้เธอตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ต่อ ลีน่าสูดหายใจลึก ครั้งนี้เพื่อเก็บอาการหัวเราะเอาไว้อย่างสมบูรณ์ เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองหัวเราะพอแล้วจริงๆ ไม่หัวเราะแล้ว ทำให้นัทธีปล่อยตัวเองไป

เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อฟังแบบนี้ นัทธีก็ส่งเสียงออกจากทางจมูก “ถือว่าอ่านสถานการณ์ออก”

“ขอบคุณที่ชมค่ะประธานนัทธี!” ลีน่าโค้งคำนับแหะๆ

นัทธีเก็บสายตา พูดนิ่งๆ “ต่อไป เธอก็ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“สบายใจได้เลยค่ะ ฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ” รีน่าตบเข้าที่อกของตัวเอง พูดการันตี “ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนวารุณีเอง แล้วก็จะช่วยอธิบายกับเธอ ถือโอกาสคุยกับเธอดีๆ”

นัทธียกยิ้มริมฝีปากบางอย่างพอใจ และมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงพึมพำนิ่งๆ และสง่า “วานเธอด้วยแล้วกัน”

“สบายใจเถอะค่ะๆ เรื่องเล็กน้อย” ลีน่าโบกมือ

นัทธีมองนาฬิกา “เธอรออยู่ที่นี่แปปนึง ฉันจะไปในครัวให้คนไปทำอาหาร”

“ค่ะ” ลีน่าพยักหน้าตอบรับ

นัทธีหันหลังและเดินเข้าไปในครัว

หลังจากนั้นสิบกว่านัทธี เขาก็ถือถาดอาหารออกมา ในถาดมีอาหารเย็นหลากหลาย

นัทธียื่นถาดให้ลีน่า “ไปเถอะ”

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ สบายใจเลยค่ะประธานนัทธี ฉันจะช่วยคุณพูดเอง” ลีน่ายิ้มให้กับเขา แล้วยกถาดอาหารขึ้นไป

ไม่นาน ลีน่าก็มาถึงหน้าประตูห้องนอนใหญ่

เธอวางถาดอาหารลงบนพื้น หลังจากนั้นก็ยกมือเคาะประตู

ภายในห้อง วารุณีที่กำลังทายาที่ตา

หลังจากที่ร้องไห้ไปหนึ่งยกเมื่อสักครู่ ดวงตาจึงบวมหน่อยๆ พรุ่งนี้ต้องแข่งต่อแล้ว ถ้าหากตอนนี้ไม่จัดการให้เรียบร้อย พรุ่งนี้คงเอาตาไปเจอคนอื่นไม่ได้

ทันใดนั้น ขณะพี่วารุณีกำลังจะเปลี่ยนผ้าขนหนูใหม่ ประตูห้องก็ดังขึ้น

เธอรีบวางผ้าขนหนูลงบนโต๊ะแต่งหน้าแล้วยืนขึ้น ใบหน้าไม่ปกปิดความดีใจ

ตอนนี้คือตอนเย็น ไม่มีทางที่จะเป็นคนรับใช้ เพราะฉะนั้นคนที่มา จะต้องเป็นนัทธีอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่านัทธีจะเคาะประตูแปลกๆ แต่ยังไงสามีก็คือห้องของเขา

แต่เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ตัวเองไล่เขาออกไปหรอกเหรอ เขาคงกลัวเลยไม่เข้ามาเลย กลัวว่าจะทำให้เธอโกรธ เลยเปลี่ยนเป็นเคาะประตูแทนสินะ

คิดอยู่ วารุณีก็ไม่ได้เอ่ยปากถามว่าข้างนอกประตูนั้นเป็นใคร เพราะเธอมั่นใจว่าคือนัทธี ดังนั้นจึงเดินไปที่ประตูทันที เพื่อที่จะเปิดประตู

เธอคิด ว่าถ้าเขากลับมาตอนนี้ คงจะเพราะต้องการประนีประนอมแล้ว ยอมให้เธออยู่ต่อแล้วสินะ

ยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ วารุณีเก็บรอยยิ้มความดีใจที่ลอยขึ้นมาไม่อยู่

แต่เมื่อมาถึงที่ประตู เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูดูออกว่าตัวเองดีใจ เธอตั้งใจสูดหายใจเข้าลึกๆ กดรอยยิ้มนั้นลงไป ตั้งใจทำสีหน้าท่าทางเย็นชา แล้วเปิดประตู “คุณอยากจะ…..”