พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 89

วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมา ในขณะที่โทรศัพท์แจ้งความ ก็ได้เร่งมารุต “ผู้ช่วยมารุต คุณรีบออกรถเลย ขับตรงไปข้างหน้า หากโจรคนนั้นมีพรรคพวก ประธานนัทธีก็จะมีอันตราย”

ได้ยินคำพูดนี้ มารุตสีหน้าเข้มขรึมขึ้นมาทันที รีบสตาร์ทรถแล้วออกรถทันที

หลายนาทีต่อมา ทั้งสองคนก็หานัทธีจนเจอ

เขาอยู่ในตรอกมืดๆ กำลังต่อสู้กับคนหลายคน หนึ่งในนั้นคือคนที่ฉกกระเป๋าของวารุณี

วารุณีบีบมือตัวเอง “เป็นเหมือนที่คิดเอาไว้เลย โจรมันมีพรรคพวก ไม่ได้ละ พวกเราต้องลงไปช่วย”

แม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้คือตัวนัทธีกำลังต่อสู้กับคนหลายคน แต่ฝีมือก็ไม่ได้ห่างชั้นกันมากนะ

แต่ไม่ว่ายังไงฝ่ายตรงข้ามก็มีคนเยอะกว่า หากใช้แรงของนัทธีไปจนหมด นัทธีก็จะลำบากแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ วารุณีก็รีบลงจากรถ

มารุตก็ลงมาด้วย กลับขวางเธอเอาไว้ “ผมไปก็พอแล้ว คุณวารุณีก็รอพวกเราอยู่ตรงนี้”

พูดจบ มารุตก็กำหมัด เข้าไปร่วมต่อสู้ด้วย

มีความช่วยเหลือของมารุต โจรหลายคนก็ถูกจัดการจนเรียบในไม่ช้า

วารุณีเห็นพวกโจรล้มอยู่บนพื้นจนลุกไม่ขึ้น กุมท้องกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น ทันใดนั้นก็หายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็ยิ้มวิ่งไปทางนัทธี มองสำรวจเขาไปครู่หนึ่ง “ประธานนัทธี คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่มั้ย?”

นัทธีมองใบหน้าที่เป็นห่วงของเธอ ในใจรู้สึกอบอุ่น “ไม่ นี่ให้คุณ”

นัทธีเอากระเป๋ายื่นให้กับวารุณี “ดูสิว่ามีอะไรหายไปมั้ย?”

วารุณีรับกระเป๋ามา เปิดมันดู “ไม่มีอะไรหายไปเลยค่ะ”

“อืม งั้นก็ดีแล้ว” นัทธีพยักหน้าตอบ

ทันใดนั้น โจรคนหนึ่งดึงถุงเท้าลง ดึงมีดสั้นที่เสียบอยู่ในถุงเถายาวออกมา จากนั้นก็กระโดดขึ้นจากพื้น แทงมาทางนัทธีอย่างดุร้าย

นัทธีหันหลังให้เขาอยู่ ด้วยเหตุนี้จึงมองไม่เห็น

มารุตนั้นเห็นแล้ว แต่ว่าระยะห่างกันพอสมควร หากจะขัดขวางโจรคนนี้เป็นไปไม่ได้เลย ทำได้เพียงตะโกนอย่างร้อนใจ “ท่านประธาน ระวัง!”

“อืม?” นัทธีขมวดคิ้ว เหมือนจะรับรู้อะไรสักอย่าง กำลังจะตอบสนอง ก็เห็นวารุณีที่อยู่ตรงหน้ากอดเอวของเขาเอาไว้ พาเขาหมุนตัว เพื่อเปลี่ยนตำแหน่งกับเขา

ฉึก!

เสียงมีดสั้นแทงเข้าไปในเนื้อ

ทันทีหลังจากนั้น ก็ดังขึ้นด้วยเสียงที่ชนกระแทก โจรผู้นั้นถูกนัทธีใช้เท้าถีบกระเด็นไปไกลสองเมตร ไปชนเข้ากับกำแพงในตรอก แล้วสงบไปทันที

นัทธีไม่ได้มองโจรคนนั้น อุ้มร่างที่ไถลลงมาของวารุณี ถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น “คุณเป็นยังไงบ้าง?”

ใบหน้าของวารุณีซีดมาก หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ “ไหล่ของฉันเจ็บมากเลย”

ไหล่?

นัทธีลูบไปที่ไหล่ของเธอ ตรงนี้เปียกชุ่มไปหมด เปื้อนไปที่มือ เมื่อเอามือมาดู

เลือด!

“ท่านประธาน คุณวารุณีถูกมีดแทน มารุตที่ไปซ้อมโจรพวกนั้นอีกรอบ” เดินกลับมาแล้วกล่าว

นัทธีอุ้มวารุณีขึ้นมา “คุณรอตำรวจอยู่ตรงนี้ ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล”

“ครับ” มารุตพยักหน้า

นัทธีอุ้มวารุณีขึ้นรถ ขับรถไปโรงพยาบาล

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล เขาก็หาพิชิตโดยตรง

คืนนี้พิชิตเข้าเวร เมื่อกี้เพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ ตอนนี้กำลังเหนื่อยอยู่ คิดจะฟุบหลับในห้องทำงานสักครู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่ดังมาก ประตูห้องทำงานที่ถูกถีบออก เขาสะดุ้งตกใจจนกระโดดขึ้นมาจากเก้าอี้ “เกิดอะไรขึ้น?”

นัทธีที่หน้าบึ้งตึง เพียงสองสาวก้าวก็เดินมาถึงหน้าโต๊ะทำงานของพิชิต วางวารุณีลงบนโต๊ะ ออกคำสั่ง “ช่วยเธอทำแผลด้วย”

“เธอเป็นอะไร?” พิชิตมองผู้หญิงที่สลบอยู่โดยเอาหัวซบอยู่บนท้องของนัทธี ถามอย่างจริงจัง

“เธอถูกมีดแทง” นัทธีตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ ดึงแขนเสื้อของเธอลง ให้ไหล่ของเธอโผล่ออกมา

พิชิตมองแผลบนไหล่ของวารุณี สูดลมหายใจเข้าไปหนึ่งที ก็รีบสวมถุงมือแพทย์ทันที ช่วยเธอทำแผล