พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 90

“ใช่ครับ เพราะตอนนี้เราไม่มีเบาะแสอื่นที่จะสามารถสืบต่อ” มารุตแบมือยักไหล่อย่างทำอะไรไม่ได้

นัทธีวางรูปถ่ายไว้ข้างๆ มองมารุตแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักใจ “คุณว่า กระเป๋าของเธอมีของอะไร ที่คุ้มค่าให้ฉกชิง?”

มารุตส่ายหัว “เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบแล้ว”

นัทธีก้มหน้าลง ไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปสักพัก เขาจับสันจมูกอย่างเหนื่อยล้า “นายไปบอกให้ป้าส้ม ให้ป้าส้มเตรียมชุดมาให้ผมหนึ่งชุด” พรุ่งนี้เอามาที่นี่

ได้ครับ” มารุตรับคำ หันหลังเดินจากไป

คืนนี้ นัทธีก็อยู่เฝ้าวารุณีในห้องพักผู้ป่วย

จนกระทั่งเช้าวันที่สอง มีโทรศัพท์โทรเข้ามา เขาจึงได้จากไป

หลังจากที่เขาไปไม่นาน วารุณีก็ตื่น

ป้าส้มได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก็เข้ามาในห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว มองเธออย่างดีใจ “คุณวารุณี”

“ป้าส้ม?” วารุณีกะพริบตา “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

เธอยันตัวขึ้นมานั่ง

ป้าส้มยื่นน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว “คุณผู้ชายให้ฉันมาดูแลคุณ”

“ประธานนัทธี?” วารุณีรับแก้วน้ำมาแล้วมองซ้ายมองขวา “แล้วเขาล่ะ?”

“ไปแล้วค่ะ”

“เหรอคะ?” วารุณีดื่มน้ำไปหนึ่งคำ แววตาผิดหวังเล็กน้อย

ป้าส้มเปิดกระติกอาหาร “คุณวารุณีคงหิวแล้วมั้ง ฉันทำน้ำซุปมา คุณดื่มเยอะหน่อยนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะป้าส้ม” วารุณีพยักหน้า

เธอก็หิวอยู่พอดีเลย

ป้าส้มนั่งลงข้างๆ ยิ้มมองเธอดื่มน้ำซุป

วารุณีถูกเธอมองจนรู้สึกเขินอาย ความเร็วของการดื่มน้ำซุปก็ลดลงมาด้วย “ป้าส้ม หน้าฉันมีอะไรเหรอคะ?”

“ไม่มีค่ะ ฉันก็แค่ดีใจ คุณผู้ชายยังไม่เคยห่วงใยใครแบบนี้มาก่อนเลย” ป้าส้มกล่าว

วารุณีขมวดคิ้ว ไม่ใช่มั้ง “คุณหนูนวิยาเป็นคนที่ประธานนัทธีแคร์มากที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

“เธอ?” ป้าส้มแววตาเป็นประกาย จากนั้นก็ส่ายหัว แล้วไม่ได้พูดอะไร เหมือนมีอะไรที่ไม่สามารถพูดได้

วารุณีรู้สึกแปลกใจ ป้าส้มเหมือนจะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ

หรือว่าเธอคิดมากไปแล้ว?

วารุณีคนน้ำซุปไป แอบครุ่นคิดคนเดียว

เวลานี้ เสียงประตูก็ดังขึ้น ป้าส้มเดินไปเปิดประตู

พิชิตเดินตามหลังของเธอเข้ามา “ยังเจ็บแผลอยู่มั้ย?”

วารุณีลูบไปที่ไหล่ “นิดหน่อยค่ะ แต่ก็ไม่มีผลต่อการใช้ชีวิตประจำวัน”

“มันก็ไม่มีผลอยู่แล้ว ก็แค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น” พิชิตกลอกตาใส่เธอ แต่วินาทีต่อมา ก็ได้ชูนิ้วโป้งใส่เธอ “อย่างไรก็ตามผมนับถือคุณจริงๆ กล้าที่จะรับมีดแทนนัทธี สุดยอด”

วารุณีถูกชมจนรู้สึกเขินเล็กน้อย จนหน้าแดงแล้ว “ก็ไม่มีอะไรหรอก ประธานนัทธีก็เคยช่วยฉันหลายครั้ง”

“มันก็ใช่ คุณสองคนก็ช่วยกันไปมา ยังไม่มีความรู้สึกดีๆต่อกัน มันทำให้ผมคิดไม่ตกจริงๆ” พิชิตหรี่ตามองวารุณี เหมือนจะพูดอย่างไม่ใส่ใจ

วารุณีได้ยินเขาพูดแบบนี้ แววตาก็เกิดความตระหนก ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ทำได้เพียงยิ้มๆ

แต่ความตื่นตระหนกของเธอ ยังถูกพิชิตจับได้เสียด้วย

พิชิตตกใจ

เขาแค่รู้สึกสงสัย ต้องเป็นสถานการณ์แบบไหนถึงจะช่วยคนอื่นโดยที่ไม่ได้สนใจชีวิตตัวเองได้ จนกระทั่งเมื่อเช้าเขาได้ถามพยาบาลคนหนึ่ง เขาจึงเข้าใจว่าเพราะรัก เพราะว่าเขามั่นใจว่านัทธีนั้นรักวารุณีเข้าแล้ว ไม่เช่นนั้นก็คงจะไม่ดีกับเธอเป็นพิเศษ และคงไม่ช่วยเธอจนต้องเสี่ยงชีวิตหลายครั้ง

แต่ในเวลาเดียวกันวารุณีก็เคยช่วยนัทธีมาก่อน ดังนั้นการที่เขามาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อมาถามอาการบาดเจ็บของวารุณี แต่มาเพราะจะลองเชิงถามว่าเธอนั้นรู้สึกกับนัทธีอย่างไร คิดไม่ถึง เธอก็ชอบนัทธีเข้าแล้ว