พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 896

ปฏิกิริยาของปาจรีย์ ความเป็นจริงไม่ได้เหนือความคาดหมายของวารุณี

ก่อนหน้านี้พงศกรปฏิบัติแบบนั้นกับปาจรีย์ เย็นชากับเธอแบบนั้น การเมินเฉยสิบกว่าปีและทำแท้งก่อนหน้านี้

เรื่องทั้งหมดรวมเข้าด้วยกัน เพียงพอให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถึงแม้ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้จะลืมอดีตทุกอย่างไปแล้ว แต่ฟังสิ่งที่คนรอบข้างพูดถึงพงศกร ปาจรีย์ก็ไม่มีวันรู้สึกดีกับพงศกร

ดังนั้น การที่ตอนนี้ปาจรีย์ไม่เชื่อว่าพงศกรรักเธอ และอยากอยู่กับเธอ เป็นเรื่องปกติ

"ก็ได้ ตอนนี้พงศกรยังไม่ได้เปิดเผยให้เธอรู้อย่างชัดเจน ว่าอยากจะคบกับเธอ เธอก็ทำเป็นไม่รู้ก็แล้วกัน" วารุณยักไหล่แล้วพูดขึ้น

ปาจรีย์ไม่ได้ตอบ！” ปาจรีย์ตอบอย่างไม่ลังเล

วารุณีกะพริบตาปริบๆ "เพราะอะไร?"

ปาจรีย์กัดริมฝีปากแน่นแล้วตอบ："การทำร้ายในอดีต ไม่ได้จะหายไปเพราะเขาอยากคบกับฉัน อีกทั้งคนอย่างเขา อารมณ์แปรปรวน ดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรกันแน่ คบกับคนแบบนี้ แค่คิดก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว ดังนั้นฉันไม่มีวันคบกับเขาแน่นอน ฉันไม่อยากใช้ชีวิตโดยการเอาแต่คาดเดาความคิดของเขาทุกๆ วัน ถ้าเดาไม่ออกก็ต้องมีชีวิตโดยทนดูสีหน้าของเขา อีกทั้งในอดีตเขาก็ทำไม่ดีกับฉัน ถ้าคบกันแล้ว เขาจะดีกับฉันเหรอ?"

"เรื่องนี้......"วารุณเงียบ

ความเป็นจริง การทำร้ายในอดีตยังคงอยู่ตรงนั้น จะเพิกเฉยเพราะความหวั่นไหวในตอนนี้ไม่ได้

ปาจรีย์คิดถูก

"ก็ได้ เธอคิดถูก ฉันเองก็ไม่อยากจะโน้มน้าวอะไรเธอ และไม่อยากพูดเข้าข้างพงศกร ฉันแค่อยากจะรู้ว่าเธอคิดยังไงกับพงศกรกันแน่ ในเมื่อเธอไม่คิดแบบนั้นกับเขา หลังจากนั้นพงศกรตามจีบเธอละก็ เธอต้องหนักแน่เข้าใจไหม? ความเป็นจริงฉันกลัวมากว่าเธอจะใจอ่อน เพราะถึงอย่างไรความรู้สึกที่เธอมีต่อพงศกรในอดีตมากมายแค่ไหน ร้อนแรงแค่ไหน ฉันเห็นทุกอย่าง" วารุณีถอนหายใจ

ปาจรีย์พยักหน้า "ฉันรู้ วางใจเถอะวารุณี"

"ถ้าแบบนั้นก็ดี" วารุณียกมุมปากขึ้น ฝืนยิ้มตอบ

หลังจากนั้น ทั้งสองก็พูดคุยเรื่องอื่นกันเล็กน้อย แล้วค่อยวางสาย

ปาจรีย์วางโทรศัพท์ลง มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วสูดลมหายใจเข้าใจเฮือกใหญ่ จากนั้นพิงหัวเตียงแล้วหลับตา คล้ายนอนคล้ายไม่ได้นอน

เธอนอนหลับไปไม่นาน มีคนเคาะประตูห้อง

ปาจรีย์ลืมตาแล้วมองไปที่ประตู พูดขึ้น： “เชิญค่ะ”

ประตูเปิด คนที่เข้ามาไม่ใช่หมออย่างที่เธอคิดไว้ แต่คือพงศกรที่เมื่อกี้วารุณพูดถึง

คงจะเป็นเพราะคำพูดเหล่านั้นของวารุณี ตอนปาจรีย์เห็นพงศกร หัวใจของเธอเต้นแรง แววตาของเธอหวาดกลัวไม่กล้ามองหน้าเขา จึงหลบสายตา ไม่สบตากับเขา

พงศกรเห็นวารุณเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะถึงอย่างไรระยะนี้ตอนที่เธอเผชิญหน้ากับเขา ล้วนหลบตาลงแบบนี้

"คุณพงศกร คุณมาได้ยังไงคะ?" ปาจรีย์เลิกผ้าห่ม จะลงจากเตียงผู้ป่วยเพื่อกล่าวทักทายเขา

แต่พงศกรเดินไปที่เตียงผู้ป่วย กดหัวไหล่ของเธอ "ไม่ต้องครับ คุณนอนเถอะ ผมมาหาคุณ พูดคุยกับคุณนิดหน่อย"

"อะไรคะ?" ปาจรีย์กำผ้าห่มแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความสับสน เหม่อลอย มองดูแล้วน่ารักมาก

แววตาพงศกรทอประกายครู่หนึ่ง ยื่นมือออกไป อยากจะจับใบหน้าของเธอ

แต่ปาจรีย์กลับคิดว่าเขาจะทำร้ายเธอ แววตาของเธอฉายความหวาดกลัว รีบยกผ้าห่มขึ้น ป้องมือของเขา

เห็นกิริยาเหล่านี้ของเธอ รูม่านตาของพงศกรหดเล็ก มือของเขาค้างอยู่กลางอากาศ ไม่ยอมถอนมือกลับ

"คุณ......" ผ่านไปนาน กว่าเขาจะพูดขึ้น แต่เสียงของเขาพูดด้วยยากลำบาก

เพราะตอนนี้ จิตใจของเขาไม่สงบอย่างมาก