พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 897

แน่นอน ไม่ได้หมายความว่าอยากให้เขาตายระหว่างการต่อสู้ของประธานนัทธีและนิรุตติ์ แต่หมายความว่าหลังจากที่เขาไปจากที่นี่ ก็ไม่ต้องกลับมาอีก

แต่คำพูดแบบนี้ เห็นชัดว่าเธอไม่สามารถพูดได้

ถ้าพูดออกไป ผู้ชายคนนี้ต้องโมโหแน่นอน

แต่สิ่งที่ปาจรีย์ไม่รู้ก็คือ สิ่งที่เธอคิดแสดงออกมาทางสีหน้าหมดแล้ว

พงศกรอ่านความคิดของเธอในตอนนี้ได้อย่างชัดเจน ว่าเธอกำลังคาดหวังอะไร

แต่สำหรับเรื่องที่ว่าเธอไม่อยากให้เขาตายที่นั่น เรื่องอื่น เขายอมรับได้ทุกอย่าง

เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็รังเกียจเขา การที่เธอเป็นแบบนี้ได้ ถือว่าดีมากพอแล้ว

"จริงด้วยค่ะคุณหมอพงศกร คุณจะไปเมื่อไหร่คะ?" ปาจรีย์หันไปถามพงศกร

พงศกรมองดูแววตาทอประกายของเธอ เงียบครู่หนึ่ง

ดูเหมือนว่า เธออยากจะให้เขารีบไปจากที่นี่มากจริงๆ หลังจากได้ยินเขาบอกว่าจะไปจากที่นี่ระยะหนึ่ง เธออารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเธอ สดใสขึ้นไม่น้อย

หึ ผู้หญิงหนอ！

"ใกล้แล้วครับ อีกไม่กี่วัน" พงศกรมองเธอด้วยแววตาเยือกเย็น ตอบเสียงเข้ม

ปาจรีย์หดคอ ถอนหายใจ

ไม่ใช่มั้ง เขาคงดูไม่ออกหรอกมั้งว่าเธออยากจะให้เขาไปจากที่นี่มาก?

ไม่สิ เธอเก็บสีหน้าได้ดีขนาดนี้ เขาน่าจะดูไม่ออกต่างหาก

เมื่อคิดได้แบบนี้ ปาจรีย์จึงไม่กระวนกระวายแล้ว เธอพยักหน้าด้วยความนิ่งงัน "ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

พงศกรตอบอื้ม "หลังจากจัดการธุระเสร็จ ผมจะรีบกลับมา"

ตัวของปาจรีย์แข็งทื่อ

รีบกลับมา

อย่านะ เธอไม่อยากให้เขากลับมาแม้แต่น้อย

แต่คำพูดแบบนี้ เธอกล้าคิดทว่าไม่กล้าพูด

ปาจรีย์เกาศีรษะ ภายในใจของเธอเศร้าหมอง ทว่ายังคงทำตัวนิ่งงันแล้วพูดตอบ "ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

พงศกรจะดูไม่ออกได้อย่างไร เธอตอบอย่างฝืนใจมาก ริมฝีปากบางเม้มตรง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ การที่เธอเป็นแบบนี้ เป็นเรื่องที่ปกติมาก

"หลังจากผมไป ผมจะติดต่อคุณ" พงศกรลุกขึ้น แล้วพูดกะทันหัน

ปาจรีย์เบิกตากว้าง "ติดต่อฉัน?"

ทำไมต้องติดต่อเธอด้วย?

พงศกรพยักหน้าเล็กน้อย "ถูกต้อง เพื่อป้องกันครอบครัวของคุณแอบหนีไป หลังจากที่ผมไม่อยู่ ดังนั้นเมื่อผมไปถึง ผมจะติดต่อคุณทุกวัน ดูตำแหน่งที่อยู่ของคุณ ถ้าพบว่าไม่สามารถติดต่อคุณได้ ผมจะรีบกลับมาทันที จะไม่ช่วยนัทธี ปล่อยให้นัทธีตายที่นั่น"

"คุณ......" ปาจรีย์ตกตะลึงกับคำพูดของเขา "คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคะ?"

"ทำไมจะทำไม่ได้?" พงศกรขยับเข้าไปใกล้เธอ "นัทธีกับผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ทำไมผมจะปล่อยให้เขาตายที่นั่นไม่ได้"

"เขาเป็นสามีของวารุณีนะคะ" ปาจรีย์พูด

พงศกรโบกมือ "แล้วยังไง วารุณีคือวารุณี นัทธีคือนัทธี วารุณีเป็นเพื่อนของผม แต่นัทธีไม่ได้เป็นเพื่อนของผม"

"ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ว่า......"

"ไม่มีแต่！” พงศกรหลี่ตาลงมองไปที่เธอ "ปาจรีย์ อย่าคิดจะเสี่ยง ที่พูดไปผมได้ทุกอย่าง"

"คุณ......"

พงศกรวางมือไว้บนศีรษะของเธอ แล้วพูดขัดเธออีกครั้ง "ดังนั้นคุณต้องเป็นเด็กดี หลังจากผมไปก็อยู่ที่โรงพยาบาล เลี้ยงลูกให้ดี อย่าจากไปไหน ไม่อย่างนั้นผมจะกลับมา ถ้าหากสุดท้ายนัทธีบาดเจ็บขึ้นมาจริงๆ ทั้งยังไม่ได้รับการรักษาจากหมอที่ดี คุณจะสบายใจไหม?"

ปาจรีย์กัดริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไร

สบายใจไหม?

แน่นอนว่าไม่

เธอเคยคิดมาก่อน หลังจากพงศกรไป เธอกับพ่อแม่ จะรีบไปจากที่นี่

แต่ตอนนี้พงศกรกลับทำลายทางหนีทีไร่ของเธอ บอกว่าถ้าเธอไปจากที่นี่ เขาจะไม่สนใจนัทธี ปล่อยให้นัทธีตาย

ถ้าถึงเวลานัทธีไม่บาดเจ็บ แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุด แต่ถ้าหากบาดเจ็บขึ้นมา แล้วไม่มีหมอ ถ้าอย่างนั้นนัทธีต้องเดือดร้อนแน่ๆ

ถ้าสุดท้าย นัทธีตายจริงๆ เธอก็จะทำผิดต่อวารุณี ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการโทษตัวเองและรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

และนี้ คือเรื่องที่เธอไม่กล้าเดิมพัน