พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 900

พงศกรเม้มริมฝีปากของเขาครู่หนึ่ง แล้วปล่อยมือคุณแม่ปารวี จากนั้นหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้คุณแม่ปารวี

คุณแม่ปารวีมองจดหมายที่ปิดผนึกอย่างดี อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ "นี่คือ?"

"ช่วยเอานี่ให้ปาจรีย์แทนผมหน่อยครับ" พงศกรพูด

คุณแม่ปารวีขมวดคิ้ว "ทำไมต้องเอาให้ปาจรีย์ คุณเขียนอะไร ในจดหมายบ้าง?"

พูดตามความจริง สมัยนี้ ใครจะเขียนจดหมาย ทำให้เธอรู้สึกตกใจอย่างมาก

แต่ว่าสิ่งที่ตกใจยิ่งกว่าก็คือ จดหมายนี้ ให้ปาจรีย์เนี่ยนะ

"ไม่มีอะไร" พงศกรพูดเสียงเรียบ："แค่ฝากฝังเรื่องอะไรบางอย่างนิดหน่อยเท่านั้น"

"เรื่องอะไร?"คุณแม่ปารวีไม่ได้รับจดหมาย คล้ายจะถามให้ถึงที่สุด

พงศกรขมวดคิ้ว "คุณเอาให้เธออ่าน เธอจะรู้เอง"

เขาไม่ได้ตอบว่าเขียนอะไรในจดหมาย ยัดใส่มือคุณแม่ปารวี

คุณแม่ปารวีเห็นจดหมายในมือ อยากจะโยนทิ้งลงพื้นบ้าง

แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องเสียมารยาทแบบนั้น สุดท้ายเธอถอนหายใจ พยักหน้ารับปาก "ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะเอาให้ปาจรีย์"

พงศกรตอบอืม "ขอบคุณครับ ผมขอตัวก่อน"

"ขอตัวก่อน?" คุณแม่ปารวีตกใจอีกครั้ง "คุณจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว?"

พงศกรพยักหน้าเล็กน้อย "อืม ผมจัดการเอกสารออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว"

คุณแม่ปารวีเพิ่งตั้งสติได้ เขาสวมชุดไปรเวท เปลี่ยนเพราะออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?

ถ้าไม่ออกจากโรงพยาบาล ทำไมต้องใส่แบบนี้ด้วย

เมื่อกี้เธอคิดว่า เขามาบอกลา แล้วจะไปพรุ่งนี้

เพราะหลายครั้ง ล้วนบอกลาล่วงหน้าหนึ่งวัน

แต่ว่าสุดท้ายเธอคิดไม่ถึง เขาจะไปตอนนี้

"คุณไปแบบนี้ กระดูกยังไม่ประสานกันรึเปล่า?" คุณแม่ปารวีมองพงศกร ขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เธอก็โกรธเด็กคนนี้

แต่ว่าเด็กคนนี้ เธอเห็นตั้งแต่เล็กจนโต ภายในใจของเธอ ก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้

พงศกรย่อมเข้าใจความเป็นห่วงของคุณแม่ปารวี แววตาของเขาทอประกายเล็กน้อย แต่ก็หม่นหมองลงอย่างรวดเร็ว แล้วหายไป แต่ว่าสีหน้าและอารมณ์รอบตัวของเขา อ่อนโยนขึ้นมาก "ถึงแม้จะไม่หายดีทั้งหมด แต่ว่าไม่เป็นอุปสรรคต่อการเดิน ขอแค่ไม่ถูกกระแทกอีกก็ไม่เป็นไรแล้วครับ"

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ คุณแม่ปารวีพยักหน้า "อย่างนั้นเหรอ ดีเหมือนกัน"

เธอไม่ได้ถามอะไรมากมาย

ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ เธอถามคำหนึ่งก็ถือว่าดีมากแล้ว

ถามอีก เป็นไปไม่ได้

แน่นอนว่าพงศกรเองก็เข้าใจข้อนี้ เขาดันแว่น "ถ้าอย่างนั้นคุณป้าครับ ผมขอตัวก่อน รบกวนคุณป้าบอกกับปาจรีย์ให้หน่อย"

พูดจบ เขาโน้มตัวลงทำความเคารพคุณแม่ปารวี

คุณแม่ปารวีตกใจกับการกระทำของเขา

เดิมทีถูกเขาเรียกว่าป้าเธอก็ตกใจแล้ว ตกใจยิ่งกว่าพูดด้วยความเคารพเมื่อครู่เสียอีก

ตอนนี้เห็นเขาโน้มตัวลงทำความเคารพเธอ เธอตกตะลึงไปแล้ว

แต่ว่ายังไม่รอให้คุณแม่ปารวีร้องเรียกเขา เขาก็ลุกขึ้นมาแล้ว หมุนตัวหันหลังเดินไปที่ลิฟต์

คุณแม่ปารวีมองแผ่นหลังของเขา โล่งอกเล็กน้อย

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ทำไมอยู่ๆ ท่าทีของเขาที่ปฏิบัติต่อเธอถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่ว่าตอนนี้เห็นเขาจากไป เธอก็โล่งอก

หลังจากนั้นคุณแม่ปารวีถอนสายตากลับ ก้มหน้าลงมองจดหมายในมือ แววตาฉายความลังเล

เธอกำลังลังเล ว่าจะจดหมายนี้ให้ปาจรีย์ดีหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่รู้ว่าเนื้อความในจดหมายเขียนอะไรบ้าง