พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 899

"เขาบอกว่าเขาจะไปหาประธานนัทธี ทางประธานนัทธีมีเรื่อง ต้องการความช่วยเหลือจากเขาค่ะ" ปาจรีย์ตอบด้วยแววตาทอประกายแวววาว

เธอไม่ได้บอกว่าทางประธานนัทธีมีเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าได้ยินว่าประธานนัทธีจะต่อสู้กับศัตรู ทั้งยังเป็นการต่อสู้ที่อันตรายถึงชีวิต แม่ต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ

เพราะถึงอย่างไรประธานนัทธีก็ช่วยพวกเขาไว้มาก ในใจของแม่ ประธานนัทธีคือผู้มีพระคุณ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นกับประธานนัทธี แม่ต้องเสียใจมากแน่นอน

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอไม่พูดดีกว่า

คุณแม่ปารวีได้ฟังคำตอบของลูกสาว ก็ไม่ได้คิดมากว่ามีเรื่องนี้มีปัญหาอะไรรึเปล่า เธอยิ้มแล้วพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นก็ดีจ๊ะ ปาจรีย์ รู้ว่าเราจะฉวยโอกาสนี้หนีไปจากที่นี่ดีไหม?"

ประโยคนี้ ทำให้ปาจรีย์เหยียดตัวตรงทันที รีบส่ายหน้า "อย่าค่ะ อย่าเด็ดขาด"

เธอคิดว่า มีแค่ตนเท่านั้นที่มีความคิดนี้

คิดไม่ถึงว่า หลังจากแม่ได้ยินว่าพงศกรจะไปจากที่นี่ ก็มีความคิดนี้เหมือนกัน

เธอควรจะบอกว่า แม่ลูกใจตรงกันจริงๆ คิดไปในทางเดียวกัน

"ทำไมถึงไม่ล่ะลูก?" คุณแม่ปารวีมองปาจรีย์อย่างไม่เข้าใจ

ปาจรีย์ถอนหายใจ "เพราะพวกเราไม่สามารถทำแบบนี้ได้ค่ะ ตอนแรก ตอนที่หนูได้ยินว่าพงศกรจะไปจากที่นี่ระยะหนึ่ง หนูโล่งอกมา ในเวลาเดียวกันหนูก็วางแผนจะพาพ่อกับแม่หนีไปจากที่นี่ด้วยกัน ไม่ให้เขาหาพวกเราเจอ แต่ไม่รอให้หนูคิดแผนได้ เขาก็รู้แล้วว่าหนูมีความคิดนี้ หลังจากนั้น......"

หัวใจของคุณแม่ปารวีบีบรัด "หลังจากนั้นเป็นยังไงลูก?"

ปาจรีย์มองหน้าแม่ "แม่น่าจะเดาได้ไม่ใช่เหรอคะ? นอกจากข่มขู่แล้ว เขาจะทำอะไรอีก?"

ชั่วขณะหนึ่ง คุณแม่ปารวีเม้มกัดริมฝีปากล่าง นิ่งเงียบ นานครู่หนึ่ง กว่าแม่จะพูดขึ้นด้วยความเสียใจ "หรือว่าจะไม่ไปจริงเหรอ? พวกเราไปแล้ว เขาคิดว่าจะหาพวกเราเจอเหรอ?"

"แม่คะ" ปาจรีย์นวดระหว่างคิ้ว "ใช่ค่ะ พวกเราไปจากที่นี่ เขาจะหาพวกเราไม่เจอในทันที แต่ว่าถ้าเขามีเวลามากพอ ไม่ช้าก็เร็วต้องเจอตัวพวกเราแน่นอน"

"ไม่......ไม่เก่งขนาดนั้นมั้ง?" สีหน้าของคุณแม่ปารวีซีดเผือดเล็กน้อย

ปาจรีย์มองแม่ด้วยความจนปัญญา "เขาเก่งสิคะ แม่อย่าลืมสิ ครั้งแรกพวกเราซ่อนตัวอย่างดี ทั้งยังมีประธานนัทธีช่วย แต่สุดท้ายละคะ ก็ถูกเขาหาตัวจนเจออยู่ดีไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นความเก่งกาจของเขา ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะ"

คุณแม่ปารวีเงียบอีกครั้ง หลังจากผ่านไปหลายวินาทีพูดขึ้นใหม่ "ลูกพูดถูก ไม่รู้จริงๆว่า เขารู้ที่นี่ได้ยังไง ทั้งยังตามหามาถึงที่นี่"

"มีคนบอกเขาค่ะ" มุมปากของปาจรีย์ยิ้มเศร้า "คนคนนั้นเป็นศัตรูของประธานนัทธี มีสายสอดแนมไว้ข้างกายประธานนัทธี หลังจากนั้นแอบฟังข่าวคราวของพวกเรา แล้วบอกคนคนนั้น คนคนนั้นจึงติดต่อไปหาพงศกร พงศกรถึงรู้ค่ะ"

"ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง" คุณแม่ปารวีเข้าใจทันที "คาดไม่ถึงว่าจะทำแบบนี้ได้ด้วย"

"ใช่ค่ะ" ปาจรีย์พยักหน้า "อีกย่าง พงศกรมีทักษะทางการแพทย์ที่ดีมาก เป็นหมอระบบประสาทระดับโลก โลกใบนี้ทุกคนล้วนกลัวตาย ยิ่งคนมีเงินยิ่งกลัว ดังนั้นพวกเขาทุกคน จึงทำดีกับหมอที่มีทักษะทางการแพทย์เก่งๆ ถ้าหากพงศกรอยากจะหาตัวพวกเรา พวกเขาต้องยอมช่วยพงศกรหาร่องรอยของพวกเราแน่นอนค่ะ ถึงเวลานั้น พวกเราก็ถูกเขาตามหาจนเจออยู่ดี"

ประโยคนี้ทำให้คุณแม่ปารวีหมดคำจะพูด

ถูกต้อง พงศกรมีความสามารถ ดังนั้นคนที่ขอร้องเขาก็มีมากเหมือนกัน

ถ้าอย่างนั้นก็เป็นธรรมดา เพื่อให้พงศกรช่วยเหลือ พวกเขาก็ต้องทำทุกอย่างเต็มที่ ให้พงศกรอารมณ์ดี

แล้ววิธีการที่ดีที่สุดที่จะทำให้พงศกรอารมณ์ดี ก็คือตามหาพวกเขา

กลาวโดยสรุป คำพูดเดียวของพงศกร ทั่วทั้งโลกใบนี้ไม่ขาดแคลนคนที่จะช่วยเขาตามหาคน

คุณแม่ปารวีถอนหายใจด้วยความปวดหัว "นี่มันเรื่องอะไรกัน ดูเหมือนว่าพวกเราจะหนีไปไม่ได้แล้ว"

"ค่ะ" ปาจรีย์พยักหน้า "หนีไม่ได้แล้ว ตอนแรกหนูก็เสียใจกับเรื่องนี้ แต่หลังจากคิดดูแล้ว ไม่ไปก็ดีเหมือนกัน"

"หมายความว่ายังไง?" คุณแม่ปารวีไม่เข้าใจ