พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 913

วารุณียิ้มออกมา และหันหลังกลับขึ้นชั้นบน เตรียมตัวเข้าห้องไปดูสุขใจ

ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเล็กจะตื่นรึยัง

ตอนนี้อารัณและไอริณไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ ลูกคนเดียวที่เธอสามารถมองพบเจอได้คือสุขใจ

พูดได้เลยว่า บนตัวของสุขใจนั้นแบกรับความคิดถึงที่เธอมีต่อลูกทั้งสามคน

เธออยากเจออารัณกับไอริณ ก็ทำได้เพียงส่งทอดผ่านสุขใจเท่านั้น

วารุณีอยู่กับสุขใจในห้องเป็นเวลาสามชั่วโมง จนกระทั่งประตูถูกเคาะ ถึงจะนำสุขใจที่หลับสนิทให้กับพี่นันทา ให้พี่นันทาอุ้มขึ้นไปบนเตียง ส่วนตัวเองนั้นก็เดินไปที่ประตูห้องและเปิดประตูออก

ที่ยืนอยู่นอกประตูคือคนใช้ในวิลล่า

เมื่อคนใช้เห็นเธอก็เรียกอย่างให้ความเคารพว่า "คุณผู้หญิง"

วารุณีพยักหน้าและยิ้มน้อยๆ "มีเรื่องอะไรรึเปล่า"

"คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะ รถมาถึงประตูใหญ่ข้างนอกแล้วค่ะ" คนใช้ตอบ

เมื่อได้ยินว่านัทธีกลับมาแล้ว ดวงตาของวารุณีเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย และสุดท้ายก็มีรอยยิ้มที่ประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที ไม่พูดอะไรให้มากความ วิ่งผ่านตัวคนใช้เพื่อลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

มาถึงชั้นล่าง เธอไม่เห็นร่างของนัทธีและเดาว่าอาจจะยังมาไม่ถึง

ในเมื่อประตูใหญ่ของวิลล่านั้นยังห่างจากวิลล่าไปหลายร้อยเมตร

ดังนั้น หากเธอต้องการพบเขาโดยเร็วที่สุด ก็คงต้องไปรอที่ข้างนอกวิลล่า

สูดหายใจเข้าลึกๆ วารุณีมองไปยังทิศทางของประตูทางเข้า หลังจากนั้นก็เริ่มก้าวเท้าอีกครั้งและวิ่งไปยังประตูทางเข้า

ออกจากวิลล่าและมาถึงข้างนอก สายลมหนาวจากข้างนอกนั้นพัดผ่านเข้ามา จนทำให้วารุณีหนาวจนอดสั่นสะท้านไม่ได้

แต่เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย และยังยืดคอมองไปข้างหน้า การมองไปแบบนี้ แน่นอนว่าก็ต้องมองเห็นรถที่แสนคุ้นเคยของนัทธีกำลังขับเข้ามา

วารุณีเผยรอยยิ้มที่แสนงดงามออกมา เหยียดแขนโบกมือให้กับรถคันนั้น

ภายในรถ มารุตมองเห็นเธอและยิ้มออกมา จากนั้นจึงหันศีรษะด้วยความรวดเร็ว แล้วพูดกับชายที่นั่งหลับตาพักผ่อนอยู่บนเบาะหลังว่า "ท่านประธานครับ คุณผู้หญิงมารับคุณอยู่ที่หน้าประตูครับ"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น นัทธีก็ลืมตาขึ้นมาทันที จากนั้นจึงนั่งยืดตัวตรงและมองไปยังนอกหน้าต่าง

เป็นจริงอย่างที่คาดไว้ วารุณียืนอยู่บนขั้นบันไดของประตูวิลล่า และกำลังโบกมือมาทางพวกเขา

เมื่อเห็นดังนั้น คิ้วของนัทธีก็อ่อนลง ริมฝีปากบางนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าการปรากฏตัวขึ้นที่นี่ของวารุณี ทำให้เขาอารมณ์ดีมาก

แน่นอนว่ามารุตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของนัทธีจากกระจกมองหลัง ในใจจุ๊ๆออกมาสองเสียง

เขารู้อยู่แล้วว่าท่านประธานจะต้องมีความสุขเมื่อได้เห็นคุณผู้หญิง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วในช่วงไม่กี่วันมานี้จะทำสงครามเย็นไปทำไมกัน?

และอย่าคิดว่าเขาไม่รู้ ท่านประธานอยากคืนดีกับคุณผู้หญิงมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่อยากเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยปากอธิบายเหตุผลอย่างชัดเจนให้กับคุณผู้หญิง อยากให้คุณผู้หญิงคิดได้ด้วยตัวเองให้ได้

แต่ท่านประธานก็ไม่คิดนะ ว่าถ้าคุณผู้หญิงสามารถคิดได้ ก็คงคิดได้มาตั้งนานแล้ว?

คุณผู้หญิงมีใจอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ และอยู่เคียงข้างกันและกันกับท่านประธาน งั้นก็คงไม่คิดอย่างอื่นแน่นอน

แต่ท่านประธานก็ดันคิดว่าคุณผู้หญิงสามารถคิดได้ แล้วผลคือ?

สงครามเย็นก็เลยดำเนินมานานขนาดนี้

ยังดีที่สุดท้ายคุณทารีน่าทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงเริ่มเปิดปากพูดคุยกับคุณผู้หญิงเกี่ยวกับผลประโยชน์และความเสี่ยงที่มีอยู่ ให้คุณผู้หญิงได้เข้าใจว่าการที่ตัวเองอยู่ต่อนั้นไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้องนัก

ไม่เช่นนั้น ทั้งสองคงทำสงครามเย็นต่อไปแน่นอน

"ท่านประธานครับ ดูเหมือนคุณผู้หญิงจะเป็นฝ่ายเริ่มอยากคืนดีกับคุณนะครับ" สายตาของมารุตมองไปที่กระจกมองหลังและเอ่ยปากกล่าว

นัทธีส่งเสียงอืม "ฉันรู้"

เรื่องที่เธอโทรมาเมื่อตอนกลางวัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับสาย แต่มารุตก็บอกเขาแล้ว