พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 912

ลีน่าเหลือบมองเธอและรีบเอ่ยว่า “โอเคๆๆ ฉันจะรับเดี๋ยวนี้แหละ เธออย่าเร่งฉันสิ พอเธอเร่งมือของฉันก็สั่น ถ้าโทรศัพท์ตกลงไปจะทำยังไง?”

“ได้ ฉันไม่เร่งเธอแล้ว” วารุณีพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ลีน่าแย้มยิ้ม “นี่สิถึงจะถูก”

เมื่อพูดจบ เธอนำโทรศัพท์ขึ้นแนบหูและรับสายโทรศัพท์นั้น

ก็ไม่รู้ว่าโทรศัพท์สายนั้นพูดว่าอะไร สีหน้าของลีน่าตะลึงลงในทันที เธอนั่งบนโซฟาโดยที่ทั้งร่างไม่ขยับเขยื้อนและแข็งทื่อ

เห็นเธอเป็นแบบนั้น ในใจของวารุณีกระตุกไปสักพัก มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนักขึ้นมาบ้าง

คงจะไม่แพ้หรอกใช่ไหม?

ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงทำสีหน้าแบบนั้นกัน?

ถ้าชนะ เธอควรจะส่งเสียงกรีดร้องอย่างตื่นเต้นถึงจะถูก แต่ท่าทางของเธอกลับงุนงง มองดูแล้วทำให้คนรู้สึกไม่ดีนัก ง่ายมากที่จะทำให้คนคิดว่าแพ้แล้ว

แต่วารุณีก็ไม่ได้เปิดปากถามในทันที เพราะโทรศัพท์สายนั้นยังคุยไม่จบลง

เธอกำมือแน่นและจ้องมองไปที่ลีน่า หัวใจเหมือนถูกยกสูงขึ้นมา ทำยังไงก็ไม่สามารถกลับลงสู่ที่เดิมได้

ผ่านไปสักพัก ดูเหมือนว่าโทรศัพท์สายนั้นจะสิ้นสุดลงแล้ว

ลีน่าค่อยๆนำโทรศัพท์จากข้างหูหยิบลงมา

แต่สีหน้าของเธอยังคงงุนงงอยู่แบบนั้น ดวงตาของเธอก็ตกตะลึง และมองไปข้างหน้าโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เธอที่เป็นแบบนี้ ทำให้วารุณีทนไม่ไหวอีกต่อไป คว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้นเหรอลีน่า? พูดถึงคะแนนเหรอ?

ลีน่าได้ยินเสียงของวารุณี ดวงตาสั่นไหววูบ ในที่สุดก็มีการเคลื่อนไหว

เธอค่อยๆขยับคอหันไปมองวารุณี ภายในสายตาที่เต็มไปด้วยความรีบร้อนนั้น เธอพยักหน้าลงอย่างช้าๆ แสดงออกว่าโทรศัพท์สายนั้นพูดถึงผลลัพธ์จริงๆ

หลังจากยืนยันการเดาของตัวเองแล้ว ในใจของวารุณีไม่ได้รู้สึกโล่งใจเลยสักนิด แต่กลับยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

ในเมื่อพูดถึงผลลัพธ์ และท่าทางของลีน่ายังเป็นเช่นเมื่อกี้อีก งั้นก็อธิบายได้ง่ายว่าสิ่งที่เธอเพิ่งจะคิดนั้นอาจถูกต้อง

เธอและลีน่าแพ้แล้ว พวกเธอไม่ได้เป็นแชมป์

เมื่อคิดถึงตรงนี้ วารุณีรู้สึกเพียงแค่หนาวเย็นไปทั่วทั้งตัว ปากขยับไปมาอยู่สักพักแต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

แพ้แล้ว……

คิดไม่ถึงว่าจะแพ้แล้ว!

เธอคิดมาตลอดว่าตัวเธอและลีน่าจะชนะ

เธออยากได้โอกาสที่จะออกแบบชุดลงสนามของเวิลด์เกมส์ขนาดนั้น แต่ผลคือพลาดไปแล้วจริงๆ

เพียงแค่ชั่วขณะ ใบหน้าของวารุณีซีดลงเล็กน้อย สายตาเริ่มสับสนขึ้นมา ในเวลานี้แผ่นหลังที่เคยเหยียดตรงก็โค้งลงมาทันที ทั้งคนของเธออกสั่นขวัญหายไปหมด

ขณะที่เบ้าตาของวารุณีเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาและตอนที่อยากจะร้องไห้นั้น จู่ๆลีน่าที่ไม่ปริปากพูดมาตลอดก็พูดขึ้นว่า "วารุณี"

"หืม?" วารุณีก้มศีรษะลงเช็ดปลายหางตา สูดหายใจเข้าลึกๆ บีบบังคับความรู้สึกผิดหวังที่มีอยู่ในใจนั้นลงและพยายามเค้นรอยยิ้มออกมา ตอบกลับอย่างไม่เต็มใจนัก "มีเรื่องอะไรเหรอ?"

ลีน่ามองมาที่เธอ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ทันใดนั้นมุมปากของเธอก็ยกสูงขึ้น "พวกเราชนะแล้ว"

"อะไรนะ?" วารุณีตกตะลึง

มือทั้งสองข้างของลีน่าจับที่ไหล่ของเธอและเขย่าไปมาอย่างตื่นเต้น "วารุณี พวกเราชนะแล้ว พวกเราเป็นแชมป์ พวกเราได้รับโควตาการออกแบบชุดลงสนามของเวิลด์เกมส์แล้วนะวารุณี!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ วารุณีก็ตกตะลึงราวกับไม่อยากจะเชื่อ

หลังจากนั้นสักพัก ในที่สุดเธอก็มีสติกลับมา รูม่านตาขยายออกเล็กน้อย ดวงตาเองก็เบิกกว้างขึ้น เธอกลับเป็นฝ่ายจับไหล่ของลีน่าเอาไว้เต็มแรง และถามด้วยเสียงสั่นๆว่า "เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? พวกเรา…….ชนะแล้ว?"