พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 911

ลีน่าทำเสียงฮึดฮัดไล่หลังพงศกร จากนั้นก็จับราวบันไดแล้วเดินลงอาคารไป

"วารุณี" ลีน่าเดินมาถึงชั้นล่าง เห็นวารุณีกำลังนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา จึงเรียกอย่างยิ้มๆ ไป

นัยน์ตาของวารุณีวูบไหวไปมา ดึงสติกลับมา แล้วหันหน้าไปยิ้มให้เธอ "คุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่เธอเสร็จแล้วเหรอ? "

"ใช่แล้ว" ลีน่าพยักหน้ายิ้มๆ

วารุณีเลิกคิ้ว "ดูเธอยิ้มซะหวานเยิ้มขนาดนี้ ทำไม กับรุ่นพี่ของเธอมีอะไรคืบหน้าอีกรึไง? "

ใบหน้าของลีน่าแดงก่ำ "มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ? "

เธอยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง รู้สึกเขินหน่อยๆ

นานๆ ทีวารุณีจะเห็นเธอเขินอายขนาดนี้ รู้สึกแปลกใจครู่หนึ่ง พยักหน้าหงึกๆ "ชัดเจนมาก หน้าเธอแดงสุดๆ แล้วก็ รอยยิ้มของเธอมันเจิดจ้ามาก มองแค่เเว็บเดียวก็ทำให้คนรู้ว่าเธอกับรุ่นพี่ของเธอต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ "

ได้ฟังเธอพูดแบบนี้ ลีน่าบิดตัวไปมา เขินอายมากกว่าเดิม " โถ่เอ๊ย ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันอายจนไม่รู้จะเอ่ยปากพูดยังไงแล้วเนี่ย"

วารุณียิ้มน้อยๆ " เธออายเป็นด้วยเหรอเนี่ย ปกติแล้วเธอหน้าด้านที่สุดแล้วนี่ เรื่องรักๆ ใคร่ๆ พวกนี้แค่อ้าปากเธอก็พูดมาได้ไม่หยุด ตอนนี้เธอกลับอายงั้นเหรอ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อรึไง? "

ลีน่าหัวเราะคิกคักสองสามที " ก็ได้ ที่จริงฉันก็ไม่ได้อายขนาดนั้นหรอก แต่จริงๆ แล้วในใจฉันก็เขินอยู่นิดหนึ่งนะ ต่อจะให้ฉันหน้าด้านยังไง นิสัยจะร่าเริงแค่ไหน แต่จริงๆ ก็เป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่งเอง อีกอย่างนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันหวั่นไหวเลยนะ ยังไงมันก็ต้องมีเขินกันบ้างละ"

" โอเคๆ " วารุณีโบกมือไปมา " ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว มาคุยเรื่องเธอกับรุ่นพี่ของเธอดีกว่าว่าตอนนี้ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว? "

ลีน่าเดินไปแล้วนั่งลง " ที่จริงถ้าจะให้พูดว่าความสัมพันธ์ของพวกเราพัฒนากันไปไกลแค่ไหนแล้ว ก็ไม่ได้ขนาดนั้น เมื่อก่อนฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่ารุ่นพี่ฉันก็ไม่ต่างอะไรจากไม้ท่อนนึง เป็นพวกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราววอะไรเลย แต่หลังจากที่ช่วงนี้ฉันไปเซ้าซี้เขาอยู่บ่อยๆ แล้วก็บวกกับชั้นเชิงในการพูดจาของฉัน รุ่นพี่ของฉันน่าจะพอรู้ความในใจของฉันแล้วล่ะ ก็รู้อะไรขึ้นมานิดหน่อย แล้วก็เห

มือนจะคิดอะไรกับฉันนิดๆ ด้วย"

เธอทำท่าทางประกอบเล็กๆ น้อยๆ " แต่ถ้าจะบอกว่าเขาชอบฉันแล้ว มันเหมือนจะขาดอยู่นิดหน่อยนะ แต่เเค่เขารู้สึกกับฉัน ก็ทำให้ฉันมีความสุขแล้วล่ะ มันพอจะทำให้ฉันรู้สึกว่าความหวังที่อยากจะคบกับรุ่นพี่มันเป็นไปได้ แล้วก็เมื่อกี้ที่ฉันคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ รุ่นพี่บอกว่าอีกสักระยะหนึ่งจะมาหาฉัน แล้วก็ถามด้วยว่าฉันชอบอะไร พอถึงเวลานั้นก็จะซื้อมาให้ล่ะ เธอไม่รู้หรอก ที่ผ่านมา

รุ่นพี่น่ะไม่เคยที่จะออกตัวให้ของขวัญอะไรฉันเลยนะ แล้วก็ยิ่งไม่เคยพูดว่าจะมาหาฉันด้วย นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะ "

" รุ่นพี่เธอทำแบบนี้ ดูท่าแล้วก็น่าจะอยากไปต่อกับเธอนะ ยินดีด้วยนะลีน่า " วารุณียิ้มอย่ายินดี

ลีน่าพยักหน้าหงึกๆ " ขอบใจนะ ฉันเองก็รู้สึกว่ารุ่นพี่น่าจะอยากลองไปต่อกับฉันดู แค่ตอนนี้เราสองคนไม่มีใครพูดออกมาก็แค่นั้นเอง แต่ฉันคิดว่าพอรุ่นพี่มาหาแล้ว ฉันจะเป็นคนออกโรงไปสารภาพรักกับรุ่นพี่เองเลย เพราะยังไงซะฉันก็เป็นคนไปเกี้ยวรุ่นพี่ตั้งแต่ทีเเรกนี่นา ในตอนนั้นรุ่นพี่ไม่คิดอะไรกับฉันด้วยซ้ำ "

เธอเป็นที่ทำให้รุ่นพี่เริ่มเปิดใจ เพราะฉะนั้นเธอก็ควรเป็นคนที่จะพูดทุกอย่างออกมาเอง จะรอให้รุ่นพี่เอ่ยปากเองไม่ได้

นี่สำหรับรุ่นพี่แล้วมันออกจะไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่

วารุณีเองก็คิดว่าให้ลีน่าออกโรงเองดีที่สุด พยักหน้าเล็กน้อย "เธอพูดถูก ถึงตอนนั้นก็สู้ๆ นะ"

" วางใจเถอะ ฉันทำได้อยู่แล้ว ฉันจะต้องเอารุ่นพี่มาเป็นของฉันให้ได้ จะพยายามแต่งงานให้ได้ภายในครึ่งปี หนึ่งปีต่อมาก็มีลูก" ลีน่ากำมือ พูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

มุมปากของวารุณีกระตุก "แต่งงานภายในครึ่งปี หนึ่งปีจากนั้นมีลูก มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ? "

" เร็วตรงไหนกัน " ลีน่าโบกมือปฏิเสธ " ตอนนี้สุขใจยังเล็ก เพราะฉะนั้นฉันต้องมีลูกให้เร็วหน่อย จะทำให้อายุของเด็กๆ ห่างกันมากเกินไปไม่ได้สิ ไม่งั้นพวกเขาก็เล่นด้วยกันไม่ได้แล้ว "

วารุณีเลิกคิ้ว " เพราะฉะนั้น นี่เธอกำลังอยากให้ลูกชายฉัน เป็นเพื่อนเล่นกับลูกเธองั้นเหรอ? "

ลีน่าหัวเราะคิกคักๆ " แน่นอนว่าต้องเป็นเพื่อนเล่นของกันและกันอยู่แล้ว เธอคิดดูนะ อารัณกับไอริณโตกว่าตั้ง 6 ปี สุดท้ายก็ยังมีระยะห่างระหว่างวัยกันอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นคือกว่าสุขใจจะโต อารัณกับไอริณก็คงกำลังยุ่งๆ อยู่กับเรื่องการเรียน นั่นก็ไม่มีคนเล่นเป็นสุขใจนี่ สุขใจก็คงจะเหงามากๆ เพราะฉะนั้นฉันต้องรีบมีลูก ให้ลูกไม่เด็กกว่าสุขใจมากจนเกินไป ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว ลูกของฉัน

มีเพื่อนเล่น สุขใจเองก็มีเพื่อนเล่นด้วย ดีจะตาย "

" เธอพูดมาแบบนี้ ก็เหมือนจะถูกนะ " วารุณีลูบคางไปมา แล้วพยักหน้าหงึกๆ

ลีน่ากอดแขนของเธอไว้ " เธอดูสิ เธอเองก็คิดว่ามันมีเหตุผล นี่ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ "

วารุณียิ้มไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก " งั้นก็ได้ งั้นเธอก็สู้ๆละกัน อีกหนึ่งปีข้างหน้าก็พยายามมีลูกให้ได้ละกัน "

เธอมองไปที่หน้าท้องของลีน่า