พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 910

เขาคนนี้ เป็นคนมีแผนการมาตลอด และไม่เคยพลาด

แต่พอเจอเธอแล้ว เขาพบว่าตัวเองไม่ใช่แบบนั้น คิดว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเอง

อย่างน้อย กับเธอแล้ว เขาก็ล้มเหลวอย่างอนาถ

วารุณีฟังพงศกรพูดเหตุผลพวกนี้เสร็จ ในใจก็รู้สึกซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก

เธอคิดมาตลอดว่า เขาทำสิ่งเหล่านี้ เพราะว่ามีอุบายอะไร

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แค่อยากอยู่กับเธอก็เท่านั้น

“ขอโทษนะ ผมในอดีต ทำคุณผิดหวัง ผมรู้ว่า ผมที่อยู่ในใจคุณนั้น เป็นหมอชุดขาว สง่างามอ่อนโยน ทำเรื่องน่ารังเกียจพวกนี้ไม่ออก แต่ขอโทษจริงๆนะ นั่นไม่ใช่ผมที่แท้จริง ผมที่แท้จริงนั้นร้ายกาจเห็นแก่ตัว วิธีการก็โหดเหี้ยม ผม......”

“อย่าพูดเลย”วารุณียกมือขึ้นตัดบทพงศกร

พงศกรมองเธอ ริมฝีปากบางๆเม้มเล็กน้อย“ที่ผมมาพูดเรื่องพวกนี้ ไม่ได้อยากให้คุณยกโทษให้ เพราะผมรู้ว่า ผมทำผิดจริงๆ”

“ฉันอยากถามนาย”วารุณีเงยมองไปที่เขา“ถ้าตอนนี้นายยังตระหนักไม่ได้ว่า คนที่นายรักไม่ใช่ฉัน แต่เป็นปาจรีย์ นายจะมาอธิบายสิ่งเหล่านี้กับฉันเองไหม？”

พงศกรเม้มริมฝีปากไม่พูด

ความหมายของเขานั้นชัดเจน ว่าไม่

ตระหนักไม่ได้ว่าคนที่ตัวเองรักคือปาจรีย์ งั้นก็หมายความว่า ยังคิดว่าคนที่รักคือเธอ

งั้นเขาก็ไม่บอกเธอหรอกว่าเรื่องพวกนี้เขาเป็นคนทำ ถึงเธอรู้แล้วว่าเขาเป็นคนทำ แต่เขาก็ไม่ยอมรับเองแน่

อย่างน้อย ในใจเธอ เขาก็ยังไม่ถูกพบตัวตนที่แท้จริง ยังมีภาพลักษณ์ที่ดีอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ เขาตระหนักได้ว่าคนที่เขารักจริงๆไม่ใช่เธอ แต่เป็นปาจรีย์ ซึ่งนั่นก็ต้องแยกเป็นอีกเรื่อง

เพราะเขาไม่ต้องแคร์ว่าตัวเองที่อยู่ในใจเธอจะเป็นอย่างไร

ดังนั้น สิ่งเหล่านี้จึงพูดออกมาได้

“ฉันเข้าใจแล้ว”วารุณียิ้มออกมาเป็นมุมอย่างเยาะเย้ย สื่อว่าเข้าใจความหมายของพงศกร

พงศกรเม้มริมฝีปาก“ทำให้คุณผิดหวังแล้ว”

“ผิดหวังมาก”วารุณีขยี้คิ้ว“ยังไงฉันในอดีต ก็เชื่อนายมาโดยตลอด คิดว่านายเป็นคนดี ไม่เคยคิดว่านายจะทำเรื่องพวกนี้ จนกระทั่งก่อนที่นวิยาบอกฉัน ฉันไม่เคยสงสัยนายเลย เพราะว่านายเป็นคนดีมากในสายตาฉัน ดีจนนายไม่มีทางทำเรื่องที่ทำให้ฉันผิดหวังได้ แต่สุดท้ายคิดไม่ถึงว่า นายจะทำให้ฉันผิดหวังได้”

พงศกรไม่พูด

วารุณีมองโต๊ะน้ำชา สายตาดูเลื่อนลอย “พงศกรนายรู้ไหม ที่จริงฉันไม่เกลียดนายเลยสักนิดที่นายเผาโรงงานของฉัน ยังไงนายก็ช่วยชีวิตพวกเราแม่ลูกไว้ นายทำให้ฉันล้มละลาย ฉันก็ไม่ว่าหรอก แต่อย่างเดียวที่ฉันปล่อยวางไม่ได้ ก็คือวิธีที่นายทำต่ออารัณ นายเกือบทำร้ายชีวิตของอารัณแล้วนายรู้ไหม？”

“ผมรู้ ขอโทษนะ”พงศกรกำถ้วยชาแน่น

ความรู้สึกผิดของเขานั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่พูดเฉยๆ

เขาไม่ได้คิดจะทำร้ายอารัณอยู่แล้ว และไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกอะไรกับอารัณเลย

ดังนั้น ในใจเขารู้สึกผิดมาตลอด กับสิ่งที่ตัวเองเกือบทำให้อารัณตาย

แค่เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไรกับอารัณ บวกกับไม่อยากให้เธอรู้มาเสมอว่าที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่น่ากลัวแบบนี้ ดังนั้นเลยไม่ได้ชดเชยกับสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดในอดีต

คิดไป พงศกรก็มองวารุณี“วางใจเถอะ ผมจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเองเอง”

วารุณีเบิกตาโต“นายจะรับผิดชอบอย่างไร？”

“คุณจะให้ผมทำอย่างไร？”พงศกรไม่ตอบแต่ถามย้อน

วารุณีส่ายหน้า“ที่จริงแล้ว ฉันก็ไม่หวังว่านายจะทำอะไรหรอก และฉันก็ไม่อยากให้นายมาชดเชยอะไรให้ด้วย ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่ได้เกลียดนาย เพราะว่านายคือผู้มีพระคุณของพวกเรา ฉันแค่ปล่อยวางไม่ได้กับสิ่งที่นายทำต่ออารัณ อารัณเป็นผู้เสียหาย นายจะชดเชย ก็ควรทำให้อารัณ ถ้าอารัณบอกยกโทษให้นาย งั้นที่นายทำทั้งหมด ฉันก็ไม่ติดใจ”

แน่นอนว่า ที่เธอพูด ก็แค่ความบาดหมางระหว่างพวกเขา

ส่วนเขากับปาจรีย์ แน่นอนว่าพวกเขาต้องจัดการเอง