พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 918

ผู้ชายคนนี้ ทำร้ายอารัณเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง

วารุณีที่เป็นคนใส่ใจเด็กขนาดนั้น จะเอาเด็กไปส่งให้พงศกรเองได้ยังไงกัน？

ยิ่งไปกว่านั้น สุขใจก็ยังเป็นเด็กเล็กขนาดนี้

ถ้าเกิดคนนี้ทำอะไรสุขใจขึ้นมา สุขใจก็ไม่มีทางขัดขืนเขาได้

ในตอนนี้วารุณีไม่อยู่ที่นี่ พี่นันทาเองไม่อยู่เหมือนกัน เป็นไปได้มากว่าพงศกรอาจจะแอบลักพาตัวเด็กออกมาอย่างลับๆ

แต่ก็ไม่รู้ ว่าพงศกรรู้ได้ยังไงว่าสุขใจอยู่ที่ไหน ถึงได้เตรียมการลักพาตัวสุขใจออกมาได้

“ มันจะเป็นไปไม่ได้ได้ยังไง? ” พงศกรตบหลังสุขใจเบาๆ กล่อมสุขใจให้หลับไปพลาง มองนัทธีไปพลาง ใบหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ไม่เชื่อเหรอ ก็ลองถามภรรยานายดูสิ”

“ฉันถามเธอแน่ แต่ตอนนี้ ส่งเด็กมาให้ฉันก่อน” นัทธีเอื้อมมือออกไปเพื่อจะอุ้มสุขใจกลับมา ด้วยสีหน้าเย็นชา

แต่พงศกรกลับไม่ฟังคำของเขา แล้วปล่อยมือออกข้างหนึ่ง เปลี่ยนมาทำท่าทางให้เงียบอยู่ที่บริเวณปาก “รอก่อนสิ รอให้ฉันกล่อมเขาหลับก่อน จากนั้นฉันจะให้นายแน่ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กนี่อารมณ์ดีเกินไป ไม่ยอมนอนสักที”

เขาก้มหน้าลงมองสุขใจ สุขใจยังคงจ้องมองไปที่พงศกรด้วยดวงตากลมโตของเขา

มองไปพลาง คลี่บางยิ้มน้อยๆ ไปพลาง

แค่ยิ้ม น้ำลายก็ไหลออกมาจากปาก

พงศกรเช็ดน้ำลายที่มุมปากของเขาด้วยความเอ็นดู บนใบหน้าไม่มีท่าทีรังเกียจใดๆ ดูแล้ว เหมือนพ่อคนหนึ่งที่กำลังเลี้ยงลูกจริงๆ

เมื่อนัทธีเห็นภาพนี้แล้ว ตอนแรกก็รู้สึกแปลกใจ หลังจากนั้นเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา สีหน้ายิ่งดูย่ำแย่ไปใหญ่

เขานอนอย่างเชื่อฟังอยู่ในอ้อมแขนของพงศกร ไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย แต่ในทางกลับกันเด็กน้อยยังยิ้มให้พงศกรอีกด้วย ในใจทั้งโกรธ ทั้งทำอะไรไม่ถูก

เฮ้ เฮ้ เฮ้ เด็กน้อย คนที่อุ้มหนูอยู่ เป็นคนที่เคยทำร้ายพี่ชายหนูนะ แล้วก็เป็นผู้ชายชั่วๆ ที่ทำร้ายแม่หนูด้วย

หนูยังจะยิ้มให้เขาอีกเหรอ

เป็นเด็กที่ไม่มีจิตสำนึกจริงๆ

นัทธีรู้ดีว่าสุขใจชอบยิ้ม ทุกๆ วันตอนที่เขากลับมาอุ้มสุขใจ ตราบใดที่สุขใจตื่นอยู่ ก็จะยิ้มให้เขา แม้กระทั่งกับคนอื่นก็ยิ้มให้ เป็นเด็กน่ารักที่เลี้ยงง่ายมากๆ คนหนึ่ง

แต่เขาไม่อยากให้สุขใจยิ้มให้พงศกรเลยสักนิด

“ประธานนัทธี เป็นอะไรไป？ดูเหมือนนายกำลังหึงนะ” พงศกรมองไปที่หน้าของนัทธีที่กำลังดำคล้ำ แล้วมองไปที่สุขใจที่อยู่ในอ้อมแขน เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที ยิ่งหัวเราะอย่างมีรสมีชาติมากขึ้นกว่าเดิม

นัทธีไม่คิดว่าตัวเองจะแสดงอาการออกมาได้ชัดเจนขนาดนี้ ถอนลมหายใจเย็นๆ ออกมาทีหนึ่ง ก็ไม่อยากที่จะอดทนต่อไปอีกแล้ว จึงเอื้อมมือไปแย่งสุขใจมาจากอ้อมแขนของเขา

สุขใจที่ตอนแรกนอนอยู่ในอ้อมแขนของพงศกรสบายๆ บวกกันที่พงศกรใช้มือข้างหนึ่งกล่อมเด็ก เขาเริ่มรู้สึกง่วงนอนแล้ว ดวงตาเริ่มค่อยๆ ปรือลงจนจะหลับไปแล้ว

สุดท้ายโดยนัทธีอุ้มไปแบบนั้น สุขใจก็ตื่นขึ้นมาทันที หลังจากนั้นปากเล็กๆ ก็เบ้ออก แล้วร้องไห้เสียงดังออกมา เสียงดังนั้นดังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เมื่อก่อนเวลาสุขใจร้องไห้ จะร้องแบบที่ดูแล้วบอกบางมาก เสียงร้องก็เบาราวกับเด็กผู้หญิง ร้องเพียงครู่เดียวก็เงียบไป

แต่ครั้งนี้ ในที่สุดสุขใจก็ร้องไห้ออกมาได้เหมือนเด็กผู้ชายแล้ว เสียงร้องไห้นั้นก้องกังวานอย่างมาก ทำเอานัทธีสะดุ้งตกใจไปทีหนึ่ง จากนั้นคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน บนใบหน้าแสดงความสับสน และท่าทีที่ไม่ได้เตรียมใจเอาไว้ออกมา

ตอนนี้ เขาคิดไม่ถึงว่าสุขใจจะร้องไห้ออกมากะทันหันแบบนี้ แล้วก็ไม่คิดว่าจะร้องออกมาดังขนาดนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสุขใจร้องไห้หนักขนาดนี้ ตัวเขาเองก็ไม่เคยปลอบเด็กที่ร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน พอต้องเผชิญหน้ากับสุขใจในตอนนี้ เขาก็เลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

พอพงศกรเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว เขาลุกขึ้นแล้วยื่นมือออกไป “ส่งเด็กมาให้ฉัน”

นัทธีกอดสุขใจไว้แน่น มองพงศกรอย่างหวาดระแวงและไม่ยอมส่งเด็กให้เขา

เขากลัวว่าผู้ชายคนนี้จะทำร้ายสุขใจ

พงศกรรู้ดีว่านัทธีกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วก็รู้ด้วยว่า เพราะอะไรนัทธีถึงมีความคิดอย่างนั้น

ถึงยังไงเขาก็รู้ตัวดีว่าเมื่อก่อน ตัวเขาทำผิดจริงๆ เลยทำให้เวลาตัวเองอยู่ต่อหน้าพวกเขา ไม่มีความน่าเชื่อถือใดๆ เลย

ถ้าสุขใจถูกแย่งไปแล้ว ไม่ร้องไห้งอแง เขาย่อมยอมปล่อยไปแล้ว