พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 922

คำว่า "ของขวัญ" ถูกผู้หญิงคนนี้เน้นเป็นพิเศษถึงขนาดได้ยินถึงเลศนัยอยู่

ของขวัญชิ้นนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ของขวัญที่ดี

พงศกรวางถ้วยน้ำชาลง แล้วมองดูไปตามเสียง ก่อนจะเห็นว่าผู้หญิงที่พูดคือคนที่เขาพบที่ทางเข้าบันไดบนชั้นสองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เหมือนจะชื่อว่าลีน่า

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้เป็นนักออกแบบเครื่องประดับ และสถานะของเธอเกือบจะเหมือนกับวารุณีในอุตสาหกรรมการออกแบบแฟชั่น เธอเป็นเพื่อนของ วารุณีกับปาจรีย์

ดังนั้นเขาถึงเคยได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้

ยังไงก็ตามมันก็เป็นแค่เพียงการเคยได้ยินชื่อเท่านั้น เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้มากนัก

ดังนั้นพงศกรจึงเหลือบมองที่ลีน่าแค่แวบเดียวแล้วจึงหันกลับมาดื่มชาอย่างช้าๆต่อ

เนื่องจากเขาเป็นหมอ เขามักจะต้องผ่าตัด ดังนั้นเขาจึงดื่มไม่ได้ นานๆทีดื่มหนึ่งครั้งเท่านั้น แต่ต้องตรวจสอบตารางงานของเขาด้วยในช่วงไม่กี่วันว่ามีผ่าตัดไหม ถ้ามีก็ดื่มไม่ได้

เพราะต้องใช้เวลาหลายวันกว่าแอลกอฮอล์จะขับออกจากเลือดในร่างกายได้ทั้งหมด

ดังนั้นสิ่งที่เขามักจะดื่มมากที่สุดคือน้ำเปล่าและชา เขาไม่ค่อยดื่มน้ำผลไม้เช่นกัน น้ำผลไม้บางชนิดจะหมักในท้องหลังดื่ม

เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ตกหลุมรักการดื่มชา บางครั้งตอนไปทำศัลยกรรมที่อื่น เขาก็มักจะซื้อชาดีๆให้ตัวเอง

แต่แม้ว่าเขาจะรวยและสามารถซื้อใบชาล้ำค่าได้มากมาย แต่ชาพวกนั้นก็ยังห่างไกลกับชาของนัทธีนัก

ชาบางชนิดมีราคาแพงมากจนแม้แต่เขาจะซื้อยังต้องคิดแล้วคิดอีก และซื้อมากไม่ได้ ทำได้เพียงซื้อเล็กน้อยเพื่อลองเท่านั้น

เช่นเดียวกับชาที่เขาดื่มตอนนี้ มันเป็นชาต้นตำรับราคาสูงลิบและรสชาติดีมาก

แต่มันแพงเกินไป เขาไม่ได้ซื้อเป็นครั้งที่สอง แต่ไม่เคยลืมมันเลย

คิดไม่ถึงว่าสำหรับที่นี่ นัทธีใช้ชานี้เป็นชาธรรมดาสำหรับรับแขก

ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่นัทธีจะต้องมีชาล้ำค่ามากมาย

ถ้าเขาได้ชาติดมือกลับไปบ้าง...

เมื่อคิดถึงท่าทางที่เป็นไปได้ของนัทธี เมื่อเขาได้ชากลับไป ริมฝีปากบางๆของพงศกรก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม

ลีน่าไม่ได้ยินคำตอบจากคำพูดของเธอ ความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอจึงจางลงมาก แล้วรีบเดินไปที่โซฟา

เมื่อเธอเดินไปที่โซฟา เธอก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นไม่ใช่วารุณีหรือนัทธี แต่เป็นชายที่เธอพบบนชั้นสองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ทำให้เธอเกิดความประหลาดใจขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

แม้ว่าเธอจะรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่ลีน่าก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา เธอยิ้มอย่างสุภาพ "สวัสดี คุณคือคุณหมอพงศกรใช่มั้ยคะ"

เธอยื่นมือออกไป

แม้ว่าในใจจะไม่ชอบผู้ชายคนนี้ แต่ก็ต้องแสดงสีหน้าให้ดี

พงศกรมองดูรอยยิ้มของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเขา แต่เธอก็แสร้งทำเป็นเป็นคนจิตใจดี ทั้งที่ในใจหยิ่งยโส

ผู้หญิงที่ยืดหยุ่นได้แบบนี้หาเจอได้ไม่ง่ายนัก

ริมฝีปากบางของพงศกรยกยิ้มเยาะเล็กน้อย แต่ไม่นานก็หายไป

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายื่นมือออกมาจับมือกับลีน่า "สวัสดี คุณลีน่าใช่ไหมครับ"

เขาไม่ได้เปิดเผยธาตุแท้ของลีน่า แต่ทักทายเธออย่างเรียบเฉย

สรุปแล้วสองคนนี้ต่างเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการแสดงทั้งคู่

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือทักษะการแสดงที่มีขั้นสูงและต่ำ ฝีมือของลีน่าต่ำกว่าพงศกรอย่างเห็นได้ชัด

อย่างน้อยพงศกรก็สามารถมองออกว่าลีน่ากำลังแสดงอยู่ แต่ลีน่ามองเขาไม่ออก

หลังจากที่ทั้งสองจับมือกัน พวกเขาก็แยกจากกัน

ลีน่านั่งลงบนโซฟาตรงข้ามพงศกร "หมอพงศกร แล้ววารุณีล่ะ"

เธอถาม

พงศกรยังคงดื่มชาอย่างใจเย็น