พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 925

เธอรู้สึกลึกลับและอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ของที่อยู่ในนี้เป็นของขวัญที่เธอให้ฉันหรอ"

"แน่นอน" ลีน่าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นกล่องให้ "นี่สำหรับเธอ"

"งั้นก็ขอบใจนะ" วารุณีเอื้อมมือไปรับ จากนั้นก็เตรียมจะดึงริบบิ้นดอกไม้ที่ตกแต่งบนกล่องออก

เมื่อเห็นอย่างนี้ ลีน่าก็รีบคว้ามือเธอไว้ "เธอกำลังทำอะไรวารุณี"

วารุณีมองไปที่ลีน่าด้วยสีหน้าแปลกใจ "เปิดกล่องดูว่าข้างในเป็นอะไรน่ะสิ จะทำอะไรได้อีก ทำไม ฉันเปิดไม่ได้หรอ"

การได้รับของขวัญแล้วเปิดกล่องเลยไม่ถือว่าเป็นการเสียมารยาทสำหรับพวกเธอ

เพราะว่าพวกเธอสนิทกันมาก จึงไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้

และประการที่สองก็เพราะว่าพวกเธอได้สัมผัสวัฒนธรรมตะวันตกมามากมาย และอยู่ต่างประเทศมานานจึงคุ้นเคยกับการแกะ จึงคุ้นเคยกับการแกะของขวัญหลังได้รับมันทันที ไม่เหมือนในประเทศที่ต้องรอให้คนให้ของขวัญกลับก่อนถึงจะเปิดได้

ดังนั้นเธอกำลังจะเปิดของขวัญ

แต่ไม่คิดว่าตอนกำลังจะเปิดจะถูกลีน่าห้ามไว้

"ไม่ใช่แน่นอน" ลีน่าส่ายหัว แสดงว่าของขวัญนั้นไม่ใช่ไม่สามารถเปิดได้

วารุณีเลิกคิ้ว "แล้วเธอห้ามฉันทำไม"

ลีน่ากระแอมสองครั้ง "ของขวัญชิ้นนี้ค่อนข้างพิเศษ ดังนั้นฉันขอแนะนำว่าไม่ควรเปิดในที่สาธารณะ ไม่อย่างนั้นจะน่าอาย เธอควรกลับไปที่ห้องก่อนค่อยเปิด"

เมื่อได้ยินอย่างนี้ หัวใจของวารุณีก็เต้นผิดจังหวะ และลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็รุนแรงขึ้น

เธอมองลงไปที่กล่องในมือ มองดูท่าทางที่ลุกลี้ลุกลนของลีน่า แล้วหรี่ตาลงถาม "ในนี้มีอะไรกันแน่"

ห้ามเปิดในที่สาธารณะ ไม่อย่างนั้นถ้าคนอื่นเห็นจะอายมาก

เป็นอะไรกันแน่ถึงทำให้เธอบอกอย่างเฉพาะเจาะจง และจริงจังเป็นพิเศษ

"วารุณีเธอไม่ต้องถามแล้ว สรุปว่าไม่ใช่อะไรที่ไม่ดี แต่เป็นอะไรที่ดีอีกด้วย นัทธีชอบแน่นอน เอาล่ะไม่พูดแล้ว เธอรีบกลับห้องเถอะ กลับห้องเธอก็จะรู้เอง"

พูดจบลีน่าก็หมุนตัววารุณี และด้านหลังเธอให้เดินขึ้นไปทางบันได

วารุณีก็ไม่ได้ขัดขืน เธอเดินตามทางที่โดนดันไป

เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าข้างในเป็นอะไรกันแน่ ถึงทำให้ลีน่าทำตัวลับๆล่อๆระวังเป็นพิเศษ

หลังจากดันหลังวารุณีมาถึงหน้าบันได เธอก็ปล่อยมือออกจากหลังของวารุณี

ลีน่าโบกมือแล้วพูดว่า "วารุณีเธอขึ้นไปเองนะ ฉันไม่ขึ้นไปแล้วลูกพี่ลูกน้องฉันโทรมา เดี๋ยวจะไปเล่นเป็นเพื่อนสุขใจ"

"โอเค งั้นเธอยุ่งเรื่องของเธอเถอะ ฉันไปก่อนแล้ว" วารุณียิ้มพยักหน้า จากนั้นก็ยกกระโปรงยาวขึ้นและเดินขึ้นบันไดด้วยท่าทางสง่างาม

แล้วก็ถึงห้องนอนอย่างรวดเร็ว

วารุณีผลักประตูเข้าไปก่อนจะเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้อง สีหน้าของเธอประหลาดใจ "ทำไมคุณถึงมาอยู่นี่ล่ะ"

ผู้ชายคนนั้นก็คือนัทธี ตอนนี้เขานั่งอยู่บนโซฟา วางโน๊ตบุ๊กบนตัก สองมือกำลังวางอยู่บนคีย์บอร์ด เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังทำงานอยู่

นัทธีได้ยินเสียงของเธอจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่ค่อยมีความสุข "ที่นี่เป็นห้องของผม ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้"

วารุณีเลิกตกใจและปิดประตูพร้อมกับพูดยิ้มๆว่า "คุณกับฉันแยกห้องนอนกันแล้วไม่ใช่หรอ"

ซึ่งนั่นก็หมายความว่าที่นี่เป็นห้องของเธอคนเดียวแล้ว

ห้องของเขาอยู่ข้างๆ

นัทธีจะฟังไม่ออกได้ยังไงว่าวารุณีกำลังล้อเลียนเขาอยู่ เขาจึงกระแอมเบาๆ "ตอนนี้พวกเราดีกันแล้ว ผมย้ายกลับมาก็ถูกแล้ว"

วารุณีตลก "คุณรู้หน้าที่เร็วมาก ทนรอไม่ไหวเลยล่ะสิ"

เธอยังไม่ได้บอกให้เขาย้ายของเข้ามาเลย อาจจะไม่ยอมให้ย้ายมาก็ได้

แต่เขากลับย้ายตัวเองกลับมาด้วยตัวเอง

แต่เขาย้ายกลับมาก็ดี เขาย้ายกลับมาก็แปลว่าดีกันจริงๆแล้ว

ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็จะคืนดีกันแค่ภายนอก ความรู้สึกยังมีปัญหาอยู่