พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 926

หลังจากนั้น เขาจึงเปิดฝากล่องออกและใช้นิ้วอันเรียวยาวนั้นหยิบของที่อยู่ในกล่อง

เมื่อมองดูสิ่งของที่อยู่ในกล่อง นัยน์ตาของนัทธีก็มืดครึ้มลง กลืนน้ำลายเล็กน้อย ในสมองเริ่มจินตนาการถึงสถานการณ์ที่จะนำสิ่งเหล่านี้ไปใช้ประโยชน์ได้จริงในอีกสักครู่

ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงประตูเปิดออกดังมาจากทางห้องน้ำ

นัทธีนำของที่อยู่ในนิ้วมือวางกลับไป เงยหน้ามองไปทางห้องน้ำ

วารุณีออกมาจากห้องน้ำหลังจากทำธุระเรียบร้อยแล้ว สองมือของเธอจับชายกระโปรงทั้งสองข้าง รูปร่างที่แสนอ่อนช้อยงดงามนั้นกำลังเดินตรงมายังทางนี้

ยิ่งเธอเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเท่าไหร่ นัยน์ตาของนัทธีก็ยิ่งมืดมนลงเรื่อยๆ สายตาอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจร่างกายของเธอ ราวกับว่ากำลังวิเคราะห์อะไรบางอย่าง

วารุณีรู้สึกได้ถึงสายตานั้น ฝีเท้าค่อยๆหยุดชะงักลง จู่ๆในใจก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีนักขึ้น

สายตานี้ของเขา หมายความว่าอย่างไรกัน?

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า เขาดูเหมือนอยากจะกลืนกินเธออย่างไรอย่างนั้น?

คงจะเป็นภาพลวงตาล่ะมั้ง?

วารุณีกลืนน้ำลายและมองเขาด้วยความกังวล เมื่อมองลึกเข้าไปที่ดวงตาอันลึกล้ำของชายคนนั้น หัวใจของเธอก็บีบตัวหดลง “ที่รัก คุณ......เป็นอะไร? ทำไมมองฉันแบบนั้นกัน? บนตัวฉันมีอะไรงั้นเหรอ?”

เธอสามารถรู้สึกได้ว่า สายตาของเขาไม่เพียงแค่มองสำรวจใบหน้าของเธอเท่านั้น แต่ยังมองสำรวจไปยังร่างกายทุกส่วนของเธอ สายตาแทบจะตรึงอยู่ที่เธอจริงๆซะแล้ว

สิ่งนี้ทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าร่างกายของเธอมีอะไรที่บางอย่างหรือเปล่า ที่ทำให้เขาละสายตาออกไปไม่ได้

“ไม่มีอะไร ผมเพียงแค่อยากมองคุณก็เท่านั้น” นัทธีตอบกลับด้วยเสียงแหบต่ำ และในขณะเดียวกันก็หยิบฝาของกล่องขึ้นมา ปิดกล่องลงอย่างสงบเยือกเย็น ปกปิดสิ่งของที่อยู่ข้างในเอาไว้

วารุณีรู้สึกเพียงแค่ว่าเขาแปลกๆไป “ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้เจอคุณนานมากแล้วซะหน่อย คุณพูดราวกับว่าฉันกับคุณห่างกันมานานมาก”

นัทธียกยิ้มขึ้น “แน่นอนว่าห่างกันนานมากแล้ว ว่ากันว่าไม่พบกันเพียงหนึ่งวันเหมือนผันผ่านไปสามปีถึงแม้ว่าพวกเราจะห่างกันแค่ไม่กี่นาที แต่ว่าถ้าเปลี่ยนเป็นเวลาเช่นนี้ ก็นับว่าหลายวันแล้ว ดังนั้นผมถึงอยากมองคุณ”

วารุณีขบขันกับคำพูดของเขา “เมื่อก่อนทำไมถึงไม่รู้ว่า คุณปากหวานขนาดนี้ ยังพูดคำหวานพวกนี้เป็นด้วย?”

เธอเดินไปทางเขาอีกครั้ง

นัทธีนำวางกล่องไว้ข้างๆ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปโอบเอวบางของเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอนั่งลงบนตักของเขา

วารุณีก็ใช้จังหวะนี้กอดคอของเขา

นัทธีก้มศีรษะลง จูบลงริมฝีปากแดงสดของเธอ แล้วจึงตอบว่า “งั้นตอนนี้คุณรู้แล้วสินะ? เพียงแค่คุณชอบ ผมก็สามารถพูดได้ตลอดเวลา”

วารุณียิ้มอย่างมีความสุข “ได้สิ งั้นฉันจะรอให้คุณพูดประโยคคำหวานนั้นกับฉันทุกวัน”

“ได้” นัทธีลูบไล้ดั้งจมูกของเธอ”

สายตาของวารุณีถูกกล่องที่เขาไว้ข้างๆเมื่อกี้ดึงดูดเข้า จากนั้นคลายมือจากคอของเขา เอื้อมมือจะไปหยิบกล่องนั้น “ข้างในนี้มีอะไรกันแน่นะ?”

อย่างไรก็ตาม ทั้งที่มือของเธอพึ่งจะสัมผัสกับกล่อง และยังไม่ได้หยิบมันขึ้นมา มือใหญ่ของนัทธีก็ยื่นเข้ามา ตรงไปปิดกล่องนั้นไว้

ความหมายชัดเจนมาก นั่นก็คือไม่ให้เธอหยิบไป

“หืม?” วารุณีหันศีรษะด้วยความประหลาดใจ มองไปที่นัทธี เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจว่าทำไมนัทธีต้องขัดขวางเธอ “ที่รัก คุณทำอะไรเนี่ย?”

นัยน์ตาของนัทธีวูบไหว น้ำเสียงยังคงเต็มไปด้วยความแหบแห้งที่แสนเซ็กซี่ “ของที่อยู่ในนี้ ในตอนนี้คุณยังไม่สามารถดูได้”

“ทำไมล่ะ?” วารุณีกะพริบตาและไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก “ของในกล่องนี้นาน่าเป็นคนให้พวกเรามาไม่ใช่เหรอ? ทำไมฉันถึงดูไม่ได้ล่ะ?”

“ไม่ใช่ว่าคุณดูไม่ได้ คือตอนนี้คุณยังดูไม่ได้” นัทธีกล่าวด้วยนัยน์ตาที่ลึกล้ำ

ถ้าดูตอนนี้ ในคืนนี้ก็คงไม่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้

เธอจะต้องหาวิธีจัดการกับของที่อยู่ในกล่องนั้นอย่างแน่นอน

ดังนั้นเพื่อที่คืนนี้ จะสามารถนำของข้างในออกมาใช้ประโยชน์ได้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงขัดขวางไม่ให้เธอเห็นของที่อยู่ในกล่อง

วารุณีฟังคำพูดของนัทธีแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกสับสนเข้าไปใหญ่ “ ทำไมตอนนี้ฉันถึงดูไม่ได้ล่ะ?”

เธอขมวดคิ้วแน่น จ้องมองไปที่ชายหนุ่ม ราวกับว่าต้องการมองให้เห็นอะไรบางอย่างจากใบหน้าของเขา

แต่บนใบหน้าของผู้ชายกลับไม่มีอะไรเลย เธอมองไม่ออกสักนิดว่าเขาปิดบังอะไรอยู่กันแน่

สิ่งนี้ทำให้วารุณีรู้สึกโกรธอยู่บ้าง

นัทธีเบนสายตาเล็กน้อย ไม่สบตากับสายตาของวารุณี