ผิดที่รัก นิยาย บท 14

EP 14

คำพูดเอาแต่ใจของไฟนอลทำเอาลูกพีชกัดปากกลั้นเสียงเอาไว้ เธอคร้านที่จะต่อล่อต่อเถียงกับผู้ชายปากหมาเต็มทน แต่ท่าทางของเธอกลับสร้างความไม่พอใจให้กับไฟนอล ชายหนุ่มขบกรามแน่นคิดว่าเธอไม่ตอบเพราะปกป้องแทนไทจริงๆ

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

"ตบทำไม...หนูเจ็บนะ" ดวงตากลมโตตวัดมองค่อนไฟนอลที่ฟาดมือใหญ่ๆลงบนแก้มก้น ลำพังโดนกระแทกก็เจ็บพอตัวแล้ว โดนรังแกด้วยการตบก้นอีกทั้งแสบเข้าไปใหญ่แรงที่ใช้ก็ไม่เบามือเลยซักนิด

"หรือจะให้เอาปากตบแทน...แต่มันจะไม่ตบแค่ก้นนะ มันจะตบตรงที่ฉันกำลังเสียบอยู่ด้วย"

"...." ลูกพีชขบกรามแน่น ใบหน้าหวานเหยเกเชิดขึ้น ร่างกายยังสั่นคลอนต่อเนื่องไม่หยุด อากาศนอกระเบียงที่ว่าเย็นก็ไม่อาจต้านทานหยาดเหงื่อจากบทรักที่กำลังดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่ได้

พั้บ!! พั้บ!! พั้บ!! พั้บ!!ๆๆๆ

"อ๊าา!!...แม่งเสียวคว_ชิบหาย" สบถออกมาพร้อมกับมอบจังหวะฮาร์ดคอฉบับที่เรียกเสียงกรีดร้องจากคนตัวเล็กใส่ร่างเธอ และนั้นมันก็ทำให้ลูกพีชอ้าปากครางสุดเสียง แล้วปลดปล่อยนํ้าขาวขุ่นฉีดพุ่งออกมา...

"อ๊ายยย!! อ๊าา!"

"อ่าส์!!" ทั้งสองปลดปล่อยออกมาพร้อมกันตรงระเบียงห้อง นํ้าเหนียวหนืดไหลอาบลงมาตามเรียวขาลงมามากมาย ร่างเล็กกระตุกเร้าๆแล้วทรุดตัวนั้งลงบนพื้นหอบหายใจเข้าปอดแรงๆ หลังจากผ่านการออกศึกอย่างหนักหน่วงมา

หมับ !

"อ๊ะ...! ทำไมต้องกระชากด้วย?" มือหนากระชากลูกพีชลุกขึ้นกระทบอกแกร่ง แล้วงับเข้าที่ยอดประทุมถันเม็ดโตดูดเม้มอย่างมูมมามไม่ปล่อยให้เธอได้พัก ลูกพีชเบิกตากว้างมือบางพยายามดันศรีษะโตออก เนื่องจากร่างกายไม่พร้อมจะรับศึกหนักอีกครั้ง ลำพังทำรายงานก็เหนื่อยมามากพอแล้ว หญิงสาวไม่อยากมีสภาพเหมือนโดนรุมโทรมไปมหาลัย...

แต่แล้วยังไง บอกไปก็เท่านั้นยังไงก็ต้องโดนรังแกยันเช้า...

วันถัดมา...

[ ลูกพีช ]

ความรู้สึกถึงกลิ่นแปลกๆตรงปลายจมูกทำให้ฉันต้องจำใจเปิดเปลือกตาขึ้นมา พลันสายตาก็ไปสปาร์คกับร่างของใครบางคนเข้าที่นั้งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงและจงใจพ้นควันใส่หน้าฉัน จะเป็นใครไอ้อีกละ ถ้าไม่ใช่คนที่รังแกฉันมาทั้งคืน..

"ยังอยู่อีกหรอคะ"

"มีปัญหา?"

"กวนประสาท"

"ใครวอนตีนก่อนกันแน่?"

พี่ไฟนอลขมวดคิ้วมอง ฉันไม่ได้จะมาชวนใครทะเลาะตั้งแต่แรกตื่นหรอกนะ แต่เพียงไม่อยากให้นีโม่กลับมาเจอสภาพห้องแบบนี้ต่างหากมันทุเรศเกินไป และยิ่งมาเจอกับคนหน้าด้านอย่างพี่แกด้วยละก็ นางต้องถามเจาะลึกแน่นอนฉันไม่อยากโกหกใครอีกแล้ว เลือกได้ไม่อยากให้นีโม่กลับมาตอนนี้เลยด้วยซํ้า

"หนูไม่ได้จะหาเรื่องใครทั้งนั้น...แต่นี้มันห้องหนูกับเพื่อนถ้านีโม่กลับมาเจอคงไม่ดีซักเท่าไหร่"

"ย้ายออกดิ มีห่าอะไรให้ยุ้งยาก?"

"...." ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วหอบผ้าห่มคลุมร่างออกจากเตียง เรื่องย้ายออกมันไม่ยากหรอก แต่หาหอไหม่นี้สิมันยาก นี้มันกลางเทอมนะ แล้วอีกอย่างที่สำคัญเลยคือเรื่องเงินนี้แหละ

"เป็นเหี้ยไร ใบ้แดก?"

"หนูขี้เกียจจะเถียงกับพี่ต่างหาก"

"ทีตอนโดนกระแทกไม่เห็นเงียบแบบนี้"

"พี่ไฟนอล!!"

นี้มันวันอะไรของฉันกันนะ พูดจากวนประสาทไม่พอ ยังมองหน้าฉันแล้วยกยิ้มอีก ไหนจะสายตาที่มองทะลุผ้าห่มถึงไหนต่อไหนเห็นแล้วมันหมั่นไส้จริงๆ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่กลับห้องตัวเองซักที

"พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้"

"พี่ควรกลับที่ของตัวเองได้แล้วนะคะ"