ผิดที่รัก นิยาย บท 7

EP 07

"อึก.."

"....เธอคิดว่าระหว่างกระบอกปืนกระแทกเข้าร่าง...กับท่อนเอ็นฉันอันไหนมันจะทรมานกว่ากัน?"

"...." ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แต่ผมไม่สนใจเอื้อมมือหยิบกระบอกปืนสั้นที่อยู่ในลิ้นชักออกมาแล้วไล่ลงมาตามหน้าท้องแบนราบจนถึงสะดือ ยิ่งเพิ่มความตื่นตระหนกให้เธอ...

"แต่ฉันว่าสำหรับเธอ...ควรได้รับมันทั้งสองอย่างโดนท่อนเอ็นก่อนค่อยจบที่กระบอกปืน :)"

"อย่าทำอะไรแบบนั้นเลยนะ...หนูขอร้อง" ผมสะบัดหน้ายัยนี้ออก จนใบหน้าเธอหันไปตามแรง หยดนํ้าสีใสหยดออกจากดวงตากลมโต อ่า...เห็นนํ้าตายัยนี้แล้วทำไมรู้สึกดีจังนะ สะใจเป็นบ้า..

[ END... ]

"เก็บเสียงที่เอามาขอร้องฉันไว้ครางจะดีกว่า...มันจะสบายหูกว่านี้" ไฟนอลยกยิ้มมุมปากแล้วกระชากคนตัวเล็กลงบนโซฟาตัวยาว ชายหนุ่มจัดการล็อคตัวเธอไว้ด้วยท่อนแขนตัวเองแล้วจัดการกระชากเสื้อยืดตัวโคร่งออกจากร่างเล็ก..

"ฮึก...ไม่ว่าจะยังไงพี่ก็จะไม่เลิกยุ้งกับพวกเราใช่ไหม.."

"จนกว่าไอ้เหี้ยแทนจะอกแตกตาย"

เพี๊ยะ !

"อึก..." ลูกพีชสะดุ้งตกใจ เมื่อชายหนุ่มดีดสายเสื้อในใส่แผ่นหลังเนียนแรงๆ เธอพยายามดิ้นต่อต้านเร้าๆ แต่กลับถูกสายตาดุๆมองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..

"ดิ้นอีกที...คงต้องใช้อุปกรณ์เสริม โซ่ หรือแซ่ดี?"

"มะ...ไม่เอา"

"ไม่เอาก็อยู่นิ่งๆ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" ข่มขู่คนใต้ร่างเสร็จ มือหนาก็จัดการถอดท่อนล่างเธอออกจนหมดเผยให้เห็นสองกรีบขาวนวลสู่สายตา ที่ได้สัมผัสเมื่อกลางวันและติดใจจนหาทางออกไม่เจอ..

"....ฮึก...อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่แทนนะ"

"ทำไม ? กลัวมันบอกเลิกหรอ"

"...."

"รักมันมากจนไม่อยากเลิก...?"

"พี่แทนเขาไม่ใจร้ายเหมือนพี่.." ลูกพีชกัดฟันตอบโต้ เธอหลับตาเเน่นเพราะรู้สึกอับอายและเกลียดตัวเองที่ทำอะไรให้มันดีกว่านี้ไม่ได้ ถ้าแทนไทรู้ มีอยู่อย่างเดียวคือเธอต้องยอมเลิก หญิงสาวไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ไม่อยากให้แทนไทเสียใจ และผิดหวังกับเธอแต่สถานะการณ์ตอนนี้มันบีบรัดให้เธอจนตรอกต้องยอมเสียตัวให้คนป่าเถื่อนอีกครั้ง...

"แบบนี้สินะ ถึงหลงมันหัวปักหัวปำ"

"...."

"แต่ฉันจะบอกอะไรให้...ยังไงผู้ชายอย่างมันเธอรู้จักยังไม่ดีพอหรอก"

"หนูรู้จักพี่แทนดี.."

"แล้วลึกซึ้งเท่าฉันไหม?" คนตัวเล็กกำหมัดแน่น อยากจะซัดหมัดเข้าปากของชายหนุ่ม ที่ชอบพ่นวาจาให้เธอไม่พอใจอยู่เรื่อย..

"...ยอมรับมาเถอะ ว่าฉันกับเธอเราลึกซึ้งกันมากและมันก็จะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆจนเธอปฏิเสธไม่ลง.."

ริมฝีปากร้อนงับเข้าที่ใบหูขาวสะอาดเบาๆ แล้วเลื่อนมาคลอเคลียกับพวงแก้มเปื้อนคราบนํ้าตา ชายหนุ่มสูดดมกลิ่นกายหอมหวานปานจะกลืนกิน ก่อนจะเริ่มใบหน้ามากดจูบแรงๆ ที่ริมฝีปากแดงระเรื่อ...แต่คนตัวเล็กกลับไม่ยอมเปิดทาง ส่งผลให้ชายหนุ่มกัดกรีบปากเธอสุดแรง..

"อื้ออ!!" ลูกพีชเผลอร้องตกใจด้วยความเจ็บแสบ จังหวะนั้นลิ้นสากก็สอดเข้ามาเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นบางดูดชิมความหวานจากอุ้งปากเล็กอย่างมูมมาม..

มือหนาไม่อยู่นิ่งลูบไล้ตามเนินอวบแล้วสอดนิ้วเข้าไประหว่างสองกรีบเคลม ควักนํ้าหล่อลื่นออกมาเป็นจังหวะ จนใบหน้าหวานใต้ร่างบิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกกระสัน เรียวขาพยายามปัดป่ายหลีกเลี่ยงสัมผัส แต่เมื่อสบตากับชายหนุ่มบนร่างเธอกลับเกร็งร่างนิ่ง รับสัมผัสน่ารังเกียจ..

"อ๊ะ..!"

"ทำตัวเหมือนรังเกียจฉัน แค่นิ้วกลับดูดซะแน่น.."

"ป่าเถื่อน..." ลูกพีชพ่นคำด่าใส่ใบหน้าหล่อเหลา แต่ทวาไฟนอลกลับไม่สะทกสะท้านอะไร มือหนาถลำลึกใส่โพรงนิ่มจนร่างเล็กกระตุกเร้าๆด้วยความเจ็บแสบ..กลิ่นคาวเลือดยังลอยคละคลุ้งอยู่ในปาก..

"ปากดีแบบนี้ต้องหาอะไรอุดปาก.."

"...."

"....ไอ้นี้มันคงจะอัดเต็มอุ้งปากเธอน่าดู" พูดจบมือหนาก็ชักแก่นกายสองสามรอบ จนมันเริ่มชูชันและพองตัวมากกว่าเดิม..

หมับ !

"อื้อ...ฮึก" เรือนผมดำขลับถูกกระชากลุกจากโซฟา ไฟนอลกดร่างเธอให้นั้งคุกเข่าบนพื้น มือหนาจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่จ่อใส่โพรงปากเล็ก... "ไม่เอาแบบนี้นะ...อื้อ!"

"....อ๊า"

"...." ลูกพีช ช้อนดวงตาที่เปียกชุ่มด้วยหยาดนํ้าสีใสมองชายหนุ่ม ที่กำลังขยํ้าเรือนผมเธอและดึงเข้าออกเป็นจังหวะ....คนตัวเล็กพยายามอ้าปากรับขนาดที่ใหญ่กว่าอุ้งปากหลายเท่าอย่างยากลำบาก แต่ถึงยังแก่นกายก็เข้ามาในโพรงปากเธอเพียงครึ่งท่อนเท่านั้น..

ปั๊บ! ปั๊บ! ปั๊บ! ปั๊บ!

"....อ๊า...รู้สึกดีชิบหาย" ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้น ท่อนแขนยังคงจับศรีษะทุยโยกเป็นจังหวะ ส่งผลให้ใบหน้าหวานแดงกํ่าด้วยความทรมาน นํ้าหล่อลื่นไหลทะลักทั่วอุ้งปาก เปลือกตาคู่สวยหลับแน่น เมื่อความยาวไหลถลำลึกลงมาถึงลำคอ มือบางจับต้นขาของชายหนุ่มพยุงร่างเอาไว้อย่างทุลักทุเล..

อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก!