พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 43

บทที่ 43 ก็แค่ลูกผู้หญิง

ตั้งแต่ชิวมู่เฉิงทำงานให้ตระกูลชิว มักจะเจอพวกที่ชอบคิดว่าเธอรังแกได้ง่ายๆ แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองเป็นลูกผู้หญิง คิดจะรับมือกับคนบางพวก ก็ได้แต่ใจถึงแต่แรงไม่พอ

แต่ตอนนี้ ชิวมู่เฉิงสู้เพื่อเนี่ยเฟิง เธอจะหดหัวไม่ได้!

ชิวมู่เฉิง ค่อยๆ รู้สึกแปลกๆ หมัดคลื่นน้ำของเธอแม้จะฝึกฝนมานาน แต่อำนาจไม่ได้รุนแรงเช่นนั้น ทำไมวันนี้ถึงคว่ำคนพวกนี้หมอบได้อย่างง่ายดาย?

เห็นคนพวกนี้ร้องครวญครางอยู่บนพื้น ชิวมู่เฉิงก็อดคิ้วขมวดไม่ได้ หรือว่าเธอเก่งขึ้นกันนะ?

“ยัยตัวแสบหลีกไปซะ!”

ในขณะที่ชิวมู่เฉิงกำลังตะลึงงันอยู่ ชายร่างกำยำร่างหนึ่งก็ควงหมัดเท่ากระสอบทราบเข้ามา!

ชิวมู่เฉิงคิดจะตอบโต้ก็ไม่ทันเสียแล้ว!

ในขณะที่เธอหลับตารอรับหมดของอีกฝ่าย เนี่ยเฟิงก็พุ่งเข้ามาเหมือนพายุพัด โอบตัวพี่ใหญ่ไว้ในอก!

“ปัง!”

ตามมาด้วยเสียงหักดังกรอบ ชายกำยำคนนั้นถูกเนี่ยเฟิงชกเข้าที่หน้า จมูกของเขาน่าจะหักแล้ว

“อ๊าก!”

เขาตาลายเห็นดาวหมุนส่งเสียงร้องบีบจมูกที่เลือดไหลไม่หยุด โซซัดโซเซถอยหลังไปสะดุดพวกที่กองอยู่ที่พื้น ล้มไปทับพวกของตัวเอง แล้วก็หมดสติไป

“พี่ใหญ่พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เนี่ยเฟิงถามด้วยความร้อนใจ

ชิวมู่งเฉิงรู้สึกถึงแผ่นอกที่หนาของเนี่ยเฟิง อยู่ๆ หัวใจก็เต้นรัว เธอส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร ปฏิกิริยาตอบสนองของเสี่ยวเฟิงเร็วจริงๆ!นะ”

"ไม่เป็นไรก็ดี! ตอนอยู่เมืองนอกผมฝึกวรยุทธที่คุณตาสอนให้ทุกวัน! อาจเพราะผมเป็นผู้ชาย เรื่องการตอบสนองทางกีฬาก็เลยดีมั๊ง!"

เนี่ยเฟิงได้กลิ่นหอมที่โชยมาจากตัวของพี่ใหญ่ พูดไปแบบเมามายว่า “ตัวพี่ใหญ่หอมจังเลย!”

“พวกแก! พวกนี้นี่ กล้าเกี้ยวพาราสีกันในห้องทำงานฉันเลยเหรอ?!”

ลิซานเผ้าโมโหจนควันออกหู “อย่าคิดว่าเอาชนะจิ๊กโก๋ไม่กี่คนได้ก็คิดว่าเจ๋ง วันนี้ฉันจะให้พวกแกออกไปจากประตูนี้ไม่ได้! ทุกคน! จับพวกมันไว้!”

ลิซานเผ้าออกคำสั่ง บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งที่ฝึกฝนมาดีพุ่งเข้ามา พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่ตระกูลเว่ยอบรมมาเป็นพิเศษ

บอดี้การ์ดพวกนี้เชี่ยวชาญมวยไทย ปฏิกิริยาว่องไว รูปร่างแต่ละคนกำยำ อย่างกับภูเขาลูกหนึ่ง ในพริบตาก็ล้อมห้องทำงานไว้แบบน้ำซึมออกไม่ได้

พอชิวมู่เฉิงเห็นคนพวกนี้ สีหน้าสวยๆ ก็ซีดลง เธออาจจะสู้คนเหล่านี้ไม่ได้ อีกอย่างในมือพวกนี้ก็ถืออาวุธ หมัดคู่ของพวกเขายากที่จะพิชิตสี่ขา ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนเหล่านี้แน่นอน

“รู้จักกลัวแล้วสิ? กล้ามาก่อเรื่องในถิ่นของฉัน!”

ลิซานเผ้าพูดพลางเดินออกมา จากนั้นก็กางมือเนี่ยเฟิงออก “ไอ้ตัวแสบ ยังไม่รีบเอามือถือแกมาให้ฉันอีก!”

เนี่ยเฟิงทำเสียงเย้ยหยัน “ทำไมฉันต้องฟังนายด้วย?”

“ท่าทางแกคงไม่เคยโดนรุมซ้อม ถึงได้จองหองอย่างนี้ วันนี้ฉันจะให้แกเห็นว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”

ลิซานเผ้าพูดพลางเงื้อมมือขึ้น หวดไปยังเนี่ยเฟิงอย่างสุดแรง!

แต่มืออ้วนๆ ของลิซานเผ้ายังไม่ทันแตะถูกเนี่ยเฟิง ก็ถูกเนี่ยเฟิงเตะกระเด็นแล้ว!

ร่างกายกลมๆ ของเขาชนกับโต๊ะทำงาน กลิ้งขลุกๆ ลงมา เจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน

“อูยส์! พวกแกรออะไรอยู่? ยังไม่รีบไปจัดการมันอีก! ไม่เห็นว่ามันซัดฉันเหรอ!”