พลาด2 นิยาย บท 143

ไทม์ถอดถุงมือทิ้ง และกุมขมับตัวเองนวดเบา ๆ ก่อนจะสลับไปนวดหว่างคิ้วต่อ ตอนนี้เขากำลังรวบแรงทั้งหมดกลับมาเพื่อ... ถ่ายรูป

“โอเค โอเค... ถ่ายรูป” ขำผัว มีเมียเป็นหมอแต่เจือกกลัวเลือด เขาน่ะกลัวเลือดแน่นอน ไอ้ที่บอกกลัวฉันเจ็บเนี่ยเป็นข้ออ้างรึป่าวไม่รู้ ไทม์เอ้ยไทม์!

เมื่อคุณพ่อดีขึ้น พยาบาลก็อุ้มลูกสาวมาให้เขาทีละคน แต่เขาอุ้มได้แค่สองคนเท่านั้น ที่เหลือ พยาบาลอุ้มมาวางที่อกฉันแทน โชคดีที่ลูกฉันแฝดคนละฝา หน้าตาเขาไม่เหมือนกันสักคน ฉันจึงไม่ประสบปัญหาเหมือนไออุ่น และถูกมันล้อกลับ

ลูกสาวฉัน ดูผ่าน ๆ คนนึงเหมือนเจ๊หวาน คนนึงเหมือนแม่สามี และอีกคนจะเหมือนใครล่ะ! ก็เหมือนฉันนี่แหละ ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ พ่อและสามีฉันเขาก็คิดเหมือนกันหมด

หลังจากถ่ายรูปครอบครัว ฉันก็ไม่สลบอะไรเลย จนถูกเข็นออกมาจากห้องคลอด กลับไปห้องตัวเองนู่นล่ะ ฉันถึงเริ่มปวดแผล ลูกสาวสามคนไม่ได้กลับมาด้วยหรอก พวกเธอตัวเล็กต้องอบพักใหญ่ แถมน้ำนมแรกที่ฉันพยายามปั๊มให้ ปั๊มยังไงก็ไม่พอ มันออกมาแค่นิดเดียว... แต่ลูกตั้งสามคน!

และตอนนี้แม่ฉัน แม่สามียังไม่ใครมาเยี่ยมเลย มีแค่ปลายฟ้านี่แหละ ที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน คอยหยิบนู่นหยิบนั่นให้ ระหว่างไทม์เขาลงไปหาลูก

“มึงเป็นอะไร? ปวดแผลเหรอ? ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฉันยกขวดนมดูแล้ววางไว้ที่โต๊ะเซ็ง ๆ ฉันปั๊มตั้งนานยังไม่ถึงออนซ์เลย!

“ทำไมน้ำนมกูน้อยจังวะ ไม่ถึงออนซ์ แต่ลูกตั้งสาม เครียดว่ะมึง กลัวมันออกมาแค่นี้แล้วจะไม่ออกมาอีก กูอยากเลี้ยงลูกด้วยน้ำนมตัวเองอ่ะ”

“เฮ้อ... ที่กูอ่าน ๆ มา เขาบอกต้องกระตุ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ แค่นั้นก็ได้แล้วล่ะ กินคนละนิด มึงก็ปั๊มเรื่อย ๆ”

“ถ้าต่อไป พวกนางกินเยอะขึ้นล่ะ เฮ้อ... คิดถึงแม่เลยว่ะ แม่กูทำไงวะ น้ำนมถึงพอให้ลูกสามคน”

“รู้ซึ้งรึยังล่ะ ลูกจะคิดถึงแม่มากกว่านี้ ถ้าสามสาวร้อง อุแว้ ๆ พร้อมกัน” อยู่ ๆ เจ๊หวานก็เดินยิ้มเข้ามาในห้องฉัน ก่อนจะวางกระเป๋าวางของทุกอย่าง แล้วเดินมาหาฉันที่เตียง

“แม่ไปดูหลานรึยังคะ?”

“ไปดูแล้ว คนที่หน้าเหมือนน้ำปั่น คนนั้นชื่ออะไร?” ฉันมองหน้าปลายฟ้าทันที ตอนออกมา ฉันลืมเลือกเลย ว่าจะให้ใครชื่ออะไร เอาแต่ห่วงแต่สามี ที่จะเป็นลมเป็นแล้ง

“ไว้เจอหน้าลูก ปั่นค่อยเลือกชื่อให้ค่ะ แต่ตั้งไว้แล้วนะคะ ชื่อน้ำขิง น้ำชา น้ำมนต์ เอ้อ! แม่คะ ปั่นมีอะไรจะถาม น้ำนมแรกแม่เยอะไหม?”

“จำไม่ได้ ไม่มั้ง... แต่จำได้นะ ว่าแม่เลี้ยงลูกทั้งสาม ด้วยน้ำนมตัวเอง จนผอมกลับมาเอวเอสอัตโนมัติ”

แม่เอามือลูบเอว แล้วส่ายก้นใส่ฉัน จนฉันนึกคำพูดพ่อในห้องผ่าตัดได้ขึ้นมา น้ำเสียงของพ่อ ที่ดูนอยมาก! หรือว่าแม่ไม่อยากมีลูกอีก เพราะกลัวอ้วน?

“แม่คะ”

“มีอะไร? เรียกเสียงจริงจังเชียว”

“พ่ออยากมีลูกอีก ทำไมแม่ไม่ยอมมีให้ ไม่สงสารพ่อเหรอ?” แม่มองฉันตกใจ สลับกับมองปลายฟ้าลูกสะใภ้ตัวเอง จนพวกเราเงียบกริบ และจ้องแม่รอคำตอบ

“คือ... แม่ว่าสามคนก็พอแล้ว รอเลี้ยงหลาน ดูสิน้ำปั่นก็มีหลานให้แม่สามคน นาวินก็สอง นาวาที่อยู่ในท้องปลายฟ้าอีกหนึ่ง แม่มีหลานหกคนแล้วนะ”

ฉันส่ายหน้าเบา ๆ

“ก่อนหน้านั้นล่ะคะ ทำไมไม่ยอมมี พ่อเหมือนน้อยใจแม่เลยนะ” ฉันทำเสียงเศร้า จนแม่หน้าเริ่มถอดสี

“จริงเหรอ? คือ... ที่แม่ไม่มี แม่กลัวตัวเองจะท้องแฝดสามอีกน่ะสิ มันเหนื่อยมากนะน้ำปั่น ที่ต้องเลี้ยงลูกสามคนพร้อมกัน ไว้ได้เลี้ยงสามสาวเมื่อไหร่ ลูกจะเข้าใจแม่เอง”

ปลายฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย เฮ้อ... ยังไม่เลี้ยง ฉันก็เข้าใจแม่ตั้งแต่อุ้มท้องแล้วล่ะ มันหนักหน่วงจริง ๆ ขนาดคลอดออกไปหมดแล้ว ท้องฉันยังไม่ยุบลงเลย

เราคุยกันสักพัก พ่อแม่และน้องสาวสามีก็เข้ามาเยี่ยมฉัน และบอกกับฉันว่าเพิ่งไปดูหลานมา แม่สามีดีใจมากที่หลานหน้าเหมือนตัวเอง ดีใจจนลืมเรื่องฤกษ์ไปเลย