พลาด2 นิยาย บท 147

“อะไรของมึง อายอะไรอีก”

“น้ำปั่นถ้ามึงไม่หยุดพูด สาธุ! กูขอให้ลูกในท้องมึงเป็นผู้หญิง”

“กูก็จะสาธุกลับ ให้มึงท้อง” สามีฉันที่กุมขมับ เขาเงยหน้าขึ้นตกใจ ก่อนจะหันไปพยักหน้าเบา ๆ ให้น้ำปั่น ที่ยิ้มอย่างชั่วร้ายใส่ฉัน

“ขอบใจน้ำปั่น อยากมีลูกสาวสักคน”

กรี๊ด... ไม่เอา ไม่เอา แค่เซอร์กับอลันชีวิตฉันก็จะวุ่นวายพอแล้ว ฉันอยากจะกรี๊ดดัง ๆ ใส่หน้าผัว แต่ติดที่อลันนอนอยู่บนตัก และเขาก็อุ้มเซอร์อยู่

“เห็นไหม ๆ ป๋าอยากมี... ทำไมมึงไม่ยอมมีไออุ่น ตามใจหลัวบ้างสิ!”

“รอลูกเข้าโรงเรียนก่อน” ฉันตอบปัด ๆ ไปอย่างรำคาญ

“กูก็คิดเหมือนมึง ฮ่า ๆ สุดท้ายนี่ไง... ป่องแล้ว” ก็มึงมันหื่นซินน์ กูน่ะเรียบร้อยร้อยสุดในกลุ่มแล้ว

“เออ ๆ ค่อยว่ากัน ว่าแต่ น้ำปั่นทำไมมึงมั่นใจจังวะ ว่าลูกมึงเป็นผู้ชาย?” ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“ก็ลองบนรถไง เฮ้ย... แต่กูรถปอร์เช่นะ ไม่ได้เกี้ยวกราดทำในรถลัมโบร์กินีเหมือนมึง”

กูขุดหลุมฝังตัวเองชัด ๆ ฉันพลาดเองล่ะ ที่ไปหิวเอาเวลานั้น การมีเซ็กส์ในสถานที่สาธารณะมันเป็นภัยกับตัวจริง ๆ คนอื่นเห็นไม่เท่าไหร่ อายแป๊บ ๆ แต่ถ้าเพื่อนสนิทผีเจาะปากมาพูดเห็น มันจะล้อจนลูกมึงโต!

“พอเลยน้ำปั่นเลิกพูด ทำอะไรไม่รู้จักคิด บนรถนะ ใช้สมองรึป่าว” นั่น! มันโดนพี่มันด่า แต่กูอ่ะ เหมือนโดนด้วย นาวาแกด่าน้องเบา ๆ หน่อยสิ

“เป็นผู้หญิงนะน้ำปั่น ทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกบ้างสิ” นาวินอีกคน มึงไปเรียกพ่อแม่มึงมาด่าด้วยเลยไป๊!

“พอ ๆ มึงเลิกด่าเมียกู กูทำเอง กูผิดเอง” ไทม์ยืดอกรับแทนน้ำปั่น แต่สามีฉันหน้าแดงแปร๊ด และหันหน้าไปทางอื่น จนอยู่ ๆ เขาพูดขึ้นมาว่า

“เออ... ลืมซะ วันนั้นกูเริ่มเอง” ซึ้งแทบอยากจะซุกไข่ผัว อย่างน้อยเขาก็น่ารักนะ รับความอับอายแทนฉัน ถึงมันจะช้าไปหน่อยก็เถอะ

“พอได้แล้ว เด็กอยู่เยอะแยะพูดอะไรก็ไม่รู้” ปลายฟ้ารีบยกมือเบรกเราทันทีเมื่อลูกมันตื่น ก่อนที่จะอุ้มณเพชรที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นนั่ง จนเราทุกคนเงียบและมองหน้าณเพชรแทน

“...”

“มึงรู้ไหม กูมองหน้าณเพชรแล้วนึกถึงตอนเด็ก ๆ เลย” ซินน์มึงอย่าดราม่าได้ไหม! พวกมึงจะฮอร์โมนเหวี่ยงทุกคนไม่ได้!

“ทำไมวะ? ณเพชรน่ารักกว่ามึงตั้งเยอะ” ฉันพูดเองล่ะไม่อยากให้มันดราม่า

“ไม่ใช่! กูหมายถึงทุกคน ตอนนั้นแม่เราคงท้องไล่เรี่ยกัน ดูสิเราเกิดก่อนกันไม่กี่เดือน แถมยังเรียนรุ่นเดียวกันอีก กูว่านะอนาคต”

“ลูกเราก็จะเป็นเพื่อนกัน เหมือนเรา”

“อ่ะใช่! ทำไมมึงฉลาดไออุ่น” ทำไมต้องกัดกูทุกคนด้วย! ขนาดนิวเยียร์ที่นาวินอุ้มอยู่ ยังมองฉันแปลก ๆ เลย

“ซินน์กูเป็นพี่สะใภ้มึงนะ”

“รักหรอก ถึงหยอกเล่น ที่กูหมายถึงน่ะ มันจริงนะ แต่ลูกเราคงแต่งงานกันเองไม่ได้ ญาติกันทั้งนั้น”

“เออ ฮ่า ๆ กูกับมึงหมดสิทธิ์ซินน์ ปลายฟ้าก็ด้วย แต่กับไออุ่นกูได้นะ”

“น้ำปั่นมึงอย่าจองลูกกูตอนนี้เลย โตขึ้นเขาอาจจะชอบผู้ชายด้วยกันก็ได้” แน่นอนเวียร์มองฉันตาขวาง แถมอลันที่นอนบนตักฉัน เขาเปิดตามองฉันทันที! แล้วตอนนี้กำลังจะ เบะ... เบะ... อย่านะ!

“มามะ แงง...” เรียบร้อยกู

“โอ๋ ๆ อลัน แม่ขอโทษลูก แม่ไม่พูดแล้วค่ะ อลันชอบผู้หญิงเนอะลูกเนอะ ชู่ว ๆ” เพื่อน ๆ หัวเราะฉันลั่นสวน คงจะขำที่ฉันอุ้มลูกมาโอ๋อย่างทุลักทุเล

เฮ้อ... เพราะอลันเป็นยังไงก็อย่างงั้น จะกี่เดือน ๆ อะไรไม่ถูกใจก็จะงอแง เอาแต่ใจมาก! เป็นฉันเนี่ยต้องรับกรรม แตกต่างจากเซอร์มาก รายนั้นเขาเงียบและไม่งอแงเลย ทำไมไม่ติดฉันนะ ไปติดเวียร์ทำไม

เสียงอลันร้อง แน่นอนทำเด็ก ๆ ที่กำลังหลับอยู่ตื่นทุกคน! แม่ ๆ พ่อ ๆ ต้องอุ้มลูกมากล่อมกันให้วุ่น

และรู้ไหมเด็ก ๆ ไม่ยอมนอนต่อเลย ฉันกับเพื่อน ๆ จึงลุกขึ้นอุ้มลูกเดินกล่อม เดินไปเดินมา มีแต่น้ำปั่นนั่นแหละที่ตัวปลิว พ่อแม่ผัวพาลูกไปแล้ว

ตอนนี้เราอยู่กันสี่สาว ซินน์อุ้มนาวีพาดบ่ามองตรงไปที่พวกผู้ชายที่กำลังจิบไวน์กัน ก็จิบทั้ง ๆ ที่อุ้มลูกอยู่นั่นแหละ ส่วนน้ำปั่นมันเอามือไขว้หลังเดินเตะหญ้าไปมาหน้าบ้าน เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง ปลายฟ้าไม่ต้องพูดถึงมัน มันยิ้มอย่างเดียว เหมือนชีวิตมีแต่ความสุขยังไงอย่างงั้น

อาจจะใช่ ทุกคนมีความสุขในแบบของตัวเอง แน่นอนฉันก็มี มีมากด้วย คนอื่นจะมองครอบครัวฉันยังไง ฉันมีสามีที่เคร่งและกฎระเบียบแค่ไหน แต่แบบนี้... มันคือความสุขของฉัน

เวียร์เขาประคองฉันได้ทุกอย่าง มันโชคดีของฉันนะที่ได้สร้างครอบครัวกับเขา ถึงเราจะไม่ค่อยมีโมเม้นน่ารัก ๆ กันบ่อยก็เถอะ

เพราะบนโลกมีคนตั้งหลายล้านคน... ต่างคนต่างมีความชอบมีความฝัน และมีความรักไม่เหมือนกัน ยกตัวอย่างเพื่อนฉัน ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไอ้ซินน์

“ซินน์ มึงคิดว่ารักแบบไหน ลงตัวที่สุด?” ซินน์หันไปมองสามีแว๊บนึงแล้วยิ้ม

“รักแบบไหนเหรอ? รักแบบนาวินนี่แหละ” พอน้ำปั่นกับปลายฟ้าได้ยิน สองคนนั้นก็หันมาสนใจซินน์ทันที

จนฉันถามต่อ..

“ทำไม? มึงอธิบายได้ไหม?”

“กูชอบของกูแบบนี้ไง กูชอบผู้ชายอ่อนโยน ดูแลเอาใจใส่ ซื่อสัตย์ รักเดียว ตอนที่กูลืมนาวินไป... กูไม่เคยเจอใครเหมือนนาวินเลย กูอาจจะสนุกเฮฮามึงก็เห็น แต่กูไม่เคยเปิดรับใครจริงจัง ภายนอกกูเหมือนขาด แต่ไม่ใช่ ต่อให้เจอคนที่รักและดูแลกูได้ดีกว่ากูก็ไม่เลือก ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่นาวิน รักแรกของกู”

“คู่มึงละมุนที่สุดแล้วซินน์ นาวินตามใจทุกอย่าง” ปลายฟ้าพูด จนน้ำปั่นคนที่วุ่นวายสุดพูดแทรกขึ้นมา

“นี่ ๆ ไทม์ของกูก็ตามใจนะ จริง ๆ แล้วไทม์ไม่ได้เจ้าชู้เลย ตอนนั้นเขาโสดเขามีสิทธิ์เป็นธรรมดา มันก็ปกติของผู้ชายอ่ะนะ แต่หลังคบกับกู... ไทม์น่ารักมาก ไม่วุ่นวายกับชะนีที่ไหนอีกเลย ทำไมก่อนหน้านี้กูถึงวิ่งหนีเขาวะ เสียเวลาชะมัด”

ไทม์เป็นคนนึง ที่ฉันมองผิดมาตลอด และน้ำปั่นกับไทม์เป็นคู่เดียวที่ฉันคิดว่า มันไม่น่าเป็นไปได้ น้ำปั่นเกลียดไทม์อย่างกับอะไรดี แต่ตอนนี้ลูกจะสี่คนแล้ว

“น้ำปั่น มึงกำลังมีลูกคนที่สี่กับไทม์แล้ว ไม่ต้องนึกถึงเรื่องเสียดายหรอก” ปลายฟ้าแซวน้ำปั่น จนมันยิ้มและก้มลูบท้องตัวเอง

“ใช่... แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ชายไหม คลอดคนนี้แล้วกูตั้งใจจะปิดอู่เลย มึงล่ะซินน์?”

“กูเหมือนกัน ปลายฟ้าล่ะ มึงรอแฝดหญิงอยู่ไหม?” คราวนี้ซินน์หันไปถามปลายฟ้าบ้าง

“อืม รอ แต่ไม่รู้นาวาจะทำให้รึป่าว” ทำให้รึป่าว?

แค่ได้ยินปลายฟ้าพูด... เราก็ขำลั่นกันแล้ว วันนี้ถึงจะไม่ใช่วันฉลองการท้องป่องของฉัน เป็นวันของน้ำปั่นมัน แต่ก็เป็นวันที่ฉันมีความสุขมากวันนึง เพราะตั้งแต่เรามีครอบครัวกัน ฉันกับเพื่อน ๆ ไม่มีโอกาสเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้เลย

ฉันว่าง ซินน์ว่าง แต่น้ำปั่นไม่ว่าง บางทีปลายฟ้าว่างน้ำปั่นว่างฉันไม่ว่าง มันจะสลับกันแบบนี้

และวันนี้ดีอย่าง เป็นวันที่เราไม่ได้เจอกันตามผับตามบาร์ ไม่ได้มีตรีมเรดเลดี้เหมือนแต่ก่อน มีแต่ความเป็นแม่ลูกอ่อน ที่นั่งจับเข่าคุยกันเรื่องลูก ๆ เรื่องสามี

เฮ้อ ไม่อยากจะเชื่อ เวลาแป๊บเดียวจะทำให้เราเปลี่ยนกันได้ขนาดนี้ ทุกคนกำลังมีครอบครัวใหญ่ กำลังตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูก อาจจะเหนื่อย อาจจะเศร้า อาจจะมีน้ำตา แต่เราก็ผ่านมันมาได้แล้วจุดนึง อนาคตจะเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่า อยู่และทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ