พลาดรัก นิยาย บท 2

"แม่ขอเอาของลงรถให้เสร็จก่อนครับ" หญิงสาวมองต่ำลงไปดูลูกชายที่กอดขาเธอไว้แน่น

"ดูสิเผลอแป๊บเดียว" พี่เลี้ยงตกใจหันมาอีกทีไม่เห็นปลาบปลื้ม คิดว่าต้องออกมาหาแม่แน่ ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ "คุณปิ่นพาตาปลื้มเข้าไปดีกว่าค่ะที่เหลือพี่จะจัดการเอง"

"ถ้างั้นฝากพี่อันด้วยนะคะ" ปิ่นมุกสงสารลูกคงอยากจะกอดแม่แล้ว หญิงสาวก็เลยอุ้มกลับเข้าไปในห้อง

"หือ?" นอร์เวย์ออกมาจากห้องก็อดไม่ได้ที่จะมองไป เพราะเห็นว่ากำลังมีผู้หญิงเอาของลงจากรถอยู่

"เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ รีบไปทำงานกันเถอะ" ไชยาไม่ได้มองไปดูเลยด้วยซ้ำก็เดินตรงไปที่รถก่อน

"คุณจะมีความหวังอะไรมากมาย"

"นานๆ มีสถาปนิกหญิงหลงมาสักคน ก็ให้มีความหวังหน่อยสิ"

"คุณไม่จำเป็นต้องจีบสถาปนิกก็ได้ เซฟตี้สาวๆ ก็มี"

"เซฟตี้เหรอไม่เอาด้วยหรอก พวกนางโหดกว่าสถาปนิกเยอะ" เซฟตี้หมายถึงผู้ที่ดูแลความปลอดภัยในไซต์ คนที่ทำงานในตำแหน่งนี้ต้องหูตาไว และเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยมาก

พอจัดห้องเสร็จ ปิ่นมุกก็เลยพาพี่เลี้ยงและลูกชายไปดูโรงเรียน เพราะพี่เลี้ยงต้องได้ไปรับส่งเอง ..โชคดีที่อันขับรถได้ ปิ่นมุกคิดว่าจะให้อันไปส่งที่ไซต์งานก่อนแล้วก็ค่อยไปส่งปลาบปลื้มที่โรงเรียนต่อ เพราะถ้าไปส่งลูกโรงเรียนก่อนเธอมีหวังมาทำงานไม่ทันแน่

เย็นวันเดียวกัน..

ถึงแม้วันนี้จะไม่ได้ไปทำงานแต่ก็ยุ่งทั้งวัน เพราะต้องไปซื้อของมาตุนไว้ให้พี่เลี้ยงได้มีอะไรทานตอนอยู่ห้อง

คนที่ทำงานในไซต์ต่างก็ทยอยกันกลับมา เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว

"ตาปลื้มล่ะพี่"

"อ้าว? พี่นึกว่าอยู่กับคุณปิ่นไม่ใช่เหรอคะ"

"ปิ่นนึกว่าอยู่กับพี่"

"แล้วไปไหนล่ะ" ทั้งสองรีบออกมาจากห้อง เพราะรู้แล้วว่าปลาบปลื้มคงเปิดประตูออกไปเอง

"แมะ แมะ" ตอนนี้ปลาบปลื้มอายุได้ 2 ขวบ เพิ่งจะผ่านวันเกิดมาเพียงไม่นาน อายุของเขายังไม่ได้เข้าอนุบาล 1 แต่ที่โรงเรียนก็รับฝากเด็กเตรียมอนุบาล "แม่ งื้อออ" แกยังพูดไม่เป็นประโยค แต่คำว่าแม่บางทีก็ชัด

"หนู" นอร์เวย์ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ก็เลยไปส่องดู "ลูกใครเนี่ย" พอเห็นว่ามีแต่เด็กเขาก็มองกวาดไปทั่วบริเวณนั้นแต่ก็ไม่มีใคร

"หาแมะ งื้อออ"

"แม่หนูชื่ออะไร จำชื่อแม่ได้ไหมครับ" ชายหนุ่มอุ้มเด็กขึ้นมาเพื่อปลอบไม่ให้ตกใจมาก