"อือ..คุณ.. คุณได้ยินเสียงอะไรไหม"
"ได้ยินสิ..ได้ยินเสียงครางของคุณ" ชายหนุ่มผงกใบหน้าขึ้นมาจากช่วงกลางหว่างขาของอีกฝ่ายเพื่อตอบ แล้วก็โน้มลงไปใหม่อีกครั้ง
"คุณช่วยจริงจังอะไรสักเรื่องหน่อยได้ไหม..พอก่อน"
"จะพอได้ยังไงเครื่องกำลังติดเลย" ขณะที่พูดสองนิ้วแกร่งก็ได้คลี่กลีบที่มันแนบชิดออกจากกันเพื่อเปิดทางให้กับลิ้น
"อ๊อย.. เสียงเหมือนแม่พูดอะไรอยู่ข้างนอก" หญิงสาวต้องรีบเข้าเรื่องก่อนที่มันจะเตลิด เพราะเธอได้ยินเสียงแว่วเข้ามา
"แม่คงจะคุยกับป้าข้างบ้านมั้ง พวกนี้ชอบสอดรู้สอดเห็น" ถึงแม้ว่าจะคุยกับเธอแต่นิ้วก็ยังคงวนอยู่ตรงปุ่ม
"อื้อ คุณปล่อยฉันก่อนสิ"
ไชยาก็เลยตัดใจต้องได้ปล่อยเธอออกก่อน ทั้งสองรีบหาเสื้อผ้ามาสวมใส่แล้วออกไปดูข้างนอก
"มันกลับมาอีกทำไมแม่" เป็นแบบที่ขวัญตาคิดไว้ เพราะคนที่แม่พูดด้วยก็คือพ่อเลี้ยง
"เอาของของคุณออกไปให้หมด" แม่ของเธอจับกระเป๋าที่เก็บไว้ส่งให้ไป แต่ดูพ่อเลี้ยงไม่อยากจะไปจากที่นี่ ใครจะอยากไปตกระกำลำบากล่ะ อยู่นี่เมียก็หาเงินเลี้ยง..ไม่มีก็ได้จากลูกเลี้ยงอีกทาง
"เราอยู่กินด้วยกันมาก็หลายปีแล้ว คุณไม่เคยเห็นความดีของผมเลยหรือไง"
"แกเคยมีความดีอะไรกับแม่ฉัน" มีอยู่อย่างหนึ่งที่ขวัญตายังไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงทำกับแม่นั่นคือตบตี ถ้าถึงขั้นลงไม้ลงมือกับแม่ เธอคงไม่เก็บไว้ถึงป่านนี้แน่
"อย่าไล่พ่อไปเลยนะลูก พ่อสำนึกผิดแล้ว"
"แกไม่ใช่พ่อฉัน แม่ไล่มันไปสิ" ขวัญตากลัวว่าแม่จะใจอ่อน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงไม่อยากกลับมาบ้านหลังนี้อีกแล้ว
"พี่ไปซะเถอะ ฉันคงอยู่กับพี่ต่อไม่ได้แล้วล่ะ"
"พี่สาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก"
"บอกให้ไปไง!" ขวัญตาจับกระเป๋าแล้วโยนออกไปข้างนอก เธอไม่จำเป็นต้องทำดีกับผู้ชายที่หวังร้ายกับเธอ
พอเห็นว่าพ่อเลี้ยงดูขึงขัง ไชยาก็รีบดันตัวออกมาข้างหน้าแต่ยังไม่ได้ทำอะไร พ่อเลี้ยงก็รีบคว้ากระเป๋าแล้วออกจากบ้านไปก่อน ..มีเขาอยู่มันทำให้เธออุ่นใจมากเลย ถ้าไม่มีไชยายืนอยู่ข้างๆ เธอคงไม่กล้าทำแบบนี้
สายๆ ของวันต่อมา..
"คุณตื่นได้แล้ว" ขวัญตาและแม่ช่วยกันทำอาหารเช้าเสร็จก็ไม่เห็นไชยาออกมาจากห้อง เธอก็เลยเข้าไปดู "เมื่อคืนนี้ไม่ได้นอนหรือไงทำไมตื่นสาย" ที่ถามเขาแบบนี้เพราะเมื่อคืนเธอนอนเป็นเพื่อนแม่
ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเขย่าตัวเขาอีกครั้ง คนที่คิดว่าหลับอยู่ก็ได้พลิกกายมาคว้าร่างของเธอลงไปนอนกอด
"อุ๊ย.. คุณไชยา แม่รอทานข้าวอยู่ข้างนอกค่ะ"
"เมื่อคืนนี้ผมนอนรอคุณทั้งคืนเลย"
"ฉันกลัวแม่คิดมากก็เลยนอนเป็นเพื่อน"
"แล้วไม่กลัวผมคิดมากบ้างหรือไง"
"คุณมีอะไรต้องให้คิดมาก"
"เมียไม่นอนด้วยใครไม่คิดมากบ้างล่ะ"
"งอแงเป็นเด็กไปได้"
"เด็กเหรอ ถ้าเด็กงั้นก็ยังไม่หย่านมน่ะสิ อยากดูดนม" ว่าแล้วมือหนาก็จับชายเสื้อของหญิงสาวยกขึ้นสูง
"คุณไชยาหยุดเลยนะ แม่รอกินข้าวอยู่ข้างนอก อือ!" เพียงไม่นานเขาก็ครอบครองยอดปทุมทั้งสองด้วยริมฝีปากหนา "อื้อ"
ชายหนุ่มดูดสลับข้าง พร้อมกับบีบสองเต้า จนคนที่กำลังห้ามคล้อยตาม
"อื้อ"
"เดินทางตอนนี้เหรอ ถ้าเดินทางตอนนี้ก็จะไปค่ำอยู่ประมาณเชียงใหม่.. ผมรู้แล้วว่าเราจะไปค้างคืนกันที่ไหน"
"ที่ไหนเหรอคะ"
"ไปเตรียมตัวกันดีกว่า" ว่าแล้วชายหนุ่มก็คว้าแขนเธอเดินเข้าห้องไปต่อหน้าต่อตาแม่ของเธอ
"คุณ อืม??" ประตูห้องปิดลงเท่านั้นแหละ ไชยาก็คว้าร่างของเธอเข้ามาจูบ ทีแรกก็คิดจะผลักเขาออก แต่คิดอีกทีเขาคงจะทำแค่จูบมั้งก็เลยปล่อยไปก่อน "คุณไชยา" หญิงสาวรีบจับกางเกงของเธอไว้เมื่อถูกอีกฝ่ายหนึ่งพยายามจะถอดมันออก
"ปล่อยเร็วเราต้องรีบทำเวลา"
"คุณจะทำเวลาอะไรตอนนี้"
"ยังทันน่ากว่าแม่จะเก็บของเสร็จ"
"แล้วคุณไม่เก็บของหรือไง อื้อ" พอกางเกงหลุดออกเท่านั้นแหละ ชายหนุ่มก็ล้วงเอาของตัวเองออกมาพร้อมกับจับขาเรียวยกขึ้นข้างหนึ่ง
"อ้าา.. ขอรองท้องไว้ก่อน"
"รองท้องอะไรของคุณ อ่ะ อ่ะ"
"กว่าจะขับรถถึงเชียงใหม่ตั้งหลายชั่วโมง แถมแม่อยู่ในรถด้วย จะจอดข้างทางก็ไม่ได้"
"อื้ออ คุณเกินไปแล้วนะ" ถ้าอยู่กับเขานานกว่านี้เธอมีหวังเป็นแหนมแน่ คนอะไรจะจุดติดเร็วขนาดนี้
"ซี๊ดดด ครางหน่อยเร็ว" เขาเห็นเธอกัดฟันไว้ก็เลยอยากได้ยินเสียงคราง
"เดี๋ยวแม่ก็ได้ยิน"
"แม่คุณคงไม่มายืนแอบฟังอยู่หน้าห้องเหมือนพ่อเลี้ยงคุณหรอก อ้าา เร็วครางหน่อย" ได้ยินเสียงเธอครางทีไรเลือดในกายมันร้อนลุ่ม
"ไม่! อื้อ อื้อ อื้อ" ว่าจะไม่แล้วเชียวแต่พอเจอท่านี้เข้าใครจะไปอดทนได้ ..มือเรียวรีบโอบรัดต้นคออีกฝ่ายไว้เมื่อถูกเขาจับขารอยขึ้นจากพื้นพร้อมกันทั้งสองข้าง..
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาดรัก