พลาดรัก นิยาย บท 3

"หนูจำได้ไหมว่าห้องตัวเองอยู่ตรงไหน" นอร์เวย์ทดลองความจำของเด็ก เผื่อว่าไชยาจะจำผิดคน

"แมะ" เด็กน้อยชี้ไปที่รถของแม่ ปลาบปลื้มจำได้แม่น..แต่ห้องเพิ่งจะย้ายมาเด็กก็เลยจำยังไม่ได้

ชายหนุ่มมองไปที่รถคันนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงเมื่อวานกำลังขนของออกจากรถคันนี้..คงใช่แล้วแหละ

ก๊อก ก๊อก

"ปลื้ม!" คนที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นแบบตกใจ

นอร์เวย์ที่อุ้มเด็กอยู่ก็เลยค่อยๆ หันกลับไปมอง

"ทำไมดื้อแบบนี้ ขอบคุณนะคะ"

"แมะ" เด็กน้อยหันกลับมาเห็นพี่เลี้ยงก็ยื่นมือเข้าไปหา

"ทีหลังช่วยระวังด้วยนะครับ กลัวเด็กจะวิ่งออกไปข้างนอก"

"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ" อันรับปลาบปลื้มมาจากนอร์เวย์แล้วก็กล่าวขอบคุณอีกหลายครั้ง

พอเจอปลาบปลื้มแล้วอันก็รีบเข้าไปในห้องเพื่อจะโทรบอกกับแม่ของเด็ก ตอนนี้ไม่รู้ว่าวิ่งตามหาลูกไปถึงไหนแล้ว

"พี่อันฉันหาทั่วแล้วไม่เจอ" ปิ่นมุกกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่สั่นตกใจ

"มีคนเจอน้องแล้ว ปิ่นไม่ต้องตกใจนะ"

"ตาปลื้มอยู่ไหนพี่"

"พี่โทรหาเราแต่เราไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป"

"ลูกฉันล่ะพี่"

อันหันมองไปที่เปลสำหรับเด็ก พอวางลงเท่านั้นแหละปลาบปลื้มก็หลับไปเลย

"ทำไมดื้อแบบนี้!" ด้วยความเป็นห่วงและโมโหอยากจะปลุกเขาขึ้นมาตีเลยด้วยซ้ำ

ปิ่นมุกเดินไปดูประตูว่าพอที่จะแก้ไขอะไรได้ไหม เพราะด้านในไม่มีกลอนให้ล็อกเลย และเด็กก็เอื้อมมือถึงที่เปิดได้แล้วด้วย

"คราวหลังพี่จะระวังเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

"ฉันว่าจะถามทางรีสอร์ท ถ้าเราจะเพิ่มกุญแจได้ไหม"

"จะดีเหรอปิ่น ห้องเขาทำออกสวยขนาดนี้"