พลาดรัก นิยาย บท 39

"ปลื้ม!" ปิ่นมุกตำหนิลูกเบาๆ ที่ทำตัวเหมือนไปรู้จักกับท่านมานมนานแล้ว

"ปล่อยลูกเถอะ แกคงอยากจะกอดคุณย่า"

ได้ยินเขาพูดก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา แต่ท่านสิจะยอมรับลูกของเธอไหม คนระดับพวกท่านจะยอมรับเธอกับลูกได้เหรอ

"หนูชื่อปลื้มเหรอครับ"

"ใช่ครับแม่ หลานแม่ชื่อปลาบปลื้ม"

"ชื่อปลาบปลื้มด้วย ใครช่างสรรหามาตั้ง"

นอร์เวย์หันมองหน้าเธอ เพราะเขาก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้ลูก

"ปิ่นตั้งให้แกเองค่ะ" เธอปลาบปลื้มมากที่มีเขาเข้ามาในชีวิต ถึงแม้จะไม่มีพ่อแต่เธอก็ยังคงดีใจที่มีเขา ปิ่นมุกก็เลยอยากจะบอกเขาผ่านชื่อนี้

"เดี๋ยวย่าจะพาไปหาคุณปู่ไปไหมครับ" คุณย่าอมรรัตน์ แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นหลานของท่าน 100% เพราะ DNA อยู่บนใบหน้าขนาดนี้ คนอะไรหน้าเหมือนพ่ออย่างกับแกะ

"คุณพ่อมาด้วยหรือครับ" สายตานั้นมองไปที่รถ เพราะคิดว่าท่านนั่งอยู่ในนั้น

"เปล่าหรอก แม่ว่าเราไปขอโทษพ่อหน่อยดีไหม"

ปิ่นมุกหันมองหน้าอีกฝ่ายเมื่อได้ยิน เขาทะเลาะกับพ่อเหรอทำไมคุณแม่ของเขาถึงได้พูดแบบนี้

"ใกล้เวลาเข้างานแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวก่อนสิคุณ" ปิ่นมุกคว้าแขนของเขาไว้ไม่ให้เสียมารยาทกับแม่

"ไว้วันหลังเดี๋ยวผมจะโทรไปหาแม่นะครับ" พอเธอห้ามเขาก็หยุดแล้วหันกลับมาคุยกับแม่อีกครั้ง และทุกอย่างมันก็อยู่ในสายตาของผู้เป็นแม่

"เดี๋ยววันหลังย่าจะมาเล่นด้วยใหม่นะครับ" นางแนบจมูกลงที่แก้มป่องๆ ของเด็กน้อยในขณะที่พูด

[ออฟฟิศสถาปนิก]

ปิ่นมุกส่งลูกที่โรงเรียนเสร็จก็รีบมาหน้างาน

หญิงสาวเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานสายตามองไปที่เขา แต่พอเธอนั่งลงนอร์เวย์ก็หยิบเอาอุปกรณ์เซฟตี้แล้วออกมาจากออฟฟิศ

เพื่อนที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกันต่างก็มอง เพราะเห็นว่าปิ่นมุกมองตามไป ซึ่งทุกครั้งมีแค่นอร์เวย์ที่มองเธออยู่ฝ่ายเดียว

ที่ปิ่นมุกมองเพราะเหตุการณ์ต่อจากที่แม่ของเขากลับไปแล้ว เธอถามเรื่องนี้ว่าทำไมแม่ของเขาถึงบอกให้ไปขอโทษพ่อ แต่นอร์เวย์ไม่ตอบและก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

เที่ยงวันเดียวกัน..

วันนี้หญิงสาวไม่ได้กลับบ้าน จนถึงเวลาเพื่อนในห้องร่วมกันทานข้าวที่มุมซึ่งจัดไว้สำหรับพักผ่อน

"วันนี้คุณปิ่นไม่ได้ออกไปข้างนอกเหรอครับ" ตอนสั่งอาหารไชยาก็ไม่ได้ถามด้วย เพราะว่าตั้งแต่ทำงานร่วมกัน เธอไม่เคยอยู่ออฟฟิศตอนเที่ยงสักที

"ไม่ค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เพราะวันนี้เขาเหมือนไม่สนใจเธอเลย "เมื่อเช้านี้ก็ไม่ได้ทานอะไรด้วย" ทุกครั้งเขาจะหาอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะให้ ถึงแม้เธอจะไม่ทาน แต่เขาก็ยังคงเอามาวางไว้ให้ทุกวัน

"อ้าวงั้นเหรอครับ เดี๋ยวผมโทรสั่ง.." ไชยายังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำนอร์เวย์ที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้น แล้วยกอาหารของตัวเองเดินมาวางลงตรงหน้าเธอ

"คุณไม่กินหรือไง"

"คุณกินเถอะ" ว่าแล้วเขาก็เดินออกจากออฟฟิศไป

พอนอร์เวย์ออกไปแล้วเพื่อนๆ ต่างก็มองหน้ากัน เพราะปิ่นมุกไม่ยอมกินอาหารนั้น แถมเธอยังขยับมันออกจากโต๊ะทำงาน

"งอนให้กันใช่ไหม" ไชยาหันไปกระซิบถามเพื่อน

"คงเป็นแบบนั้น"

"เราพนันกันไหม"

"คุณมีเงินพอไหมล่ะ กว่าจะถึงสิ้นเดือนนะคุณ"

"ผมต้องชนะบ้างสิ"

"ตั้งแต่พนันกันมา ผมยังไม่เห็นคุณชนะสักครั้งเลยนะ"

"ไม่เล่นก็ได้ ทำไมต้องตอกย้ำกันด้วย" ว่าแล้วไชยาก็ตักข้าวยัดใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ